TNT Skypak 2

Με το που μπήκε ο Γενάρης του 86 δεν υπήρχε πια η παλιά Ταχυδέμα ΕΠΕ. Η Ταχυδέμα Ιντερνάσιοναλ ΕΠΕ είχε πάρει τη θέση της και με διακριτικό τίτλο TNT Skypak. Υπήρχε κάπου και μια TNT Skypak Hellas που ήταν η εταιρία που ήθελε ο όμιλος ν' ανοίξει στην Ελλάδα, την ίδρυσε το 84 αλλά τελικά αποφάσισαν πως δεν βολεύει να τη στήσουν απ' το μηδέν κι έτσι έδωσαν σε μας την αντιπροσωπεία να την κάνουμε να φτουρήσει η δουλειά και μετά να μας εξαγοράσουν (όπως και έγινε). Στην αρχή στην καινούρια εταιρία προσλήφθηκαν λίγοι (ο διευθυντής της, βεβαίως, πρώτος) και σιγά σιγά κι οι υπόλοιποι, άσχετα αν δουλεύαμε όλοι κανονικά. Εγώ επίσημα ξεκίνησα στα μέσα Φλεβάρη (κι άλλαξα μετά από καμιά δεκαριά μέρες).

TNT Skypak

Ξαναπιάνουμε τα εργασιακά. Την εποχή εκείνη αυτοί που έκαναν δουλειές με μηχανάκι χαρακτηρίζονταν υπάλληλοι εξωτερικών εργασιών. Ήμασταν οι κουριέρηδες (είχαν αρχίσει να εμφανίζονται διάφορες εταιρίες κούριερ, εκτός απ' τη δικιά μας ήταν η ACS που υπάρχει ακόμα (και μάλιστα έχει γιγαντωθεί), η ACES και δεν θυμάμαι ποιες άλλες (μιλάω για το 85 - 86) ενώ για το εξωτερικό ήταν η DHL (που απ' αυτήν θα παίρναμε μερίδιο) η IML κι άλλη μια που δεν θυμάμαι (του Μπαξεβανίδη νομίζω) και με τις οποίες συνεργαζόμασταν.  Με μηχανάκι επίσης δούλευε η "σύγχρονη" μία εταιρεία μετέφερε μπομπίνες με ταινίες του κινηματογράφου έτσι ώστε μια ταινία να προβάλλεται με την ίδια μπομπίνα σε διαφορετικούς σινεμάδες ταυτόχρονα (τότε οι κόπιες κοστίζανε). Α! και κάποιοι που παρέδιδαν λουλούδια, αλλά αυτούς δεν τους έβλεπες κάθε μέρα, κυρίως σε γιορτές κυκλοφορούσαν. Σήμερα οι κούριερ  είναι λίγοι, οι πολλοί είναι οι ντελιβεράδες (φαΐ και καφέ). Οι κούριερ κυκλοφορούν μ' αυτοκίνητα συνήθως μιας και αυτά που έχουν να παραδώσουν έχουν μεγαλώσει (κι ειδικά με την πανδημία και τα λοκντάουν το ηλεκτρονικό εμπόριο γιγαντώθηκε.

Ο κακός ο άνθρωπος

Έλεγα λοιπόν πως στο καινούριο σπίτι είχε προβλέψει ο Δημήτρης πως θα έχουμε έναν κακό γείτονα. Ολόκληρη δακτυλογραφημένη σελίδα για να μας προειδοποιήσει. Το κυριότερο που μας επισήμαινε ήταν πως το σπίτι δεν θα το θεωρήσει ποτέ δικό μας. Ότι πάντα θα θέλει να γίνεται ό,τι αποφασίσει αυτός. Αυτό φάνηκε κι απ' τον τρόπο που είχε μοιράσει το σπίτι. Ενώ είχε εξαντλήσει το συντελεστή δόμησης (δεν είχα δικαίωμα να χτιστεί τίποτα άλλο στο οικόπεδο) κράτησε δικαίωμα για δυο ορόφους ακόμα (στην Ελλάδα είμαστε, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να δώσουνε κι άλλο, να μην το έχει αυτός). Και γι' αυτούς τους δυο ορόφους τους ανύπαρκτους προέβλεπε ψήφους στις αποφάσεις τις πολυκατοικίας (που προφανώς θα τις είχε ο ίδιος). Αυτό ήταν το πρώτο που ζήτησε ο δικηγόρος να αλλαχτεί. Κι αλλάχτηκε, τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που μένουν και αν ποτέ χτιστεί κάτι τότε θα ενεργοποιηθούν.

Μωρουδιακά

Διάλειμμα από τις αφηγήσεις σήμερα. Αλλαγή σκηνικού για μια μέρα. Γενέθλια ένεκα, θα παρουσιάσω ντοκουμέντα από το τι ιματισμό είχα ως μωρό. Τα φύλαξε η μάνα μου, τα παρέλαβε η γυναίκα μου κι ήταν κάπου καταχωνιασμένα. Ψάχνοντας για τη μπουμπουνιέρα και το προσκλητήριο του γάμου, βγήκαν στο φανερό κι αυτά. Τα φωτογράφισα κι έκρινα πως οι μέρες ήταν οι κατάλληλες ώστε να κοινοποιηθούν. Και ξεκινώ με τα βαφτιστικά. Πλήρες σετ!

Καινούριο σπίτι

Όπως έλεγα ο πατέρας μου μας είπε πως υπάρχουν τρία εκατομμύρια διαθέσιμα για αγορά σπιτιού. Εμείς βρήκαμε ένα που έκανε τέσσερα. Όπως είχε γίνει και με το αυτοκίνητο...
Στην αρχή αρχίσαμε να ψάχνουμε στην ευρύτερη περιοχή. Αμπελόκηποι, άντε και Ιλίσια. Βρήκαμε ένα που μας άρεσε, σχετικά κοντά μ' εκεί που μέναμε. Το λέμε στο Δημήτρη (τον δικηγόρο αλλά και σύμβουλο αγοράς από μεριάς των γονιών μου). Έρχεται, το βλέπει και το απορρίπτει. Είναι σε δρόμο πολυσύχναστο και θα έχει φασαρία και για πάρκινγκ ούτε να το σκέφτεστε. Δεν αξίζει τον κόπο.

Περιπέτειες με το αυτοκίνητο

Επίσκεψη στο Σούνιο. Τότε που έμπαινες ελεύθερα μέσα στο ναό (όπως και μέσα στον Παρθενώνα).

Όταν μετακομίσαμε στην Αθήνα, το αυτοκίνητο το αφήσαμε στο χωριό, σ' ένα αυτοσχέδιο υπόστεγο. Το σκεπτικό ήταν πως αφενός δεν ξέραμε την Αθήνα για να κυκλοφορήσουμε (αν και μαθαίνεται) κι αφετέρου πως αν δεν βρούμε δουλειά σε φροντιστήριο θα γυρίσουμε για διακοπές. Και ναι μεν με φροντιστήρια δεν έγινε κάτι, αλλά δουλειά βρέθηκε. Οπότε μου το έστειλαν (ο Βασίλης το πήγε στη Μυτιλήνη και τόβαλε στο βαπόρι). Τους δρόμους τους μάθαινα γρήγορα λόγω δουλειάς κι αρχίσαμε και το κυκλοφορούσαμε. Και παιδευόμασταν να το παρκάρουμε μιας και από τότε υπήρχε πρόβλημα πάρκινγκ στην περιοχή. Συνήθως κάπου πίσω απ' την πρεσβεία βρίσκαμε καμιά τρύπα. Αλλά μια φορά η Μαρία έφτασε στα Ιλίσια, στην άλλη μεριά της Μιχαλακοπούλου για να βρει (αφού βαρέθηκε κάνα μισάωρο και βάλε να κάνει γύρες).

Εν Αθήναις

Εκτός απ' τη δουλειά υπάρχει κι η κανονική ζωή. Αυτή λοιπόν είχε τα δικά της σκαμπανεβάσματα. Όπως έλεγα τις προάλλες, τον Μάη του 85 με αφορμή το γάμο της Πέρσας ήμουν για τρεις μέρες στην Αθήνα (βασικά στα πεθερικά μου στη Δραπετσώνα έμενα) για να βρω και σπίτι. Κι όντως βρήκα. Εύκολα. Το σπίτι ήταν στη Χατζηκώστα 8β, ένα δρομάκι απέναντι από το Ιπποκράτειο. Στην ευρύτερη περιοχή των Αμπελοκήπων κι ενώ ο χάρτης εξειδικεύει σε Κουντουριώτικα, αυτά ήταν πιο πάνω προς το Λυκαβηττό, εκεί που ήμασταν εμείς λέγεται Στέγη Πατρίδος, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είναι εκεί η αμερικάνικη πρεσβεία 😀. Η περιοχή διαλέχτηκε για να έχει συγκοινωνία με διάφορα μέρη ώστε όπου και να βρίσκαμε δουλειά να μπορούμε να πάμε με τη συγκοινωνία. Μακριά νυχτωμένοι από την πραγματικότητα, πολλές γραμμές λεωφορείων πέρναγαν πράγματι από κει, καμιά δεν χρησιμοποιήσαμε για δουλειά, πού να ξέρουμε πως δεν θα βόλευαν καθόλου.