Εγεννήθη άρρεν

Ξεκίνησα να γράφω ιστορίες από τα μικράτα μου. Κι είπα πως ενώ οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1956 εγώ γεννήθηκα Νοέμβρη του 59 κατόπιν πλήρους προγραμματισμού. Το γεγονός συνέβη στη Μυτιλήνη, στο Βοστάνειο Νοσοκομείο (υπάρχει ακόμα, τελευταία μάλιστα επεκτάθηκε, ανακαινίστηκε και καλλωπίστηκε). Όταν θα έφευγαν απ' το νοσοκομείο, ο πατέρας μου πετάχτηκε κι αγόρασε ένα ραδιόφωνο. Φίλιπς, που δούλευε με 6 μεγάλες μπαταρίες. Η δικαιολογία πως τώρα με το μωρό θα έμενε πολύ μέσα στο σπίτι και να είχαν ένα ραδιόφωνο ν' ακούει ειδήσεις. Γενικά ήταν άνθρωπος που ξόδευε και να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Πάντα έλεγε πως κουράζεται στη δουλειά, άρα το δικαιούται. Σ' αντίθεση με τη μάνα μου που πάντα δυσκολευόταν να ξοδέψει.

Ποιος είπε πως τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχε οικογενειακός προγραμματισμός. Είμαι η ζωντανή απόδειξη. Κι όταν λέω πλήρη προγραμματισμό δεν το λέω μόνο γιατί μεσολάβησαν τρία χρόνια απ' το γάμο μέχρι τα γεννητούρια. Αυτό είναι ένα μέρος. Αλλά δεν θα μπορούσα να είχα γεννηθεί πολύ πιο νωρίς μέσα στη χρονιά. Η εγκυμοσύνη προέκυψε όταν είχε (σχεδόν) τελειώσει το μάζεμα της ελιάς. Η ελιά, γενικά αλλά πολύ περισσότερο στη Μυτιλήνη, δίνει καρπό κάθε δυο χρόνια. Έτσι, ο υπολογισμός για την απόδοση ενός (ελαιο)κτήματος γίνεται με το πόσο καρπό θα δώσει σε μια διετία, αθροιστικά. Έτσι, ένα χειμώνα είχε πολλή σοδειά (μαξούλι) και μαζεύανε από μέσα Νοέμβρη - αρχές Δεκέμβρη (με το χαμά, τις ελιές δηλαδή που έπεφταν απ' τα δέντρα χάμω στη γη - και τότε που δεν υπήρχαν τα ραντίσματα κι ο δάκος θέριζε, αυτό ξεκίναγε νωρίς) μέχρι τέλος Μάρτη ή και αργότερα ενώ την άλλη ελάχιστη κάνα μήνα δουλειά. Έτσι, διαλέχτηκε η εποχή που τέλειωνε το μαξούλι να ξεκινήσει η εγκυμοσύνη και η γέννα να είναι σε χρονιά που δεν είχε πολλές ελιές (κίρ'κσα χρονιά).

14 Φλεβάρη έγινε κι η βάφτιση (τότε δεν είχε πανηγύρι το χωριό εκείνη τη μέρα αφού δεν είχε βρεθεί ο Αη Γιώργης ο Πασγιάνος, ο Πλαγιώτης άγιος, αλλά ούτε είχε έρθει η μόδα του Αγίου Βαλεντίνου που βρέθηκαν χρόνια αργότερα να γιορτάζουν εκείνη τη μέρα. Α, ναι, τη μέρα που εγώ βαφτιζόταν γεννιόταν η φίλη μου η Ντίνα). Στη φωτογραφία της εξόδου δεξιά είναι η μάνα μου με τον πατέρα μου και δίπλα του η μάνα του, η γιαγιά Ρηνιώ. Στα χέρια με κρατάει ο νουνός μου, ο Μανώλης ο Πασγιάνος κι ακριβώς πίσω του η γυναίκα του η Ζαχαρώ. Δίπλα ο παππούς μου κρατάει την ξαδέρφη μου τη Δέσποινα κι από δίπλα η μάνα της (κι αδερφή της μάνας μου) η Χρύσα. Πίσω από τη γιαγιά Ρηνιώ, η κόρης της, θεία μου η Μαρία κρατάει τον ξάδερφό μου το Βασίλη (της ίδιας ηλικίας με μένα, δίπλα της η γιαγιά μου η Σοφία με το χαρακτηριστικό τσουλούφι να πετάει και παραδίπλα ο θείος μου ο Σοφοκλής, ο αδερφός του πατέρα μου, κρατάει τον ξάδερφό μου τον Γιάννη (αδερφό του Βασίλη). Ο νεαρός δίπλα, άσχετος (Βασίλης κι αυτός).

Οπότε, αφού η χρονιά δεν είχε πολλές ελιές, πρόλαβα να μεγαλώσω λίγο μέχρι την επόμενη μαξουλοχρονιά. Αλλά όσο και να μεγάλωσα, δεν ήμουν σε κατάσταση να αυτοσυντηρηθώ, να μείνω μόνος μου αλλά ούτε και ν' ακολουθήσω στα κτήματα. Έτσι ανέλαβε η γιαγιά μου η Σοφία να μένει πίσω στο σπίτι της για να μας προσέχει, εμένα και την κατά δυο χρόνια μεγαλύτερη ξαδέρφη μου. Την εποχή εκείνη ήταν στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα κι είχαν αρχίσει να την ενοχλούν τα πόδια της, να μην μπορεί να περπατήσει πολύ κι έτσι βρήκε καλή δικαιολογία!

7,5 μηνών, λέει από πίσω

Για τον επόμενο χρόνο δεν ξέρω, είπαμε δεν θάχε πολλές ελιές θα βολευόταν η κατάσταση, αλλά τον μεθεπόμενο (στα τέσσερα δηλ.) τα πράγματα ήταν δύσκολα. Οι γονείς μου σηκωνόντουσαν αχάραγα. Μια βόλτα ο πατέρας μου στο καφενείο να ενημερωθεί για τα νέα της νύχτας :) και φεύγαν για το βουνό. Εγώ μπορεί να κοιμόμουν ακόμα, μπορεί και όχι, αλλά να έμενα σπίτι για κάποια ώρα ακόμα. Μετά έπαιρνα ένα καλαθάκι με φαγητό για το μεσημέρι και θα πήγαινα να βρω ποιος κάθεται σπίτι να κολλήσω σ' αυτόν. Με ιεραρχία: Αν ήταν η γιαγιά, έμενα εκεί. Αν όχι, θα κατέφευγα στη θεία τη Βενετία, την αδελφή του παππού μου. Αν κι αυτή δεν ήταν (δύσκολο) θα έβρισκα λιμάνι σίγουρα στη θεία τη Μαριάνθη και τον μπάρμπα μου το Μανόλη (αδερφός του παππού κι αυτός, με προβλήματα όραση πια, που δεν πήγαιναν σε ελιές).

Μεγαλώνοντας κι άλλο άρχισα το σχολείο απ' τη μια και τη "βοήθεια" στο μάζεμα της ελιάς. Η βοήθεια σε εισαγωγικά γιατί ήμουνα καταστροφή: ούτε τις μάζευα όλες κι από κει που πέρναγα έπρεπε να ξαναπεράσει άλλος που όμως ήταν αραιές πια, άρα καθυστέρηση, και τσαλαπάταγα πολλές απ' αυτές. Αλλά τι να γίνει, με τον τρόπο αυτόν ήμουν σε εποπτεία αφενός και έμπαινα στο νόημα της ελαιοσυλλογής αφετέρου. Αλλά γι' αυτά σε παρεπόμενο, αφού βάλω πρώτα μερικά ενσταντανέ από τα μικρά τα μου, έτσι όπως τα θυμάμαι.

Χρειάζεται να πω πως συνεχίζεται; Δεν νομίζω, φαίνεται πως δεν τελειώνει (και θ' αργήσει)...