Πάππους Μήτρους Καραμπάις

Και για να τελειώσω με τους προπάτορες, μετά τη γιαγιά να αναφερθώ και στον παππού μου τον Δημήτρη. Που κατά διαβολική σύμπτωση πέθανε σαν και χτες, το 1982 (θα αναφερθώ ξανά σ' αυτό). Γεννημένος στα 1897 ήταν το πρότυπο του σωματότυπου που θα ήθελα να έχω. Ψηλός, ευθυτενής, στυλάτος. Μόνο το πρώτο κατάφερα. Πάντως, μικρός έλεγα πως ήθελα να γίνω "Πάππους Μήτρους Καραμπάις" (Καραμπάσης το επώνυμο αλλά Καραμπάις λέγεται με την τοπική προφορά). Τούμιασα αρκετά, μόνο ένα του χούι δεν πήρα: δεν δοκίμαζε κάποιο καινούριο φαγητό εύκολα, αλλά και αντιμετώπιζε με καχυποψία ένα φαγητό όμορφα στολισμένο (πλουμ'στό φαΐ, κάτι δεν πάει καλά και θέλουν να το κρύψουν έλεγε).

Η γιαγιά μου η Σοφία

Συνεχίζω με τις γιαγιάδες. Η άλλη γιαγιά μου, η μάνα της μάνας μου, ήταν η Σοφία. Μια ιστορία που λέει πολλά για το τι άνθρωπος ήταν:
"Η γιαγιά μου η Σοφία πήγε ν' αγοράσει ραδίκια. Και της λέει η Ευδοκία. 'Πάρε Σοφία, ραδίκια. Είναι όμορφα'. Και πήρε η γιαγιά μου τα ραδίκια αλλά εκείνα ήταν ψώρες". (Για όσους δεν έχουν επαφή με το χωριό να εξηγήσω τι λέμε ψώρες: είναι κάτι φυτά με ίσια φύλλα που βρωμάνε απαίσια. Όταν μπορούμε προσπαθούμε να τα ξεπατώσουμε, αλλά είδα σ' άλλα μέρη να τ' αφήνουν να θεριεύουν. Δεν ξέρω πώς λέγονται αλλού. Δεν θυμάμαι τι είδους ήταν τα ραδίκια που αγόρασε, απλά στο σπίτι όταν τα είδαν τα κακοχαρακτήρισαν και τα είπαν ψώρες. Ο παππούς μου μάλλον δεν τα δοκίμασε, ενώ η θεία μου η Βενετία (μεγάλη μαστόρισσα σε τέτοια) έφτιαξε το παραπάνω "παραμύθι".

Γιαγιά Ρηνιώ

Στα 1979. Με άνοια πια.

Επανερχόμαστε χρονικά στα παλιά και τα μικράτα μου. Να γράψω λίγα για το οικογενειακό μου δέντρο, τώρα. Τις γιαγιάδες κι τον παππού που γνώρισα.

Η γιαγιά Ρηνιώ. Η μάνα του πατέρα μου. Από καλό σόι, από τ' Αναστασέλια. Αλλά κι ο πατέρας της δεν ήταν από παρακατιανό. Γιαμουγιάννης. Βέβαια, όπως ξανάπα, ήταν 8 αδέρφια. Έτσι, νωρίς ο πατέρας της την έστειλε παρακόρη στη Σμύρνη. Η γιαγιά είχε γεννηθεί στα τέλη του 19ου αιώνα. Τότε το Πλωμάρι ήταν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Όπως και η Σμύρνη. Η απελευθέρωση της Λέσβου έγινε στα 1912. Κοντά και η Σμύρνη. Και τότε το Πλωμάρι είχε πολλά πάρε δώσε με την ακμάζουσα Σμύρνη. Είχε βιομηχανίες διάφορες που λειτουργούσαν αυτόνομα αλλά και δορυφορικά. Τα σαπούνια του, για παράδειγμα, ήταν ξακουστά ακόμα και σ' αυτή τη Μασσαλία! Κι ο πληθυσμός του έφτανε τις δέκα χιλιάδες ανθρώπους.

Σέλφι

Άσχετο με τα προηγούμενα (και τα επόμενα) αλλά καθώς σκάλιζα βρήκα την παραπάνω φωτογραφία που είχα στο νου μου να τη βάλω κάποια στιγμή. Ευκαιρία λοιπόν:

Ο άνθρωπος πάντα του άρεσε να απαθανατίζεται με αναπαραγωγή της φάτσας του σε χαρτί ή σε πανί ή σε μάρμαρο ή όπου αλλού τέλος πάντων γινόταν δυνατόν. Υπάρχουν απεικονίσεις ανθρώπων (συνήθως απ' τους επώνυμους :) ) από τα πολύ παλιά χρόνια. Για να γίνει αυτό κάποιοι που είχαν ταλέντο αναλάμβαναν αυτή τη δουλειά. Το δύσκολο ήταν να αναπαραστήσει κάποιος τον εαυτό του. Βέβαια, με τη βοήθεια του καθρέφτη κάτι γινόταν. Ας πούμε ένα εξαιρετικό έργο είναι αυτό του γλύπτη Παύλου Βρέλλη που, όπως λέει ο ίδιος, έγινε με τρεις καθρέφτες και το αποτέλεσμα είναι να δείχνει τον ίδιο καθώς φτιάχνει τον εαυτό του!

Καθαριότητα στα ξενοδοχεία

Άλλο ένα άρθρο εκτός σειράς. Ταξιδιάρικο. Που το έχω κατά νου να το γράψω καιρό τώρα, που έχω τις φωτογραφίες να υπάρχουνε αλλά που δεν τ' αποφασίζω. Ε, καιρός να το κάνω.

Είναι μόδα στα ξενοδοχεία να υπάρχει μια πινακίδα στο μπάνιο, σαν αυτή την παραπάνω. Που λέει πως για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος κι αν θέλει ο πελάτης, μπορούν οι πετσέτες να μείνουν και για δεύτερη ή και για τρίτη μέρα χωρίς να αλλαχτούν. Στα ενοικιαζόμενα δωμάτια (ή στα Ερ-Μπι-εν-Μπι) δεν μπαίνει θέμα, οι αλλαγές εξ ορισμού δεν γίνονται τακτικά. Αλλά στα ξενοδοχεία είναι κανόνας η καθημερινή αλλαγή. Όμως στο σπίτι μας αλλάζουμε πετσέτες καθημερινά; Όχι. Γιατί λοιπόν να γίνεται αυτό στο ξενοδοχείο όταν το δωμάτιο το χρησιμοποιούμε για πάνω από μια μέρα;

Γέννηση Ειρήνης

Ξεκινήσαμε για την Ειρήνη αλλά η ιστορία δεν έχει τελειωμό. Τρίτη συνέχεια σήμερα, ε, ναι επιτέλους θα έρθει στον μάταιο τούτο κόσμο. 18 του μήνα ήταν και τότε :)

Γέννηση Ειρήνης - Εν Κορίνθω

Αύριο λοιπόν είναι τα γενέθλια της κόρης μου κι έτσι έχω ξεκινήσει να γράφω γι' αυτήν, για τις συνθήκες γέννησης, επετειακά. Είμαστε στο ότι λόγω του ότι η Μαρία είχε πρόβλημα με πίεση, φεύγουμε άρον άρον από τη Δάφνη Καλαβρύτων όπου δούλευα σαν αναπληρωτής και κατεβαίνουμε στα Λουτρά Ωραίας Ελένης, λίγο έξω από την Κόρινθο, όπου έχει εξοχικό μια θεία της.

Γέννηση Ειρήνης - τα πριν

Ετεροχρονισμός σήμερα. Έχω ξεκινήσει να γράφω για τη δικιά μου ζωή κι είμαι ακόμα στην προσχολική μου ηλικία, αλλά σήμερα θα γίνει ένα άλμα μερικών χρόνων για να γράψω για την εποχή που έγινα πατέρας. Βλέπετε, πλησιάζουν τα γενέθλια της κόρης μου. Έτσι είναι επίκαιρο να κάνω αναφορά στη γέννησή της παρά να γράφω για άλλα. Αλλά και επόμενες δημοσιεύσεις θα είναι εκτός σειράς άρα δεν χαλάει και πολύ η διαδικασία. Διάλειμμα ολίγων ημερών, λοιπόν, και επανέρχομαι αργότερα στη δεκαετία του 60.

Εξηλεκτρισμός

Στα χωριά μας τα χρόνια τα δικά μου (και λίγο πριν) λειτουργούσαν από ένα ή και δυο ελαιουργεία, εργοστάσια (μηχανές) για τη μετατροπή της ελιάς σε λάδι, αφού οι ελιές μας είναι λαδολιές. Το ένα ήταν του τοπικού συνεταιρισμού, και το άλλο (αν υπήρχε) ιδιωτικό. Σήμερα τα συνεταιριστικά έχουν κλείσει και οι εγκαταστάσεις τους (κτίρια και οικόπεδα) ρημάζουν ενώ και τα ιδιωτικά έχουν κατά πολύ λιγοστέψει. Η τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα με ελάχιστο προσωπικό που κυρίως εποπτεύει, να γίνεται επεξεργασία σε μεγάλες ποσότητες ελιάς, άμεσα κι γρήγορα, κάτι που φαίνεται και στην ποιότητα του λαδιού. Την εποχή εκείνη το λάδι ήταν βρώσιμο αν είχε οξύτητα μέχρι 5, ενώ τέλος δεκαετίας του 60 κατέβηκε στο 3. Κι αν έβγαζες κάτω από δυάρι το έπαιρνες για το σπίτι. Σήμερα παίζουμε με τα δέκατα. Αν είναι πάνω από 6 - 7 δέκατα λέμε πως δεν είναι καλό.

Εγεννήθη άρρεν

Ξεκίνησα να γράφω ιστορίες από τα μικράτα μου. Κι είπα πως ενώ οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1956 εγώ γεννήθηκα Νοέμβρη του 59 κατόπιν πλήρους προγραμματισμού. Το γεγονός συνέβη στη Μυτιλήνη, στο Βοστάνειο Νοσοκομείο (υπάρχει ακόμα, τελευταία μάλιστα επεκτάθηκε, ανακαινίστηκε και καλλωπίστηκε). Όταν θα έφευγαν απ' το νοσοκομείο, ο πατέρας μου πετάχτηκε κι αγόρασε ένα ραδιόφωνο. Φίλιπς, που δούλευε με 6 μεγάλες μπαταρίες. Η δικαιολογία πως τώρα με το μωρό θα έμενε πολύ μέσα στο σπίτι και να είχαν ένα ραδιόφωνο ν' ακούει ειδήσεις. Γενικά ήταν άνθρωπος που ξόδευε και να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Πάντα έλεγε πως κουράζεται στη δουλειά, άρα το δικαιούται. Σ' αντίθεση με τη μάνα μου που πάντα δυσκολευόταν να ξοδέψει.

Αναμνήσεις - Αρχή

Οι γονείς μου, αρκετά χρόνια αργότερα, 1977

Γράφοντας τις προάλλες για το πώς έγινα "Πειραιώτης", σκέφτηκα να γράψω για τα χρόνια στην εταιρία. Αλλά από πού να ξεκινήσω; Από τη μέρα που ξεκίνησα θα ήταν μια αρχή, αλλά θα ήταν ξεκρέμαστη αρχή. Σκέφτηκα (και ξεκίνησα να γράφω) από την εποχή που έφυγα από το χωριό αφού ως φοιτητής δεν ήμουν εργαζόμενος, αλλά έλα που και τα χρόνια αυτά υπήρχαν εποχές που δούλευα. Εντάξει, όχι στην εταιρία, αλλά δεν ήμουν άεργος όπως έλεγα να τιτλοφορήσω την περίοδο εκείνη. Μέχρι που προχτές ο Σαραντάκος (πάλι ο Σαραντάκος, είπαμε όλο ανοίγει αφάλες: με αυτά που γράφει μου θυμίζει πράγματα και μου δίνει αφορμές) έβαλε στο ιστολόγιό του ένα άρθρο με αποσπάσματα από το βιβλίου του Τάσσου Αγγελίδη "Άνωθεν Ασύλου". Αυτοβιογραφικά που ξεκίναγαν απ' τη γέννησή του. Κι εκεί το πήρα απόφαση. Θα ξεκίναγα κι εγώ απ' την αρχή. Μόνο που ο εργασιακός βίος εκείνα τα πρώτα χρόνια θα υπάρχει από σπόντα. Γιατί όχι πως δεν δούλευα από πολύ μικρός, όπως δούλευα κι ό,τι μπορούσα, αλλά κυρίως γιατί υπάρχουν και παράλληλες ιστορίες που θα ανακατευτούν μαζί.

Τουρίστες στα ξενοδοχεία

Μιας και το ιστολόγιο αρέσκεται στα ταξίδια μια σχετική αναδημοσίευση από το Σαραντάκιο ιστολόγιο (βασικά, το ιστολόγιο από μόνο του δεν κάνει τίποτα, ο ιστολόγος είν' αυτός που όλο γυρίζει, αλλά χάριν λόγου το λέμε).

Πίτα με κρασί

Καινούργιες αφάλες από τον Σαραντάκο. Έγραφε προχτές για το πώς πίνεται το κρασί (δυο χρονογραφήματα του Βάρναλη) και κάπου έγραψε για κρασοψιχιά (ψωμί μέσα σε κρασί). Και κοίτα σύμπτωση, λίγη ώρα πριν το διαβάσω, είχα σημειώσει να γράψω για το έθιμο του ψωμιού με το κρασί που υπάρχει στο χωριό μου, ένα έθιμο όμως που δεν είναι για ευχάριστες καταστάσεις.