Παστουρμαδόπιτα ήθελα αλλά συνταγή δικιά μου δεν είχα. Η λύση κλασσική. Αναζήτηση στο ίντερνετ. Ναι, αλλά ποια συνταγή; Βρήκα πολλές οι περισσότερες με τον παστουρμά να είναι σε μικρά κομμάτια ή και σε μείξη με τα υπόλοιπα κάτι που δεν μ' άρεσε. Είχα μια ιδέα του τι και πώς το ήθελα οπότε κατέληξα σ' αυτήν της Αργυρώς που ήταν πιο κοντά στις ιδέες μου. Προσθαφαίρεσα και κάτι λίγα από άλλες συνταγές κι έφτιαξα τη δικιά μου!
Ήταν Ιούνης μήνας όταν διάβασα την είδηση για πρώτη φορά και τώρα την ξανάδα. Τότε έλεγε πως θα ισχύσει από 1ης Ιουλίου, δηλαδή μετά από καμιά 10αριά μέρες (κάτι που δεν έγινε), τώρα σε δυο μήνες και μάλλον θα ισχύσει έτσι, πρέπει να είναι κεντρική κατεύθυνση απ' την ΕΕ. Βέβαια, ο τίτλος είναι παραπλανητικός (και το κείμενο εν μέρη): δεν πρόκειται για αύξηση 15 λεπτά ούτε είναι αντίστοιχο με την πλαστική σακούλα. Η αύξηση των 15 (ή 10) λεπτών προκύπτει σαν εγγυοδοσία, δηλαδή θα τα δίνουμε μεν, αλλά αν επιστρέψουμε το μπουκάλι θα τα παίρνουμε πίσω (με κάποιον τρόπο). Αντίθετα τη σακούλα την πληρώνουμε (και με διάφορους τρόπους, είτε μόνο το περιβαλλοντικό τέλος είτε το κόστος στο κατάστημα συν το τέλος είτε μας της πουλάει το κατάστημα είτε με διάφορες πατέντες μας την δίνουν τσάμπα).
.JPG)
Κατά την αρχαιότητα στη Μυτιλήνη (το νησί -αυτό που λέγεται και Λέσβος) υπήρχαν, λέει, έξι πόλεις κράτη: Μυτιλήνη, Μήθυμνα, Άντισσα, Ερεσός, Αρίσβη και Πύρρα. Όλες παραλιακές. Οι πέντε πρώτες υπάρχουν και σήμερα, άλλη κοντά στην αρχαία πόλη κι άλλη πιο μακριά. Η Πύρρα είναι η μόνη που δεν έχει αντίστοιχη σημερινή, είτε ως όνομα (η Άντισσα π.χ. ενώ είναι μακριά έχει το ίδιο όνομα οπότε υπάρχει ενδιαφέρον) είτε ως πολύ κοντινό κατοικημένο μέρος που θα ήθελε να την αναδείξει. Παρόλ' αυτά, ήξερα την υπάρξή της. Την είχα επισκεφτεί πριν καμιά τριανταριά χρόνια κι ήξερα περίπου πού και πώς είναι. Εν τω μεταξύ υπάρχουν και πινακίδες. Η μια είναι στη διασταύρωση του δρόμου Μυτιλήνης - Καλλονής, και μάλιστα είναι καινούρια (και την γράφει και Πύρα - μ' ένα ρ, εγώ την ήξερα πάντα με δυο). Κι έτσι μιας κι είδα κάνα δυο φορές την ταμπέλα αυτή είπα να ξαναπάω μια βόλτα από κει.
Όταν ολοκληρωνόταν το κάψιμο των στεφανιών (τα κάψαλα) ξεκίναγε η διαδικασία για τον κλήδονα που κράταγε δυο μέρες. Η πρώτη, μετά τις φωτιές, παραμονή τ' αη Γιαννιού. Κάποιος έπρεπε να πάει στη βρύση να φέρει το αμίλητο νερό. Όταν λέμε βρύση, εννοούμε τη βρύση του χωριού (ή μια απ' τις βρύσες, στα δικά μου χρόνια είχε κάμποσες -τρεχούμενο νερό στο σπίτι δεν είχε, ή μάλλον δεν είχε σε κάθε σπίτι, ήταν η εποχή που άρχιζε να γίνονται τέτοιες εγκαταστάσεις, πάντως η μεταφορά του νερού δεν γινόταν από διπλανό σπίτι αλλά από κοινόχρηστη βρύση). Αμίλητο νερό πάει να πει πως αυτός που το μεταφέρει δεν πρέπει να μιλήσει σε κανέναν κατά τη μεταφορά του, ούτε να γελάσει. Κάποιες φορές αν υπήρχε αμφισβήτηση για της επιλογή η ομάδα που ήθελε να είναι δικός της ο μεταφορέας προσπαθούσε να τον κάνει να γελάσει (τουλάχιστον) οπότε χυνόταν το νερό αυτό (δεν ήταν πια αγνό) και αναλάμβανε άλλος τη μεταφορά.
Την Πρωτομαγιά στο χωριό ήταν συνήθειο να φτιάχνονται στεφάνια (όπως και σε πολλά μέρη της Ελλάδας κι όχι μόνο). Η βάση ήταν κλαδί αλγαριάς (λυγαριάς) στο οποίο μπλέκονταν κλώσσις (κόκκινες παπαρούνες) και απειράθεις (μαργαρίτες) αν είχε όψιμες βροχές. Επίσης, ψάχναμε να βρούμε τριαντάφυλλα από κάποιον κήπο. Μιας και τα σπίτια ήταν το ένα κολλητά με το άλλο, η ύπαρξη αυλής ήταν πολυτέλεια. Αλλά όποιος είχε αυλή είχε και λουλούδια οπότε ζητάγαμε να μας δώσουν ή τα παίρναμε αυθαίρετα (κοινώς τα κλέβαμε) για να στολίσουμε το στεφάνι. Απαραίτητο συμπλήρωμα ένας αβλαστός (τρυφερό βλαστάρια από κλήμα) και μια τζαγκνιά (τσουκνίδα).
 |
| Σύγχρονο τηλέφωνο. Όχι, δεν είναι τελευταίο μοντέλο, απλά τα σημερινά έτσι φαίνονται όλα! |
Έγραφα τις προάλλες για την πορεία των τρόπων επικοινωνίας από το ξεκίνημα της ύπαρξης του ανθρώπου μέχρι πριν καμιά 30αριά χρόνια. Σήμερα θα γράψω γι' αυτά τα τελευταία 30 χρόνια. Που η εξέλιξη είναι περίπου όσο κι η προηγούμενη. Είπαμε πως στην αρχή ήταν ο έναρθρος λόγος, μετά αυτός έγινε γραπτός, κάποια στιγμή ο γραπτός λόγος χρησιμοποιήθηκε για επικοινωνία σε μεγάλες αποστάσεις κι αφού αυτό άρεσε και βόλεψε ήρθε το τηλέφωνο για να μεταφέρει τον προφορικό λόγο, κάτι που είχε και αμεσότητα αλληλεπίδρασης. Κι ύστερα ήρθαν οι υπολογιστές!
