Απόκριες στα Γιάννενα

Μιας και σήμερα είναι αποκριά, να βάλω κάτι επετειακό. Και μιας και το τελευταίο διάστημα αυτά που γράφω είναι για τα Γιάννενα, θάναι για απόκριες στα Γιάννενα. Που πάει να πει τζαμάλες. Αλλά δεν θα γράψω για τις σύγχρονες (που φέτος έχουν απαγορευτεί για άλλη μια κορονοχρονιά). Τόχω κάνει ήδη. Σήμερα θα γράψω για τις απόκριες τις τότε. Για τζαμάλες, αλλά όχι μόνο. Στα Γιάννενα ήμουν απόκριες το 78 (που λέει ο λόγος, όχι όλο τον καιρό αφού πήγα στο χωριό μου), το 79 (ούτε αφού δούλευα στη Lever) και κανονικά όλο τον καιρό από το 80 μέχρι το 82. Το 83 το Πάσχα (άρα κι οι απόκριες) ήταν αργά κι έτσι είχα φύγει, είχα πάει στην Αγιάσο για το καρναβάλι της καθαροδευτέρας.

Συμπληρωματικό φοιτητικό φαγητό

Όταν το φαγητό στο πανεπιστήμιο δεν επαρκούσε ή τις περιόδους που το εστιατόριο δεν λειτουργούσε (και για τη λέσχη αυτό ίσχυε και κάθε Κυριακή) κάτι έπρεπε να φάμε. Δεν μιλάω (σήμερα) για τις ταβέρνες που καταλήγαμε τα βράδια, αλλά για φαγητό να χορτάσουμε το μεσημέρι. Για κάποιον που μόλις πήγαινε στα Γιάννενα, συνήθως κατέληγε στην Όαση. Κεντρική, απέναντι απ' τη Νομαρχία σχεδόν, τότε ήταν εστιατόριο αλλά οι τιμές της δεν ήταν για φοιτητές. Μόνο από τύχη μπορούσε να καθίσει κάποιος.

Δουλειά στο εστιατόριο

Η φωτογραφία είναι από τη Γαλλία. Απλά ήθελα μια φωτογραφία να βάλω και βρήκα αυτήν.
Μια πρώην καθολική εκκλησία που έχει γίνει εστιατόριο. Κάτι που για τους δυτικούς δεν είναι περίεργο.

Στο εστιατόριο του πανεπιστημίου, εκτός απ' το τακτικό προσωπικό δούλευαν και 24 φοιτητές που εναλλάσσονταν (περίπου) κάθε μήνα. Ο εστιάτορας που αναλάμβανε το εστιατόριο ήξερε πως θα έχει κι αυτό το προσωπικό (κι αυτά τα έξοδα). Τα 24 (αν θυμάμαι καλά) αυτά άτομα ήταν χωρισμένα σε τρεις ομάδες: 2 δούλευαν στην αποθήκη για πλήρες ωράριο (ή περίπου) και 12 το μεσημέρι κι οι υπόλοιποι 10 το βράδυ με μισό ωράριο (άρα και μισή αμοιβή). Και βέβαια χωρίς ασφάλιση.

Φαγητό για φοιτητές

Στα Γιάννενα ήμασταν τότε περίπου 3.000 φοιτητές. Κι όλοι αυτοί έπρεπε να φάμε. Εντάξει, κάποιοι έτρωγαν στο σπίτι τους ή σε εστιατόρια της πόλης (ελάχιστοι) αλλά οι περισσότεροι έτρωγαν στους χώρους μαζικής εστίασης των φοιτητών. Κι αυτοί ήταν δύο: η εστία που είχε εστιατόριο για όσους έμεναν εκεί κι η λέσχη (όπως λέγαμε κάποιες φορές), το εστιατόριο δηλαδή του πανεπιστημίου. Τυπικά, όταν είχες δικαίωμα να φας στην πρώτη δεν είχες δικαίωμα και για τη δεύτερη, ένας κανόνας που πολλές φορές παραβιαζόταν! Οπότε σήμερα θ' αναφέρω τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο εστιατορίων. Οι φωτογραφίες όλες είναι από την εστία, κάποια μέρα που δεν θυμάμαι τι είχε γίνει κι οι ουρά έφτανε μπροστά από το θυρωρείο, κατέβαινε τη σκάλα κι έστριβε για να φτάσει στον έλεγχο!

Λεωφορεία και μετακινήσεις

Η Στέλα Χασκίλ μπροστά σε λεωφορείο για Γιάννενα!

Οι μετακινήσεις μου από το χωριό στα Γιάννενα περιλάμβαναν λεωφορείο Πλαγιά - Μυτιλήνη, βαπόρι Μυτιλήνη - Πειραιά και λεωφορείο Αθήνα - Γιάννενα. Απ' τον Πειραιά μέχρι τον σταθμό του Κηφισού η μετακίνηση συνήθως ήταν με τον ηλεκτρικό μέχρι την Ομόνοια κι απ' τον Άγιο Κωνσταντίνο με λεωφορείο (αστικό) αλλά άλλες φορές έμενα στη θεία μου ή όπου αλλού. Το αεροπλάνο ήταν πολυτέλεια, το χρησιμοποίησα την πρώτη φορά που ανέβηκα με τον πατέρα μου (κι ήταν η πρώτη μου φορά που έμπαινα σε αεροπλάνο) κι άλλη μια που είχα κλείσει από Μυτιλήνη για Αθήνα με το δεύτερο, αλλά λόγω καιρού δεν πέταξε ούτ' αυτό ούτε το προηγούμενο. Ήρθε ένα καθυστερημένο από Θεσσαλονίκη και μπήκα σ' αυτό και πήγα μέσω Θεσσαλονίκης στα Γιάννενα (έδινα μάθημα γι' αυτό και μ' έκοφτε). Κι αφού για το κομμάτι μέχρι Αθήνα έχω πει παλιότερα, σήμερα θ' ασχοληθώ με τα υπεραστικά λεωφορεία για μέχρις την πόλη της φοιτητικής ζωής αλλά και με τα λεωφορεία της πόλης, το αστικό ΚΤΕΛ Ιωαννίνων.

Μαθήματα και πρόγραμμα σπουδών

Όπως έλεγα σε προηγούμενη αφήγηση, όταν πήγα εγώ, στο μαθηματικό τμήμα υπήρχαν 26 μαθήματα. Κάποια μαθήματα ήταν υποχρεωτικά (τα πρώτα 14) ενώ τα άλλα με επιλογή. Όμως αφενός μεν αυτά ήταν τα παλιά των ετών κάπως προσαρμοσμένα, δεν ήταν ενταγμένα κανονικά στο καινούριο σύστημα σπουδών των εξαμήνων άρα χρειαζόταν να φτιαχτεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κι αφετέρου υπήρχαν και μαθήματα που δεν ήταν επίσημα στο πρόγραμμα. Τέτοια ήταν η γυμναστική κι οι ξένες γλώσσες. Απ' αυτές τις τελευταίες (δεν θυμάμαι ποιες και πόσες υπήρχαν) μπορούσες να παρακολουθήσεις όποια ήθελες, έδινες εξετάσεις κανονικά αλλά ήταν τελείως προαιρετικό το αν θα το κάνεις ή όχι. Εγώ θυμάμαι πως είχα γραφτεί στ' Αγγλικά, είχα πάει σε δυο τρία μαθήματα και δεν ξαναφάνηκα, χωρίς να υπάρχει κάποια επίπτωση.

Καταρράκτης Πέτρας

Ωραία φωτογραφία καταρράκτη (κατά τη γνώμη μου) που δεν έχω ξαναβάλει, αλλά πού βρίσκεται και πώς προέκυψε; Για να μην υπάρχει αγωνία πού βρίσκεται το λέω στα γρήγορα εδώ και αναλυτικά παρακάτω: Είναι έξω από την Αλίαρτο, και τον έμαθα από σπόντα. Αλλά με εντυπωσίασε κι έτσι είπα να τον παρουσιάσω. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ' την αρχή στο πώς έγινε και βρέθηκα από κει. Αφορμή ο γιος μου κι αιτία η κόρη μου.  Το προπερασμένο Σάββατο μας πρότεινε η Ειρήνη να πάμε να φάμε σε μια ταβέρνα στα νότια προάστια. Αλλά κατά τις 4 μας λέει γιατί θα πήγαινε για καρτ μεσημεριάτικα. Ε, κανένα πρόβλημα, πάμε. Φτάνουμε εμείς λίγο πιο νωρίς και  βλέπουμε πως η ταβέρνα έχει αλλάξει κι έχει γίνει ρέστο(!) πιο μοντέρνο πράγμα. Ε, αφού εκεί έχουμε πει, μπαίνουμε καθόμαστε. Είμαστε απέναντι με τη Μαρία, αυτή βλέπει προς την πόρτα κι εγώ προς την αίθουσα. Κάποια στιγμή μου λέει πως ήρθε η Ειρήνη και της εξετάζουν τα διαπιστευτήρια 😀 (δηλαδή το πιστοποιητικό). Ξαφνικά βγάζει μια κραυγή. Τη ρωτάω τι συμβαίνει, α, κάποιον γνωστό είδα, μου λέει, εγώ δεν γυρίζω να δω ποιος είν' ο γνωστός της και συνεχίζω να κάθομαι και να μελετώ το μενού. Κι έρχεται η Ειρήνη στο τραπέζι κι από πίσω της ένας ψηλός: ο Δημήτρης