Τουρκία: Λουλούδια

Από το 2014 έχω βάλει τις φωτογραφίες και τον τίτλο στο σημερινό άρθρο αλλά έμενε στα αζήτητα τόσον καιρό. Το καλοκαίρι εκείνο είχα πάει στην Κωνσταντινούπολη κι είχα βγάλει κάποιες φωτογραφίες με λουλούδια που είχα δει σε δρόμους και πλατείας της γειτονικής χώρας. Ετοίμασα διάφορες αναρτήσεις για εκεί, αλλά λίγες ανέβηκαν. Αρκετές έμειναν και ρίχνοντας πρόσφατα μια ματιά στο τι έχω στα πρόχειρα, την βρήκα αυτήν. Το βασικό πως είχε έτοιμες τις φωτογραφίες.

Είδη χαλβά

Χαλβάς. Τι είναι χαλβάς; Όταν ακούει κάποιος τη λέξη χαλβάς πού πάει ο νους του; Και δεν εννοώ τη μεταφορική σημασία του λεξικού, αυτό του άβουλου και μαλθακού ανθρώπου. Αλλά του χαλβά σαν γλυκό. Το λεξικό που λέγαμε δίνει δυο είδη χαλβά (και το ίδιο κάνει κι αυτό του Μπαμπινιώτη). Τον έναν, αυτόν με ταχίνι και ζάχαρη (και διάφορες προσθήκες όπως κακάο, φιστίκι κλπ), αυτόν που εγώ τον ξέρω σαρακοστιανό. Γιατί συνήθως τον τρώμε τη σαρακοστή. Όχι πως δεν τρώγεται κι άλλες εποχές. Ο Δημήτρης π.χ. τον τρώει όλο το χρόνο, βρίσκοντας σ' αυτόν μια καλή και υγιεινή πηγή ενέργειας. Τον δεύτερο που παρουσιάζει εγώ τους ξεχωρίζω σε δυο.

Τα γραφτά μου

Γράφω στο ίντερνετ, σε μπολογκ, τα τελευταία εφτά - οχτώ χρόνια. Ξεκίνησα με τα Γράμματα απ' τη Γερμανία τον Γενάρη του 2010 και συνέχισα μ' αυτό το μπλογκ από τον Γενάρη του 2013. Στο πρώτο ανέβηκαν 884 δημοσιεύσεις και κάπου τόσα σ' αυτό. Στην αρχή τα γραφτά ήταν καθημερινά ενώ αργότερα αραίωσαν. Υπήρξαν μήνες με μια δυο αναρτήσεις μόνο ενώ αρκετές είναι με συνταγές όπου τα πράγματα είναι κουκιά μετρημένα. Υλικά και οδηγίες. Βέβαια συνήθως και σ' αυτά έχω ένα κειμενάκι εισαγωγής, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω πως είναι γραφτό. Γραφτά είναι οι προσωπικές ιστορίες ή οι τουριστικές (που τις έχω μειώσει εξαιρετικά, σκόπιμα γιατί σέρνεται και φθόνος) ή οι απόψεις για θέματα της επικαιρότητας. Και αρκετές φορές ο τρόπος γραφής έχει επαινεθεί. Πώς διαμορφώθηκε αυτός ο τρόπος; Αυτό είναι το σημερινό μου θέμα και ξεκινάει από πολύ παλιά.

Πνευμονία δεύτερη

Στο προηγούμενο έγραφα για το πώς μάθαμε πως ο Δημήτρης είχε πνευμονία, εκεί στο μακρινό 1994. Μεγάλο βγήκε και σταμάτησα με το να έχει μπει στο νοσοκομείο και να έχω γυρίσει εγώ στο σπίτι και να βρίσκω την (τρίχρονη) Ειρήνη να έχει κάνει εμετό. Όμως από πυρετό τίποτα το σημαντικό. Ούτε 38. Ε, δεν γίνεται να είναι δύο στα δυο παιδιά με πνευμονία. Αλλά κι αν; Τηλεφωνιόμαστε με τη Μαρία, της λέω τα καθέκαστα και πάει στους γιατρούς του νοσοκομείου. Που βέβαια δεν κάνουν διάγνωση από μακριά. Και λένε να την πάμε για εξέταση από κοντά. Εγώ πάω στο μάθημα στο ΙΕΚ και το μεσημέρι για το ΠΕΚ. Μαζί και η Ειρήνη και μιας κι η μάνα μου θα έμενε μόνη, έρχεται κι αυτή μαζί.

Μια πνευμονία (από τις δύο)

Γράφοντας τις ιστορίες μου από την πρώτη φορά αναπληρωτής μέχρι την μετάθεσή μου στην Β' Ανατολικής Αττικής, κάποια στιγμή, σ' εκείνο το ατέλειωτο 1994 ανέφερα πως υπήρχαν κι άλλες ιστορίες την εποχή εκείνη. Έλεγα να μην την γράψω κι αυτήν αλλά μιας και είχα αρκετές θετικές κριτικές στο ΦΒ (= φατσοβιβλίο ή φέισμπουκ στα ελληνικά) τελικά σκέφτηκα να γράψω ακόμα μια. Μόνο που αυτή δεν έχει άμεση σχέση με τα σχολεία αλλά με την υγεία.

Μόνιμος! (ολοκλήρωση)

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε καθώς κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου και συνέχισα με την πρώτη χρονιά στο Διδυμότειχο. Εκεί έμεινα συνολικά τρία χρόνια μέχρι το 1999 (και λέω να τα περιγράψω σήμερα εν συντομία) που πήρα μετάθεση για τη Β' Ανατολικής Αττικής που ήταν ήδη η Μαρία κι άρχισαν οι μικρομετακινήσεις στην περιοχή. Κάποια στιγμή πήγα με απόσπαση στη Γερμανία, άρχισα να γράφω τις εντυπώσεις μου από κει και σε μπλογκ κι όταν επέστρεψα και άλλα γράμματα απ' την Γερμανία δεν είχα να γράφω, άρχισα ετούτο δω.

Πρώτος χρόνος μόνιμος

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου. Το γράμμα γράφτηκε στις 10 Σεπτέμβρη άρα πολύ νωρίς για να έχει την ιστορία ολόκληρης της πρώτης χρονιάς μόνιμου (ή μάλλον δόκιμου όπως είναι το τυπικό) καθηγητή. Ε, λέω να μην τ' αφήσω έτσι, να βάλω και μερικά ακόμα.