Σέλφι

Άσχετο με τα προηγούμενα (και τα επόμενα) αλλά καθώς σκάλιζα βρήκα την παραπάνω φωτογραφία που είχα στο νου μου να τη βάλω κάποια στιγμή. Ευκαιρία λοιπόν:

Ο άνθρωπος πάντα του άρεσε να απαθανατίζεται με αναπαραγωγή της φάτσας του σε χαρτί ή σε πανί ή σε μάρμαρο ή όπου αλλού τέλος πάντων γινόταν δυνατόν. Υπάρχουν απεικονίσεις ανθρώπων (συνήθως απ' τους επώνυμους :) ) από τα πολύ παλιά χρόνια. Για να γίνει αυτό κάποιοι που είχαν ταλέντο αναλάμβαναν αυτή τη δουλειά. Το δύσκολο ήταν να αναπαραστήσει κάποιος τον εαυτό του. Βέβαια, με τη βοήθεια του καθρέφτη κάτι γινόταν. Ας πούμε ένα εξαιρετικό έργο είναι αυτό του γλύπτη Παύλου Βρέλλη που, όπως λέει ο ίδιος, έγινε με τρεις καθρέφτες και το αποτέλεσμα είναι να δείχνει τον ίδιο καθώς φτιάχνει τον εαυτό του!

Για πολλά χρόνια, πολύ διαδεδομένη ήταν η προσωπογραφία: κάποιος να ζωγραφίζει το πρόσωπο του άλλου (που είχε το χρήμα να τον πληρώσει). Η κατάσταση άλλαξε με την έλευση της φωτογραφίας. Η απεικόνιση προσώπων έγινε υπόθεση λίγων λεπτών (εντάξει, στην αρχή ήθελε κάποιες ώρες, αλλά αυτό άλλαξε σύντομα). Κλικ και το συγκεκριμένο πρόσωπο "φυλακιζόταν" σε μια πλάκα (γυάλινη αρχικά, από ειδικό πλαστικό - το φιλμ - αργότερα) και από κει σε χαρτί όσες φορές ήθελες. Μεγάλη αλλαγή.

Ακόμα πιο μεγάλη αλλαγή ήταν η ψηφιακή φωτογραφία που τα δεδομένα της εικόνας μετατρέπονταν σε 0 και 1 και αποθηκεύονταν, όχι πια σε φιλμ αλλά σε αρχεία (κι όπου μπορούσαν να αποθηκευτούν τα αρχεία). Οι φωτογραφικές μηχανές μειώθηκαν σε όγκο εξαιρετικά τόσο που χώρεσαν μαζί με άλλες συσκευές σε ένα κινητό τηλέφωνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μπήκαν και δυο και τρεις φωτογραφικές στο κινητό, έτσι που να είναι εύκολο κάποιος να βγάλει φωτογραφία την αφεντομουτσουνάρα του. Και με διάφορα εφέ, αλλά αυτό το αφήνω. Και για να είναι εύκολο να αυτοφωτογραφίζεσαι (να βγάζεις σέλφι όπως λέγεται συνήθως) βγήκαν τα σχετικά κοντάρια.

Τα πρώτα κοντάρια τα είδα το 2012 στη Ρώμη, στο Κολοσσαίο. Από Γιαπωνέζους τουρίστες. Μέχρι τότε αν ήθελες να βάλεις τη φάτσα σου μέσα στο κάντρο, έδινες τη μηχανή σε κάποιον και παρακαλούσες να βγάζει αυτό που εσύ ήθελες. Παράδειγμα η παραπάνω δυο φωτογραφίες. Την πρώτη την τράβηξα εγώ κι είναι η δική μου άποψη για το πώς θα πρέπει να είναι μια τέτοια φωτογραφία: Τα πρόσωπα να φαίνονται, αλλά να κυριαρχεί το φόντο, αφού δεν θέλω να βλέπω τη φάτσα μου απλά, αλλά τη φάτσα μου στο συγκεκριμένο σημείο. Δίνω λοιπόν τη μηχανή σε κάποιον, έτοιμη ρυθμισμένη. Και πέφτω σε κάποιο που "ξέρει". Και ζουμάρει. Και φαινόμαστε εμείς, ολόκληροι, και τα παπούτσια που φοράμε, αλλά ο πύργος του Άιφελ, μόλις και μαντεύεται από πίσω.

Με το σελφοκόνταρο δεν έχεις τέτοιο θέμα. Πρώτα πρώτα εσύ διαλέγεις τι θα βγάλεις και δεύτερον, δεν είναι πια τόσο μακρύ να χαθεί το φόντο. Αν και έχω δει κάποιους να τα καταφέρνουν και σ' αυτό.

Πριν όμως από την δυνατότητα σέλφι με το κινητό, οι παλιές μηχανές, οι αναλογικές όπως τις λέμε, είχαν κι αυτές δυνατότητα αυτοφωτογράφισης (και οι καινούριες οι ψηφιακές εξακολουθούν να το έχουν). Στερέωνες κάπου τη μηχανή (ιδανική περίπτωση το τρίποδο που όμως για διάφορους λόγους σπάνια υπήρχε κι έτσι επιστρατευόταν ένα οποιοδήποτε σημείο) γύριζες ένα μοχλό κι άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση (τώρα όλα γίνονται με προγραμματισμό). Το δύσκολο ήταν (και είναι) να μετακινηθείς από το σημείο που στήθηκε η μηχανή μέχρι το σημείο που θέλεις να ποζάρεις αλλά και να μπεις μέσα στο κάντρο. Ο χρόνος είναι κάπου 10 - 15 δευτερόλεπτα, αρκετά μεν, αρκεί να μην υπάρξουν απρόοπτα δεν :)

Μια τέτοια φωτογραφία είναι κι αυτή που έχω βάλει στην αρχή. Είναι από τις αρχές της δεκαετίας του 50. Ο πατέρας μου πόζαρε στο φωτογράφο κι αυτός έστησε σε κάποιο βράχο τη μηχανή κι έτρεξε να χωθεί. Με άγχος αν θα προλάβει (και φαίνεται). Ε, κάποιο παιδάκι που πέρναγε από κει, είπε να μπει κι αυτό στη φωτογραφία! Είναι τραβηγμένη στην Αγία Βαρβάρα Πλωμαρίου, μάλλον σε πανηγύρι αν κρίνω απ' το ντύσιμο και τα στρωμένα ζώα από πίσω. Φωτογράφος ο αριστερά στη φωτογραφία, ο Γιάννης ο Γκάγκαλης (οι περισσότερες φωτογραφίες που έχω είναι δικές του, κι αυτός ήταν που μου έμαθε τα πρώτα μυστικά της φωτογραφίας).