Γέννηση Ειρήνης

Ξεκινήσαμε για την Ειρήνη αλλά η ιστορία δεν έχει τελειωμό. Τρίτη συνέχεια σήμερα, ε, ναι επιτέλους θα έρθει στον μάταιο τούτο κόσμο. 18 του μήνα ήταν και τότε :)

Κυριακή 16 Ιούνη. Στο σχόλασμα της εφημερίας περνάει ο Γιώργος απ' το σπίτι για έλεγχο και κουβέντα. Συμφωνούμε πως την επόμενη μέρα το πρωί, καθώς πηγαίνει για το νοσοκομείο θα περάσει απ' το σπίτι, να πάρει τη Μαρία και να την πάει στο νοσοκομείο να γεννήσει με πρόκληση τοκετού μιας και οι μέρες παραπέρασαν και μιας κι εγώ είχα το τελευταίο μάθημα κι έπρεπε να είμαι στη Δάφνη.

Δευτέρα 17 Ιούνη. Χαράματα φεύγω για τη Δάφνη, εξετάσεις, διόρθωμα, τα γραπτά στο διευθυντή (τον άλλο Γιώργο - ακόμα δεν είχα πάρει το πόσο σπάνιο όνομα είν' αυτό στην Ελλάδα). Φεύγω να δω το μωρό και θα ξαναγύρναγα την άλλη μέρα το βράδυ ώστε να βγάλουμε τα αποτελέσματα την Τετάρτη. Κατεβαίνω στη Κόρινθο και τους βλέπω όλους στο σπίτι όπως τους άφησα. Τι είχε γίνει;

Η Μαρία ήταν έτοιμη από το πρωί και περίμενε να περάσει ο γιατρός να την πάρει. Η ώρα πέρναγε, ο γιατρός όχι. Κάποια στιγμή κατά το μεσημέρι εμφανίζεται από το σπίτι.
- Τι έγινε, πότε φεύγουμε;
- Άσ' το γι' αύριο.
- Γιατί;
- Άργησα νάρθω το πρωί, είχαμε βγει χτες κι ήμουνα λίγο ζαλισμένος απ' το πιοτό κι απ' την άλλη σε λίγο θα σχολάσω. Καλύτερα αύριο που έχω κι εφημερία.
Τι κάνεις σ' αυτήν την περίπτωση; Τι άλλο συμμορφώνεσαι.

Τρίτη 18 Ιούνη. Το πρωί ετοιμαζόμαστε και πάμε όλοι μαζί προς το νοσοκομείο. Ακριβώς απέναντι υπήρχε μια παιδική χαρά που θα ήταν η θεία με τον Δημήτρη ενώ εγώ θα έμπαινα και θα έβγαινα στο νοσοκομείο, έτσι κι αλλιώς για να παρευρεθώ στη διαδικασία μου το είχε απαγορέψει ο Γιώργος. Απλά μου έδινε πληροφορίες. Και οι πληροφορίες έλεγαν πως είχε ξεκινήσει η διαδικασία αλλά τα πράγματα εξελίσσονταν αργά.

Πάει μεσημέρι. Τόσες ώρες σε μια παιδική χαρά, όση χαρά και να δίνει κάποια στιγμή βαριέσαι. Και τι να πει η θεία μου που καθόταν τόσες ώρες στο παγκάκι. Κατά τις 12:30 αφού μου λέει ο Γιώργος πως ακόμα αργεί η διαδικασία, αποφασίζουμε να πάμε προς το σπίτι. Να φτιάξουμε κάτι να φάμε και να τους αφήσω τους άλλους να ξεκουραστούν και να γυρίσω πίσω εγώ. Έτσι κι έγινε.

Επιστρέφω κατά τις δύο και μου λέει η νοσοκόμα, να σου ζήσει η κόρη. Δυο νέα σε ένα, και τα δυο απίστευτα. Αφενός μεν το ότι ολοκληρώθηκε η γέννα ενώ όταν έφυγα δεν υπήρχε φως στον ορίζοντα κι αφετέρου πως ήταν κόρη, αφού τα σημάδια άλλα άφηναν να εννοηθεί. Διπλή χαρά. Το μωρό κι η μαμά μεταφέρθηκαν στον θάλαμο (τρίκλινος ήταν αλλά δεν είχε κόσμο παρά μόνο την τελευταία μέρα πριν βγούνε) κι ήταν συνέχεια μαζί.

Το βράδυ περνάμε να τις δούμε ξανά (δηλ. ο Δημήτρης με την θεία μείναν στην παιδική χαρά κι ανέβηκα μόνο εγώ) και φεύγουμε για τη Δάφνη. Φτάνοντας εκεί βλέπω πως τ' αποτελέσματα είχαν ήδη βγει. Και το χειρότερο ένα κοριτσάκι της πρώτης κόπηκε γιατί εγώ που τους έκανα άλγεβρα του είχα εγώ 9 αλλά κι ο συνάδελφος που τους έκανε γεωμετρία 9. Αν ήμουν εκεί θα άλλαζα βαθμό. Το θεώρησα μεγάλο κρίμα κι ακόμα έχω να το λέω.

Στο νοσοκομείο έμειναν (μαμά και κόρη) τέσσερις μέρες. Το Σάββατο βγήκανε, πήγαμε από το εξοχικό που είχαν έρθει κι οι ιδιοκτήτες, φάγαμε για μεσημέρι, ξεκουραστήκαμε και επιστροφή στο σπίτι μας στην Ηλιούπολη.

Ανέβηκα ξανά στη Δάφνη για τις τελευταίες μέρες, να μαζέψω και τα συμπράγκαλά μας. Έτσι κι αλλιώς η σχολική χρονιά τέλειωνε πια. Το πού θα ήμασταν και πού θα δουλεύαμε από Σεπτέμβρη, δεν το ξέραμε ακόμα. Αλλά τα του καλοκαιριού εκείνου, όταν έρθει η σειρά τους. Τέλος με τα εμβόλιμα, ξαναγυρίζουμε στα δικά μου τα μικράτα αλλά όχι αμέσως. Έχει κάποια ακόμα εμβόλιμα, αλλά διαφορετικά.