Από μια μερακΛΟΥ

Πολλές φορές έχω δημοσιεύσει εδώ σχόλια που έχω κάνει στο μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" (κάποια μάλιστα σε νέα έκδοση επαυξημένη και βελτιωμένη). Άλλες φορές πάλι, κάποιες από τις εδώ δημοσιεύσεις έχουν δημοσιευθεί κι εκεί ή με κάτι που γράφεται εκεί δίνει αφορμή για ένα άρθρο εδώ. Παράδειγμα ένα άρθρο εκεί για εθνικά φαγητά μου έδωσε αφορμή να γράψω για την πρώτη φορά που είχα πάει στις Βρυξέλλες ως κούριερ και το άρθρο μου αυτό μπήκε κι από κει (με τον ποιο όμορφο τίτλο "Πώς (δεν) έφαγα μύδια στις Βρυξέλλες"). Σ' αυτό το τελευταίο λοιπόν, σχολιάστριά τις που υπογράφει ως Λουκρητία και συγκεκομμένα Λου, είχε γράψει κάποια σχόλια σαν να μου έπαιρνε συνέντευξη. Τα σχόλια αυτά (82 - 85) τα είχα ξεχάσει μέχρι που βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες και μου το θύμισε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σκάλισε και βρήκε πότε ήταν (μετά το πρώτο λοκντάουν) και μούστειλε το λίνκι προς αυτά. Τα είδα και σκέφτηκα πως έχουν θέση εδώ αφού στην αφεντομουτσουνάρα μου αναφέρονται.
Σημείωση: η πρόσκληση σε γεύμα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Βλέπετε (κι εσείς κυρία Λου που είσαι τόσο μερακλού) ήταν τις μέρες που φεύγαμε για Μυτιλήνη. Με την επιστροφή άλλα λοκντάουν μας βρήκανε, χώρια που ξεχάστηκε κιόλας. Αυτόν τον καιρό έχει αντικειμενικές δυσκολίες η ίδια: το σπίτι μου είναι στον πρώτο όροφο, χωρίς ασανσέρ κι εκείνη μετακινείται με μπαστούνι μετά από μια άσχημη πτώση που είχε. Αλλά επιφυλάσσομαι για όταν θα γερέψει. Ακολουθεί η δική της προσφορά, όπως ακριβώς τα έγραψε (εκτός από δυο κενά που έσβησα).

Πάσχα έρχεται

Πάσχα έρχεται, πασχαλινά εδέσματα θα καταναλωθούν. Κι έτσι είπα να κάνω μια συνολική παρουσίαση από συνταγές πασχαλινές που έχω βάλει κατά καιρούς. Γιατί σήμερα αφού έχουμε ακόμα λίγες μέρες για το Πάσχα; Ε, για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πασχαλινά Κουλούρια αμμωνίας

Τσουρέκια Πασχαλινά

Μαγειρίτσα Παραδοσιακή

Αρνί (ή κατσίκι) στη σούβλα (κοινώς οβελίας) κλασσικό

αλλά και Οβελίας με ψήσιμο αλά Λιβαδειά

Κοκορέτσι

αν και, εναλλακτικά με τα συκωτάκια υπάρχει και η Παπούδα

Πάμε σινεμά

Για να μην παρεξηγηθώ: Δεν κάνω πρόταση για κάποια ταινία. Αλλά σήμερα θ' αναφερθώ στους σινεμάδες στα Γιάννενα τα τέλη της δεκαετίας του 70, αρχές του 80. Τότε που ήμουν φοιτητής. Και για τις ταινίες που βλέπαμε στην εστία έχω ήδη αναφερθεί. Όμως προφανώς είχε κι η πόλη τους δικούς της σινεμάδες. Όταν πήγα υπήρχαν 5 χειμερινοί κινηματογράφοι κι ένας θερινός. Θερινός ήταν ο Ορφέας. Όπου δεν πηγαίναμε τόσο για ταινίες (εξάλλου το καλοκαίρι δεν ήμασταν στα Γιάννενα) όσο για διάφορες εκδηλώσεις (φοιτητική βδομάδα ειρήνης π.χ.). Δίπλα στην είσοδο του Ορφέα ήταν ένα πολύ γνωστό ουζερί, στέκι των Γιαννιωτών, ο Τσοκάνης.

Αιμοδοσία

Μιας και πιάσαμε τα περί υγείας, ιδού μια ακόμα ιστορία. Καλοκαίριαζε το 1978. Τέλος του πρώτου έτους, αλλά με το δεύτερο εξάμηνο να τελειώνει το Γενάρη, τις παραδόσεις να έχουν σταματήσει, εξετάσεις δεν είχα σε κανένα μάθημα άρα δεν έχω τίποτα να κάνω στα Γιάννενα. Εκτός απ' το να συμμετάσχω σε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Που θα γινόταν αρχές Ιούλη. Άρα κάθομαι και δεν αδειάζω. 5 ο Ιούνης, απογευματάκι. Και στην εστία μου λένε πως κάποιος χρειάζεται αίμα, πιθανά ένας θυρωρός να ήταν εκείνη τη φορά (πιθανά τη δεύτερη). Προϋπόθεση να είσαι καλά (απ' όσο ήξερα, ήμουν) και να είσαι πάνω από 18 (ήμουν σίγουρα). Αποφασίζω να πάω στο Χατζηκώστα (που λέγαμε και στο προηγούμενο). Πάω, δίνω αίμα, μου κάνουν ομάδα (έλεγχο ομάδας αίματος) και μου δίνουν ένα δελτίο εθελοντή που λέει πως το αίμα μου ανήκει στην ομάδα 0 θετικό.

Στο νοσοκομείο

Μπορεί να έγραφα στο προηγούμενο πως η αναφορά στην υγειονομική υπηρεσία του πανεπιστημίου ήταν τιμής ένεκεν μιας και δεν είχε και μεγάλη παρουσία στη φοιτητική μας ζωή, όμως έτσι άνοιξα ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της υγείας τα χρόνια εκείνα. Άνοιξη του 1980. Παρασκευή χαράματα που ψάχνοντας βλέπω πως ήταν 23 του Μάη. Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Στο δρόμο λιποθυμάω και πέφτω στο πάτωμα. Συνέρχομαι από το παγωμένο μωσαϊκό. Προχωράω μερικά βήματα. Ξανά κάτω. Με κόπο καταφέρνω να φτάσω στον προορισμό μου. Επιστρέφω προς το κρεββάτι. Σε τρεις δόσεις. Όμως το χάλι μου ήταν τόσο που δεν είχα μυαλό ούτε να ανησυχήσω. Ξημερώνει, σηκώνεται ο Αντρέας, με βρίσκει να κοιμάμαι. Κάποια στιγμή με ξυπνάει παραξενεμένος. Δεν μπορώ να σηκωθώ, αλλά έχω επαφή με το περιβάλλον. Συζητάμε. Αποφασίζουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Φωνάζει ταξί, μπαίνουμε μέσα. Δρόμο για Καρδαμίτσια. Εκεί που ήταν το νοσοκομείο Χατζηκώστα, το μόνο που είχαν τα Γιάννενα (και είχε μοιραστεί σε νομαρχιακό και πανεπιστημιακό).

Νοσηλευτικές υπηρεσίες στο ΠΙ

Τις προάλλες αράδιαζα πόσα κτίρια είχε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (ΠΙ) τότε που ήμουν φοιτητής. Ανάμεσα στα τόσα που είπα κάποιο το ξέχασα. Την υγειονομική του υπηρεσία. Γιατί υπήρχε και τέτοια. Αν θυμάμαι καλά ήταν κάπου στη Χαριλάου Τρικούπη. Λίγο πιο κάτω απ' το σουπερμάρκετ της Ένωσης. Ήταν ένα ωραίο χαμηλό κτίριο με κήπο - στους χάρτες της γκουγκλ που το ψάχνω πιθανολογώ στο νούμερο 28. Διευθυντής ήταν ο Κίττας, που ήταν και νομίατρος ή κάτι τέτοιο. Στο κτίριο αυτό υπήρχε ακτινολογικό μηχάνημα και γραμματεία. Ο Κίττας εμφανιζόταν κάποιες φορές, αλλά δεν ήταν αυτός που μας παρακολουθούσε αν αρρωσταίναμε. Ήταν ο προϊστάμενος. Αν αρρώσταινε κάποιος και χρειαζόταν γιατρό πήγαινε εκεί, έπαιρνε παραπεμπτικό και τον έστελναν στο αντίστοιχο γιατρό που είχε σύμβαση με το πανεπιστήμιο (αντίστοιχο εννοώ ανάλογα με την ειδικότητα).

Σπιτωμένος

Η είσοδος. Η σπιτονοικοκυρά καθαρίζει.

Οι μέρες της αστεγίας κάποτε πέρασαν (όχι που δεν θα περνούσαν - όλα περνάνε, και τα καλά και τα κακά) και μπήκαμε με τον Αντρέα στο καινούριο μας σπίτι. Αιακιδών 35. Αιακιδών είν' ο δρόμος που από την Καλούτσιανη (απ' το τζαμί δίπλα δηλαδή) πάει στην Κιάφα. Μια μικρή πολυκατοικία, με δυο διαμερίσματα στο ισόγειο και τον πρώτο, ένας δεύτερος που φτιαχνότανε τότε, υπόγειο που είχε φτιαχτεί μια γκαρσονιέρα κι έμενε ο Γιώργος κι ένα πλυσταριό στην ταράτσα που έμενε ο Στάθης. Εμείς πιάσαμε στο ισόγειο ένα, ας πούμε δυάρι (κάπως γινόταν με το φωταγωγό, το ακριβώς από πάνω ήταν γκαρσονιέρα κι έμενε μια θεία του ιδιοκτήτη ο οποίος κράταγε δυο τριάρια, ένα στο ισόγειο κι ένα στον πρώτο.