Αύριο λοιπόν είναι τα γενέθλια της κόρης μου κι έτσι έχω ξεκινήσει να γράφω γι' αυτήν, για τις συνθήκες γέννησης, επετειακά. Είμαστε στο ότι λόγω του ότι η Μαρία είχε πρόβλημα με πίεση, φεύγουμε άρον άρον από τη Δάφνη Καλαβρύτων όπου δούλευα σαν αναπληρωτής και κατεβαίνουμε στα Λουτρά Ωραίας Ελένης, λίγο έξω από την Κόρινθο, όπου έχει εξοχικό μια θεία της.
Πέμπτη βραδάκι φτάνουμε. Ανοίγουμε το σπίτι, απλώνουμε τα πράγματά μας. Παρασκευή δικτυωνόμαστε (πρακτικά, όχι ηλεκτρονικά, τότε δίκτυα και διαδίκτυο γιοκ - ο γιατρός για τις εξετάσεις, το κοντινό φαρμακείο για τις μετρήσεις κλπ να ψωνίσουμε κάτι), το σπίτι ήταν στη μέση του πουθενά, εξοχικό γαρ. Το Σάββατο μπαίνει ο Ιούνης κι αλλάζει ο καιρός. Ζέστη ανυπόφορη. Ενώ μέχρι και τις 31 Μαΐου έκανε κρύο, με το που μπήκε ο Ιούνης το πράγμα άλλαξε, σαν να πατήθηκε ένα κουμπί. Κι αν κατεβαίναμε εκείνη τη μέρα απ' τη Δάφνη θα έλεγα πως έφταιγε η διαφορά θέσης και υψομέτρου. Έλα όμως που είχαμε μείνει ήδη μιάμιση μέρα και ξέραμε πως δεν ήταν έτσι.
Εγώ μπορεί μεν να είχα απαλλαγεί άτυπα από τις επιτηρήσεις, αλλά έπρεπε να πάω για να δώσω τα θέματα των εξετάσεων στα μαθήματα που δίδασκα όλο το χρόνο και να διορθώσω τα γραπτά των μαθητών μου. Ευτυχώς σύμφωνα με το πρόγραμμα (είχε ήδη δοθεί) είχαν μπει σε δυο Δευτέρες. Οπότε στις 3 του μήνα ανέβηκα στη Δάφνη για τις εξετάσεις, έκατσα όσο χρειαζόταν να διορθώσω και τ' απόγεμα επέστρεψα. Εύκολα πράγματα, κατέβασα και καλοκαιρινά νάχουμε να φοράμε. Γιατί για τον Δημήτρη ήταν εύκολα, του βγάλαμε τα ρούχα μια χαρά ήταν γυμνός. Οι υπόλοιποι;
Το ανέβηκα, δεν ήταν και τόσο απλό. Γιατί η Μαρία θα χρειαζόταν το αυτοκίνητο. Οπότε ήρθε ο πατέρας της να την πάει στο γιατρό για εξετάσεις κλπ κι εγώ ανέβηκα με έναν συνάδελφο που συνεννοηθήκαμε και με πήρε από ενδιάμεσα, απ' την εθνική. Το βράδυ κατέβηκα με το λεωφορείο της γραμμής για Αθήνα. Ο πεθερός μου την εποχή εκείνη αυτοκίνητο της προκοπής δεν είχε, είχε ένα σαράβαλο για κοντινές αποστάσεις, δεν ήταν να κάνει τη διαδρομή Δραπετσώνα - Κόρινθος. Χώρια και τις δυσκολίες που είχε με τα μάτια, αλλά το προσπάθησε.
Μείναμε αρκετές μέρες στην Κόρινθο. Γιατί η ΠΗΤ (πιθανή ημερομηνία τοκετού - έτσι τη λένε οι μαιευτήρες) ήταν για τις 12 του Ιούνη αλλά όπως και στην πρώτη εγκυμοσύνη η ημερομηνία παρήλθε άπρακτη. Πηγαίναμε κάθε μέρα (ή κάθε δεύτερη μέρα) στο νοσοκομείο για έλεγχο (συνήθως και με υπέρηχο) ενώ αν δεν ήταν ο Γιώργος (ο γιατρός) σε εφημερία, πηγαίναμε για μέτρημα της πίεσης (το ελάχιστο) στο φαρμακείο του χωριού. Η Μαρία σε αυστηρή δίαιτα, κολοκύθια νερόβραστα, ανθότυρο και κάνα ψητό ήταν το μενού της.
Παρά τους τόσους υπέρηχους, το φύλο του εμβρύου δεν το ξέραμε. Ο Γιώργος ήταν κατά της αποκάλυψης εκ των προτέρων. Στο Δημήτρη τον υπέρηχο τον είχε κάνει σε ιατρείο συναδέλφου του κι εκείνος μας το είχε πει κι ο Γιώργος ενοχλήθηκε. Οπότε τώρα που ήταν ο ίδιος που έκανε κουμάντο δεν μολάγαγε τίποτα. Κάποια μέρα ήταν μαζί του κι ένας ειδικευόμενος. Του δείχνει κάτι στην οθόνη κι εκείνος του απάντησε πως δεν είναι αυτό που νομίζει. Από κει και από κάποιες φορές που έκανε ερωτήσεις στο Δημήτρη τι θα ήθελε να είναι το μωρό και τέτοια, είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως θα είναι αγόρι. Αν ήταν κορίτσι είχαμε και όνομα απ' την προηγούμενη φορά (το Ειρήνη είχε επιλεχτεί από πολύ παλιά και δεν υπήρχαν διαφωνίες, και δεν είχε σχέση με γιαγιάδες και τέτοια - παρόλο που και οι δυο είχαμε από μια γιαγιά Ειρήνη - ούτε και με κάποια αγία αλλά για την ειρήνη του κόσμου, την παγκόσμια ειρήνη) και νονά έτοιμη, αλλά για αγόρι ψαχνόμασταν.
Κατά τις 10 του μήνα ήρθε και η θεία μου η Βενετία (αδερφή της μαμάς μου) για να βοηθήσει τις πρώτες μέρες, να κρατήσει τον Δημήτρη όταν χρειαζόταν και ό,τι άλλο προέκυπτε. Το μόνο που δεν μπορούσε να βοηθήσει ήταν στην οδήγηση.
Αλλά πολλά είπαμε και σήμερα. Συνέχεια στο επόμενο (αύριο πούν' η μέρα της).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.