Αρνητικός ισολογισμός

Άντε να κλείνουμε σιγά - σιγά. Γιατί μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε στο τέλος των αφηγήσεων. Καλύψαμε (και επικαλύψαμε) τα χρόνια απ' τα γεννητούρια μέχρι το 1990. Απ' το 1990 και μετά τις περιπέτειες του καθηγητή (αναπληρωτή στην αρχή και διορισμένου στη συνέχεια) τις έχουμε πει παλιότερα, απ' το 1999 που γύρισα στο κλεινόν άστυ δεν υπάρχουν αξιομνημόνευτα γεγονότα εκτός απ' τα χρόνια της Γερμανίας που όμως γι' αυτά έχουν γραφτεί πολλά, ολόκληρο μπλογκ στήθηκε (από κει ξεκίνησαν τα γραφτά). Για το κλείσιμο, λοιπόν, μερικά ακόμα γεγονότα την περίοδο της ανεργίας ή πώς όταν δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς έχεις παραπάνω έξοδα (αλλά τι γίνεται που δεν έχεις έσοδα).

Ανεργία

Μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα στην ανεργία παραμονές πρωτοχρονιάς (προγραμματισμένη ενέργεια γιατί μετά θα δικαιούμουνα την άδεια του 1990). Πρώτη δουλειά να γραφτώ στον ΟΑΕΔ, στο ταμείο ανεργίας. Εκεί μου είπαν πως θα παίρνω για έξι μήνες 59 χιλιάδες δραχμές το μήνα περίπου και μετά για άλλους τρεις τα μισά. Από τα 100 που έπαιρνα μέχρι τότε έπεσε αρκετά, αλλά δεν ήταν και λίγα αυτά που (θα) έπαιρνα.

Επίστρατος

Ο κάθε κληρωτός όταν απολυθεί δεν έχει τελειώσει οριστικά τη σχέση του με τον στρατό γιατί η πατρίδα μπορεί να τον ξαναχρειαστεί και να τον ξανακαλέσει. Η διαδικασία αυτή λέγεται επιστράτευση. Γενικά σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται σε καιρό πολέμου (ή απειλής πολέμου) όμως επιστράτευση γίνεται και για "εκπαίδευση στα νέα όπλα". Άλλη περίπτωση επιστράτευσης είναι η πολιτική επιστράτευση όταν το κράτος θέλει να χρησιμοποιήσει το προσωπικό του που απεργεί (μας είχαν επιστρατεύσει πριν κάμποσα χρόνια τους εκπαιδευτικούς και το γεύτηκα κι αυτό).

Κούριερ για Βρυξέλλες

Εμβόλιμο το σημερινό, λόγω φιλοξενίας του στο ιστολόγιο Σαραντάκου. Θα επανέλθει χρονικά όταν έρθει ο καιρός του! Ε, ο καιρός του ήρθε. Νάτο και στη σειρά του!

Είπαμε πως ο Σαραντάκος όλο αφάλες βάζει; Να τις προάλλες έγραφε για εθνικά φαγητά με αφορμή μια σχετική παρουσίαση από κάποιο σάιτ. Και θυμήθηκα για το πώς έμαθα το εθνικό φαγητό των Βέλγων. Κάτι που έγινε όταν δούλευα στην εταιρία. Που από τότε που έγραψα για τον Πειραιώτη, λέω να γράψω την ιστορία μου εκεί συνολικά. Και λέω να τη γράψω με τη σειρά, αλλά έλα που προέκυψε αυτό το ενδιάμεσο. Είπα να γράψω σε σχόλιο μόνο τη μέση και να το κρατήσω για να το βάλω με τη σειρά του. Αλλά μου βγήκε μεγάλο για σχόλιο. Δεν πάει το σχόλιο να είναι το μισό απ' το άρθρο. Κι έτσι αποφάσισα να το γράψω ολόκληρο, απ' τη στιγμή που έφυγα απ' το αεροδρόμιο μέχρι που επέστρεψα, αλλά για να γίνει κατανοητό αυτό θέλει κι άλλη επέκταση, μια μικρή εισαγωγή.

OBC

OBC είναι τα αρχικά απ' τις λέξεις on board courier και σημαίνει τον κούριερ που ταξιδεύει μ' ένα αεροπλάνο (συνήθως) ή άλλο μέσον μαζικής μεταφοράς συνοδεύοντας έτσι τα πράγματα που στέλνονται. Γιατί χρειάζεται να ταξιδέψει κάποιος μαζί και δεν στέλνονται σκέτα; Για επιτάχυνση διαδικασιών. Σε μια προγραμματισμένη πτήση η αποστολή ενός δέματος (ή ενός συνόλου δεμάτων δεν έχει σημασία) έχει μια κάποια διαδικασία. Ειδικά σήμερα με τους κανονισμούς ασφαλείας μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει σε καραντίνα για 24 ώρες! Αλλά και τα χρόνια κείνα τα παλιά που ήμουνα στην εταιρία, πάλι έπρεπε η αποστολή να έχει ολοκληρωθεί κάνα δίωρο πριν την πτήση. Ενώ ο επιβάτης μόλις ένα μισάωρο (σε συμφωνία και με την αεροπορική που είχε ένα στάνταρ επιβάτη κάθε μέρα).

TNT Skypak τέλος

Στη νέα εταιρία ήρθε νέος διευθυντής. Ενώ ο προηγούμενος (ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας δηλαδή) περίμενε πως θα συνέχιζε οι καινούριοι ιδιοκτήτες είχαν άλλες απόψεις. Τον κράτησαν σαν σύμβουλο για κάνα δυο μήνες αλλά έφεραν δικό τους, απ' το εξωτερικό. Τσάρλι συστηνότανε κι είχε εγγλέζικο διαβατήριο αλλά το όνομά του ήταν αραβικό (καταγόταν απ' το Ιρακ).

TNT Skypak 6

Δυο τηλέφωνα μεταφέρθηκαν στο καινούριο κτίριο, το τέλεξ το ίδιο, έλλειψαν απ' τα γραφεία της Σμολένσκη που δουλεύαμε. Κι αυτό δυσκόλευε τις επικοινωνίες. Οπότε μπήκε θέμα πώς θα γίνει να ξεκινήσει να δουλεύει και ο καινούριος χώρος κάτι σαν υποκατάστημα, όπως του Πειραιά π.χ. Και μιας κι η διεύθυνση μου φέρθηκε εντάξει, προθυμοποιήθηκα να μετακομίσω εκεί. Ήταν πιο κοντά στο σπίτι αλλά το κέρδος της ώρας μετάβασης δεν το είχα αφού χρειαζόταν να δουλεύω παραπάνω απ' το 8ωρο. Οι επιχειρήσεις του νότιου τομέα ειδοποιήθηκαν κι έπαιρναν σε μένα, είχα και κάνα δυο κουριέρηδες ενώ παράλληλα έκανα και τις δουλειές τις κανονικές, του διευθυντή ντε. Τα πράγματα που μαζεύαμε τα ετοιμάζαμε κιόλας κι όταν πήγαινα το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο έκανε στάση, έπαιρνε κι αυτά και συνέχιζε. Εκεί τέλειωνε η βάρδια μου (εκτός κι αν άφηνα τα πράγματα και άνοιγε ο οδηγός με κλειδί, αλλά αυτό σπάνια συνέβαινε). Κάποιες μέρες είχα και το Δημήτρη δίπλα μου. Και να κλαίει το μωρό κι εγώ να προσπαθώ να μην ακουστεί στο τηλέφωνο.