Προζύμι

Οι γιορτινές μέρες που βρισκόμαστε δεν προσφέρονται για να διαβάζει κανείς ιστορίες απ' τα παλιά. Έτσι κάνω ένα διάλλειμα απ' τις φοιτητικές αναμνήσεις και βάζω μερικές συνταγές, εξάλλου το ιστολόγιο αυτό έχει σαν θέμα του τα γευστικά ταξίδια! Συνεχίζω με το πώς φτιάχνω προζύμι. Να εξομολογηθώ πως τόχω προσπαθήσει αλλά δεν τόχω καταφέρει (κι έτσι βολεύομαι με ξερή μαγιά).

Πρασόπιτα (Μαίρης)

Υλικά

Για το φύλλο

½ φλιτζάνι νερό
¼ φλιτζάνι λάδι
1 αυγό χτυπημένο
1 κουταλάκι σόδα
λίγο αλάτι
αλεύρι όσο πάρει

Για τη γέμιση

4 – 6 πράσα ψιλοκομμένα
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, άνηθο
200 γρ. φέτα
1 ½ κουτάλι σιμιγδάλι

Εκτέλεση

Σοτάρω τα υλικά ανακατεύοντας και προσθέτω στο τέλος τη φέτα. Ζυμώνω τη ζύμη για το φύλλο, όχι πολύ σφιχτή, τη χωρίζω στα δύο, ανοίγω ένα φύλλο, το στρώνω σε λαδωμένο ταψί, βάζω τη γέμιση, στρώνω από πάνω την υπόλοιπη ζύμη (που έχω ανοίξει σε φύλλο), χαράζω ελαφρά με μαχαίρι, αλείφω την πίτα με λίγο λάδι, την πασπαλίζω, αν θέλω, με σουσάμι και την ψήνω στους 170° μέχρι να ροδίσει.

Από μια μερακΛΟΥ

Πολλές φορές έχω δημοσιεύσει εδώ σχόλια που έχω κάνει στο μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" (κάποια μάλιστα σε νέα έκδοση επαυξημένη και βελτιωμένη). Άλλες φορές πάλι, κάποιες από τις εδώ δημοσιεύσεις έχουν δημοσιευθεί κι εκεί ή με κάτι που γράφεται εκεί δίνει αφορμή για ένα άρθρο εδώ. Παράδειγμα ένα άρθρο εκεί για εθνικά φαγητά μου έδωσε αφορμή να γράψω για την πρώτη φορά που είχα πάει στις Βρυξέλλες ως κούριερ και το άρθρο μου αυτό μπήκε κι από κει (με τον ποιο όμορφο τίτλο "Πώς (δεν) έφαγα μύδια στις Βρυξέλλες"). Σ' αυτό το τελευταίο λοιπόν, σχολιάστριά τις που υπογράφει ως Λουκρητία και συγκεκομμένα Λου, είχε γράψει κάποια σχόλια σαν να μου έπαιρνε συνέντευξη. Τα σχόλια αυτά (82 - 85) τα είχα ξεχάσει μέχρι που βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες και μου το θύμισε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σκάλισε και βρήκε πότε ήταν (μετά το πρώτο λοκντάουν) και μούστειλε το λίνκι προς αυτά. Τα είδα και σκέφτηκα πως έχουν θέση εδώ αφού στην αφεντομουτσουνάρα μου αναφέρονται.
Σημείωση: η πρόσκληση σε γεύμα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Βλέπετε (κι εσείς κυρία Λου που είσαι τόσο μερακλού) ήταν τις μέρες που φεύγαμε για Μυτιλήνη. Με την επιστροφή άλλα λοκντάουν μας βρήκανε, χώρια που ξεχάστηκε κιόλας. Αυτόν τον καιρό έχει αντικειμενικές δυσκολίες η ίδια: το σπίτι μου είναι στον πρώτο όροφο, χωρίς ασανσέρ κι εκείνη μετακινείται με μπαστούνι μετά από μια άσχημη πτώση που είχε. Αλλά επιφυλάσσομαι για όταν θα γερέψει. Ακολουθεί η δική της προσφορά, όπως ακριβώς τα έγραψε (εκτός από δυο κενά που έσβησα).

Πάσχα έρχεται

Πάσχα έρχεται, πασχαλινά εδέσματα θα καταναλωθούν. Κι έτσι είπα να κάνω μια συνολική παρουσίαση από συνταγές πασχαλινές που έχω βάλει κατά καιρούς. Γιατί σήμερα αφού έχουμε ακόμα λίγες μέρες για το Πάσχα; Ε, για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πασχαλινά Κουλούρια αμμωνίας

Τσουρέκια Πασχαλινά

Μαγειρίτσα Παραδοσιακή

Αρνί (ή κατσίκι) στη σούβλα (κοινώς οβελίας) κλασσικό

αλλά και Οβελίας με ψήσιμο αλά Λιβαδειά

Κοκορέτσι

αν και, εναλλακτικά με τα συκωτάκια υπάρχει και η Παπούδα

Πάμε σινεμά

Για να μην παρεξηγηθώ: Δεν κάνω πρόταση για κάποια ταινία. Αλλά σήμερα θ' αναφερθώ στους σινεμάδες στα Γιάννενα τα τέλη της δεκαετίας του 70, αρχές του 80. Τότε που ήμουν φοιτητής. Και για τις ταινίες που βλέπαμε στην εστία έχω ήδη αναφερθεί. Όμως προφανώς είχε κι η πόλη τους δικούς της σινεμάδες. Όταν πήγα υπήρχαν 5 χειμερινοί κινηματογράφοι κι ένας θερινός. Θερινός ήταν ο Ορφέας. Όπου δεν πηγαίναμε τόσο για ταινίες (εξάλλου το καλοκαίρι δεν ήμασταν στα Γιάννενα) όσο για διάφορες εκδηλώσεις (φοιτητική βδομάδα ειρήνης π.χ.). Δίπλα στην είσοδο του Ορφέα ήταν ένα πολύ γνωστό ουζερί, στέκι των Γιαννιωτών, ο Τσοκάνης.

Αιμοδοσία

Μιας και πιάσαμε τα περί υγείας, ιδού μια ακόμα ιστορία. Καλοκαίριαζε το 1978. Τέλος του πρώτου έτους, αλλά με το δεύτερο εξάμηνο να τελειώνει το Γενάρη, τις παραδόσεις να έχουν σταματήσει, εξετάσεις δεν είχα σε κανένα μάθημα άρα δεν έχω τίποτα να κάνω στα Γιάννενα. Εκτός απ' το να συμμετάσχω σε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Που θα γινόταν αρχές Ιούλη. Άρα κάθομαι και δεν αδειάζω. 5 ο Ιούνης, απογευματάκι. Και στην εστία μου λένε πως κάποιος χρειάζεται αίμα, πιθανά ένας θυρωρός να ήταν εκείνη τη φορά (πιθανά τη δεύτερη). Προϋπόθεση να είσαι καλά (απ' όσο ήξερα, ήμουν) και να είσαι πάνω από 18 (ήμουν σίγουρα). Αποφασίζω να πάω στο Χατζηκώστα (που λέγαμε και στο προηγούμενο). Πάω, δίνω αίμα, μου κάνουν ομάδα (έλεγχο ομάδας αίματος) και μου δίνουν ένα δελτίο εθελοντή που λέει πως το αίμα μου ανήκει στην ομάδα 0 θετικό.

Στο νοσοκομείο

Μπορεί να έγραφα στο προηγούμενο πως η αναφορά στην υγειονομική υπηρεσία του πανεπιστημίου ήταν τιμής ένεκεν μιας και δεν είχε και μεγάλη παρουσία στη φοιτητική μας ζωή, όμως έτσι άνοιξα ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της υγείας τα χρόνια εκείνα. Άνοιξη του 1980. Παρασκευή χαράματα που ψάχνοντας βλέπω πως ήταν 23 του Μάη. Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Στο δρόμο λιποθυμάω και πέφτω στο πάτωμα. Συνέρχομαι από το παγωμένο μωσαϊκό. Προχωράω μερικά βήματα. Ξανά κάτω. Με κόπο καταφέρνω να φτάσω στον προορισμό μου. Επιστρέφω προς το κρεββάτι. Σε τρεις δόσεις. Όμως το χάλι μου ήταν τόσο που δεν είχα μυαλό ούτε να ανησυχήσω. Ξημερώνει, σηκώνεται ο Αντρέας, με βρίσκει να κοιμάμαι. Κάποια στιγμή με ξυπνάει παραξενεμένος. Δεν μπορώ να σηκωθώ, αλλά έχω επαφή με το περιβάλλον. Συζητάμε. Αποφασίζουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Φωνάζει ταξί, μπαίνουμε μέσα. Δρόμο για Καρδαμίτσια. Εκεί που ήταν το νοσοκομείο Χατζηκώστα, το μόνο που είχαν τα Γιάννενα (και είχε μοιραστεί σε νομαρχιακό και πανεπιστημιακό).