Χύτρα ταχύτητας

Η χύτρα ταχύτητας είναι ένα αρκετά παρεξηγημένο σκεύος. Ενώ είναι ένα εργαλείο που εξυπηρετεί να έχεις το φαγητό σου έτοιμο γρήγορα και οικονομικά χωρίς να χάνει σε τίποτα, πολλές προκαταλήψεις υπάρχουν εναντίον της. Εν τω μεταξύ, η τηλεόραση έχει γεμίσει εκπομπές μαγειρέματος στις οποίες δεν έχω δει να χρησιμοποιείται ούτε μια φορά. Εντάξει, δεν είμαι τακτικός τηλεθεατής αυτών των εκπομπών, αλλά όλο και πέφτω πάνω σε κάποια (τόσες που είναι μάλλον δεν γίνεται να τις αποφύγεις όλες). Σε μερικές αυτοί που μαγειρεύουν συμμετέχουν σε διαγωνισμό και η ταχύτητα μετράει αλλά χύτρα δεν χρησιμοποιούν. Το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο σκεύος είναι το τηγάνι (κι ας καταγγέλλεται για το ότι τα φαγητά του δεν είναι και τόσο υγιεινά) κι ακολουθεί ο φούρνος. Κάνα συμβατικό κατσαρόλι εμφανίζεται πιο σπάνια, για καμιά σάλτσα. Και δεν καταλαβαίνω το γιατί, αφού με τη χύτρα γίνεται οικονομία χρόνου και κατ' επέκταση και χρήματος (απ' το ρεύμα ή ό,τι άλλο χρησιμοποιείται για το μαγείρεμα).

Πινακίδες

Για το θέμα των πινακίδων έχω αναφερθεί με διάφορους τρόπους στο παλιό το μπλογκ. Είτε για τις πινακίδες που υπάρχουν σε πληθώρα για να δείξουν το όποιο χωριό αλλά και σε κάτι σχετικό με το σημερινό, με τα προβλήματα που προκαλεί η ύπαρξή τους σε όποιον περπατάει στα πεζοδρόμια. Μ' αυτό το τελευταίο θέλω να ασχοληθώ και σήμερα/ Και έχει νόημα αφού τότε αναφέρθηκα σ' αυτές από σπόντα.

Μηλοπιτάκια (Αντωνίας)

Τα μηλοπιτάκια τα πρωτοέφερε η Αντωνία όταν είχε έρθει να μας επισκεφθεί στο Μόναχο. Την εποχή εκείνη είχαμε πει σε πολλούς φίλους μας να έρθουν, αλλά δυστυχώς λίγοι εκμεταλλεύτηκαν την πρόσκληση. Εγώ πάντως προειδοποιώ τους φίλους που μου λένε έχω ένα σπίτι στο τάδε μέρος κι αν θέλετε ελάτε. Εγώ θα πάω. Αλλά ας γυρίσουμε στα μηλοπιτάκια. Τα δοκιμάσαμε τότε και ενθουσιαστήκαμε. Ζητήσαμε τη συνταγή και τη φτιάξαμε κι εμείς, αν και δεν ήταν τόσο πετυχημένα. Το δύσκολο ήταν να βρούμε ρετσίνα (αλλά αυτό ξεπεράστηκε πιο εύκολα απ' όσο περιμέναμε). Το πιο εύκολο ήταν τα μήλα. Στη Γερμανία μήλα είχε όλο το χρόνο στα μεγάλα σουπερμάρκετ (αντίστοιχα με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα) και με σταθερή τιμή: 2€ το κιλό, όποιο είδος κι όποια εποχή. Αλλά το χειμώνα που ήταν ο καιρός τους τα έβρισκες 2,5€ το τρίκιλο κιβώτιο. Αλλά πάλι ξέφυγα. Ας γυρίσουμε στα μηλοπιτάκια, που μου τα ξαναέφερε η Αντωνία πρόσφατα και τα θυμήθηκα. Προφανώς δεν ήταν μόνο αυτά τα 6 της φωτογραφίας, αλλά τόσα μόνο είχαν μείνει όταν σκέφτηκα να τα φωτογραφίσω!

Εγγλέζικο κέικ (Δάφνης)

Να μαι και εγώ παρούσα. Πριν χρόνια είχα μια γειτόνισσα, τη Δάφνη, που για ένα μικρό διάστημα έμεινε στην Αγγλία. Γνωρίστηκε λοιπόν με μια αγγλίδα και της έδωσε την παρακάτω φοβερή συνταγή. Βέβαια οι ποσότητες των υλικών είναι προσαρμοσμένες στα ελληνικά δεδομένα, για να βγαίνει μια γενναία δόση. Συνήθως την χρησιμοποιώ όταν έχουμε κάποια γιορτή αλλάζοντας τη διακόσμησή της. Για παράδειγμα όταν γιορτάζαμε τα  γενέθλια των  παιδιών μας, έβαζα κάποιες πλαστικές φιγούρες από τις τούρτες τους. Τα Χριστούγεννα έβαζα κάτι πλαστικά ελατάκια (πάλι από τις τούρτες τους) πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη. Γενικά το εύκολο είναι η ζάχαρη άχνη που όταν πέσει πάνω σε ένα χαρτονάκι κατάλληλα κομμένο πχ καρδιά, μπορεί να αφήσει τα ίχνη της και να στολίσει το κέικ. Στην παραπάνω περίπτωση έχω χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά marzipan μια πάστα από αμύγδαλο αγορασμένη από το Lidl. Αυτή είναι τόσο εύπλαστη που έκανα τα αγαπημένα τριανταφυλλάκια μου. Θα μου άρεσε να είχε χρώμα, σε επόμενη φάση θα δοκιμάσω με χρώματα ζαχαροπλαστικής!!

Σπετσοφάι

Σπετσοφάι ή σπετζοφάι; Υπάρχει μια διαφωνία ως προς το όνομα. Για να πω την αλήθεια, ούτε κι εγώ έχω αποφασίσει. Πότε χρησιμοποιώ το ένα και πότε το άλλο. Κι αν η διαφωνία ξεκινάει από το όνομα, τότε μπορεί καθένας να υποθέσει τι γίνεται με τη συνταγή την ίδια. Τέλος πάντων, όπως και να το ονομάσουμε είναι μια συνταγή με βάση το λουκάνικο (γι' αυτό και η κατηγορία αλλαντικά) και τις πιπεριές. Παραλλαγές διάφορες μπορεί να κάνει ο καθένας ανάλογα με το γούστο του, την έμπνευσή του αλλά και με τα υλικά που έχει διαθέσιμα εκείνη τη στιγμή. Εδώ προφανώς θα παρουσιάσω τη δική μου εκδοχή. Εύκολη και γρήγορα, την προτιμώ για μεζεδάκι.

Πλαγιά

Το ιστολόγιο αυτό, όπως λέει και ο τίτλος του, δεν είναι μόνο για φαγητό. Εκτός απ' τις γεύσεις ασχολείται (ή μάλλον προτίθεται να ασχολείται) και με άλλα. Τι άλλα; Όπως έγραφα και στο καλωσόρισμα, πρώτιστα τουριστικά θέματα αλλά και σχόλια από όσα γίνονται γύρω μας. Αυτό το τελευταίο με φειδώ. Σίγουρα τα θέματα της Γερμανίας με ακουμπούν κι είναι κι αυτά στο παιχνίδι, αν και, αποστασιοποιημένα πια. Αλλά η ματιά μου σε μέρη που επισκέπτομαι, θα μεταφέρεται κι εδώ. Ακόμα από το παλιό ακόμα ιστολόγιο είχα υποσχεθεί να γράψω για τόπους και ομορφιές της Ελλάδας και ειδικά της Λέσβου. Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει να ψάξω τα παλιά μου κιτάπια για ν' ανασύρω φωτογραφίες ή να περιμένω για το καλοκαίρι που θα ξαναπάω. Το ένα δεν είναι εύκολο το άλλο περιοριστικό. Γιατί έχω αρχίζει να κάνω καμιά εκδρομή, να μαζεύω φωτογραφίες και πότε να τις βάλω; Του χρόνου; Δεν λέει. Έτσι ξεκινάω σήμερα τ' αφιερώματα των εν Ελλάδι τουριστικών προορισμών από το χωριό μου. Το όνομά του, όπως έχω ξαναγράψει είναι Πλαγιά και στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται όπως ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '50. Τη φωτογραφία μου την έστειλε ένας θείος να το πω; δεν ξέρω, ξάδερφος της μάνας μου που βρεθήκανε και βρεθήκαμε για πρώτη φορά πριν κάνα δυο χρόνια.

Κρεμμύδια Γεμιστά

Στο ίδιο περιοδικό με τις πατάτες γκρατέν και τα μανιτάρια τα γεμιστά υπήρχε και συνταγή για γεμιστά κρεμμύδια. Είχε φτιάξει η Μαρία πριν αρκετό καιρό (για να μην πω χρόνια) κάτι παρόμοιο και ήταν ευκαιρία να το δοκιμάσουμε ξανά. Και μιας και είχαμε ήδη μια παρόμοια επιτυχημένη συνταγή για μανιτάρια (είναι στα προσεχώς αλλά φαίνονται και πίσω από τα κρεμμύδια όπως είναι έτοιμα για φούρνο), είπαμε να τα συνδυάσουμε στο ταψί. Κι ήταν πραγματικά υπέροχα.