Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα θετικά

Αλλαγή χρόνων για λίγο. Από τη δεκαετία του 60 που ήμασταν μέχρι τώρα, ένα σύντομο ταξίδι στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ξαναγυρίζουμε πίσω. Αφορμή πάλι το μπλογκ του Σαραντάκου: Σε κείμενο για τη γήσμπα, κάποιος ανέφερε πως δεν μπορούσε να είν' αλήθεια πως το 1960 πετάγονταν σκουπίδια σε οικόπεδο. Κι εκεί θυμήθηκα τη Δάφνη. Τη Δάφνη Καλαβρύτων που οι ντόπιοι την έλεγαν Στρέζοβα (ήταν το παλιό της όνομα). Για τη χρονιά εκεί έχω ήδη γράψει, αλλά πολύ επιγραμματικά, τα κύρια σημεία μονάχα. Ενώ η χρονιά που ήμουνα εκεί ήταν πολύ γεμάτη. Με θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Και θα ξεκινήσω απ' τις θετικές αλλά δεν θα σταματήσω σ' αυτές μόνο.

Απογραφέας

Μιας και πιάσαμε την απογραφή, ας γράψω και την εμπειρία μου ως απογραφέα. Τον έκανα μια φορά το μακρινό 1991. Ήταν στη Δάφνη που όπως έλεγα ενώ είχα δει πως είχε 1.287 κατοίκους το 81 όταν πήγα εκεί είδα πως δεν είχε ούτε 800. Κι όμως. Το 91 βγήκαν 1.333 (οι τρεις ήμασταν εγώ, η Μαρία κι ο Δημήτρης!). Στην προηγούμενη απογραφή του 2011 που άλλαξε ο τρόπος απογραφής βλέπω πως μετρήθηκαν 436 μόνο (κι ήταν πραγματικοί). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αυτά που έζησα αυτά μπορώ να μαρτυρήσω.

Ονοματοθεσία δρόμων

Ακόμα ένα άρθρο που ξεκίνησε από ένα άρθρο στου Σαραντάκου σχετικά με τα ονόματα των δρόμων στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Εκεί έμαθα και τον όρο ονοματοθεσία, μέχρι τότε ήξερα μόνο την ονοματοδοσία που όμως δεν την βλέπω στο ΛΚΝ, ευτυχώς την έχει ο Μπαμπινιώτης να μην σκέφτομαι πως δεν ξέρω τι λέω. Εκεί τα παλιά χρόνια, το μακρινό 1971, στα χωριά δεν είχαμε ονόματα στους δρόμους (όχι πως σήμερα έχουμε, θα τα δούμε παρακάτω). Οι χρονιές που τελειώνουν σε 1 όπως αυτή που τελειώνει σε λίγο είναι χρονιές απογραφής πληθυσμού για την Ελλάδα. Και τώρα ακούω διαφημίσεις για τη φετινή απογραφή που μάλλον λόγω κορονοϊού έχει μείνει πίσω.

Παιδικά παιχνίδια

5 Αυγούστου του 61

Αναμνήσεων συνέχεια. Και μιας κι η σημερινή μέρα είναι επετειακή (κλείνω τα 62) λέω ν' ασχοληθώ με τα παιδικά μου παιχνίδια. Τα δικά μου βασικά. Αλλά και γενικότερα της εποχής εκείνης, Απ' τα πρώτα μου παιχνίδια που θυμάμαι είναι μια φυσαρμόνικα. Μάλλον αγορασμένη απ' τη γιαγιά Ρηνιώ σε κάποιο πανηγύρι. Πολύ δεμένος μ' αυτήν. Την είχα στο λαιμό μου ολομερίς κι ολονυχτίς. Δεν την αποχωριζόμουν ούτε στον ύπνο μου (τότε δεν φοβόντουσαν μην πνιγεί το μωρό απ' την αλυσίδα της φυσαρμόνικας). Μπορεί να τη φύσαγα ή να τη γέμιζα( ; ) νερό. Δεν έχει σημασία. Αρκεί που ήταν μαζί μου. Αλλά για τη φυσαρμόνικα αυτή έχω ξαναμιλήσει τότε που έγραφα για τον εξηλεκτρισμό του χωριού και πώς έγινε εργαλείο για το σκότωμα σκορπιού!

Στο γήπεδο

Με τα γήπεδα δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσης. Και βασικά όταν λέγαμε γήπεδο τότε, εννοούσαμε γήπεδο ποδοσφαίρου και μάλιστα το συγκεκριμένο γήπεδο του Αιγέα Πλωμαρίου, μετά τον Άγιο Ισίδωρο. Μπάλα (ποδόσφαιρο) έπαιζα κάποιες φορές πιο μεγάλος, πηγαίναμε σ' ένα δρόμο που δεν πέρναγαν αυτοκίνητα γιατί είχε εγκαταληφθεί (τώρα υπάρχουν, επιτέλους, σκέψεις να αξιοποιηθεί κι αυτός ώστε να μονοδρομηθεί κομμάτι που είναι στενό). Μικρός, δεν είχε ούτ' αυτό, παίζαμε βόλεϊ μ' ένα σύρμα απ' τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη (ή μάλλον παίζανε, εγώ δεν ήμουν καλός καθόλου - χώρια που η μπάλα ήταν μάλλον απαγορευμένη απ' το σπίτι). Αλλά κι αν είχα κάποια διάθεση να πάω στο γήπεδο, τα επεισόδια που συνέβησαν τις δυο φορές (συνολικά) που πήγα, ήταν καθοριστικά ώστε να πω πως δεν κάνει καλό η παρουσία μου εκεί 😀

Στη Μυτιλήνη - συνέχεια 3

Συνεχίζω σήμερα με αναμνήσεις από τη διαμονή μου στη Μυτιλήνη το 1967.

Η Μυτιλήνη την εποχή εκείνη είχε τρία πάρκα. Θα μου πείτε γιατί είχε, δεν έχει ακόμα; Τα έχει μεν αλλά πολύ υποβαθμισμένα. Αρκετά δέντρα κόπηκαν από τα δυο ενώ απ' το άλλο έφυγαν τα ζωάκια και τα πουλιά που είχε κι είναι σαν χαμένα. Το ένα είναι γνωστό ως "ο Κήπος". Στη μια άκρη του είναι το Δημαρχείο και στην άλλη η (τότε) Νομαρχία. Κόπηκαν κάμποσα δέντρα του την εποχή εκείνη για να γίνει το Δημοτικό Θέατρο κι άλλα για να μαζευτούν εκεί ένα γύρω κάποια γλυπτά που υπήρχαν (συν ένα μνημείο της Βασιλικής Χωροφυλακής).

Στη Μυτιλήνη - συνέχεια 2

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έγραφα αναμνήσεις μιας ζωής. Κι είχα σταματήσει τη χρονιά που ήμασταν στη Μυτιλήνη. Δεν ξέρω ποιος θυμάται από τότε τι είχα γράψει, εύκολα μπορεί να πάει να το βρει, αλλά έτσι κι αλλιώς η κάθε ανάρτηση έχει αυτοτέλεια. Το μόνο που θα επαναλάβω εδώ είναι πως αυτό έγινε το καλοκαίρι του 67 και το ότι τότε είχε έρθει η χούντα δεν είναι καθόλου άσχετο με το γεγονός της μετακόμισής μας εκεί. Θα συνεχίσω σήμερα με διάφορα επισόδια από την χρονιά εκείνη και βάζοντας φωτογραφίες σύγχρονες, την εποχή εκείνη όχι μόνο δεν είχα φωτογραφική (και λόγω ηλικίας) αλλά και το να τραβάει κανείς φωτογραφίες για γούστο φάνταζε παράξενο.