Στο κέντρο πυροβολικού

Παρουσιάστηκα, λοιπόν, στη Θήβα κι η θητεία ξεκίνησε με επίσκεψη στο ιατρείο. Απρογραμμάτιστη. Και δεν ήταν η μόνη εκεί. Ξαναβρέθηκα με προβλήματα που δεν ήταν αντιμετωπίσιμα στο κέντρο κι έτσι στάλθηκα στην Αθήνα. Μετάβαση με Στάγιερ, ένα φορτηγό του στρατού, όσοι ήμασταν για 401 στην καρότσα. Η διάγνωση άμεση. Ιγμορίτιδα. Επιβεβαίωση με ακτινογραφία κι αντιμετώπιση εξίσου καλή (παρόλο που λέγεται πως η ιγμορίτιδα περνάει μόνη της). Μου έδωσαν μια "Ρινική αλοιφή" κι αμέσως τα συμπτώματα υποχώρησαν. Τι είχε μέσα θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Έγραφε μόνο αυτό στο σωληνάριο και πως ήταν παραγωγή του στρατού. Είχα και την περιπέτεια με το αντιφυματικό εμβόλιο που μου το έκαναν ενώ δεν χρειαζόταν. Ε, αρκετά ήταν!

Παρουσιάζομαι για φαντάρος (Στρ. ΠΒ)

Ξαναπιάνουμε την ιστορία από κει που την αφήσαμε, το τέλος της παραμονής στα Γιάννενα. 2 Μαρτίου παίρνω πτυχίο. Ήθελα να τελειώνω με τις υποχρεώσεις και να ξεκινήσω την δουλειά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και βασική υποχρέωση ήταν η στρατιωτική θητεία. Όπως έλεγα λοιπόν, όταν πέρασα με τα πρόχειρα την αστρονομία κι ήξερα πως την Αριθμητική Ανάλυση ΙΙ θα την πέρναγα οπωσδήποτε, πήγα κι έκοψα την αναβολή απ' το στρατό. Πήγα στο στρατολογικό γραφείο στα Γιάννενα (τότε ήταν επί της Δωδώνης, στον Κουραμπά) κι έκανα την αίτηση ώστε αρχές Απριλίου να μπω στο στρατό. Να πάω μ' αυτούς που θα μπαίνανε για κατάταξη αμέσως μετά το πιθανό πτυχίο μου (γιατί και να μην πέρναγα τον ΙΙΑ δεν θα καθόμουνα γι' αυτόν, είχα απηυδήσει μαζί του). Αν τη διακοπή δεν την έκανα εκεί και τότε, δεν θα προλάβαινα να μπω τον Απρίλη γιατί από τη διακοπή έπρεπε να μπει μια ΕΣΣΟ και εσύ πήγαινες με την επόμενη (ο στρατός έπαιρνε 6 φορές το χρόνο, κάθε δυο μήνες περίπου, κάθε φορά ήταν μια ΕΣΣΟ). Στην αρχή είπαν να τα στείλω ταχυδρομικά στη Μυτιλήνη όπου ανήκα, τους είπα το πώς και το γιατί κι έτσι τα πήραν τα χαρτιά μου εκεί και μούρθε η ειδοποίηση να παρουσιαστώ στη Θήβα στις 4 τ' Απρίλη.

Εξυπηρέτηση από τα ΜΜΜ 2

Για τις μετακινήσεις μου προς και από Μανχάιμ και Στουτγάρδη χρησιμοποιούσα δυο ειδών τρένα. Το ένα είν' αυτό, πρώτης γενιάς ICE, κάπου 400 μέτρα μάκρος μονοκόματα. Πίσω απ' τον οδηγό, μισό βαγόνι η μηχανή.

Έγραφα λοιπόν για χαρακτηριστικές περιπτώσεις εξυπηρέτησης του επιβάτη από τα γερμανικά ΜΜΜ. Μίλησα για τραμ και μετρό, καιρός να μιλήσω και για τρένα. Πριν απ' αυτό να πω πως στα ΜΜΜ οι πόρτες είναι ημιαυτόματες. Απελευθερώνονται από τον οδηγό αλλά για ν' ανοίξουν τελείως πρέπει να πατήσεις εσύ κουμπί (που γίνεται πράσινο). Αν το όχημα μείνει σταματημένο για αρκετή ώρα η πόρτα κλείνει αυτόματα αλλά το πράσινο στο κουμπί σου δείχνει πως αν το πατήσεις θ' ανοίξει. Όταν είναι να ξεκινήσει τις κλείνει ο οδηγός όλες, κοκκινίζει το κουμπί οπότε όσο να πατάς δεν ανοίγει. Στα τρένα, υπάρχει συνοδός που επιβλέπει την επιβίβαση. Για να μην γίνει καμιά στραβή και κλειστεί ο συνοδός απ' έξω, αυτός έχει ένα κλειδί και κλειδώνει ανοιχτή την πόρτα που θα μπει, είναι η τελευταία πόρτα που θα κλείσει και θ' αναχωρήσει το τρένο.

Εξυπηρέτηση από τα ΜΜΜ

Τι σημαίνει ΜΜΜ; Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Λεωφορεία, τραμ, μετρό, τρένα και τέτοια. Κι όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς και από τον τίτλο που μιλάει για εξυπηρέτηση σ' αυτά και από τη φωτογραφία που δεν δείχνει ελληνικό μέσο, δεν θα κάνω αναφορά σε ελληνικά ΜΜΜ. Γιατί οι περιπτώσεις που θ' αναφέρω είναι αδιανόητες για την Ελλάδα. Για τα τρένα δεν έχω άποψη, έχω καιρό να μπω σε τρένο του ΟΣΕ, αλλά δεν έχω τις καλύτερες εντυπώσεις (εκτός από μια φορά που θα τη βάλω στο τέλος). Αλλά οι καταστάσεις που θα περιγράψω είναι αδιανόητες ειδικά για τα λεωφορεία που γκαζώνουν να φύγουν από τη στάση γιατί δεν πρόλαβες να σηκώσεις το χέρι σου (καλά, αν τρέχεις να φτάσεις προφανώς και είσαι αόρατος) ή που σταματάνε τόσο μακριά από το πεζοδρόμιο (ή την ειδική επέκταση που έχει μπει στις στάσεις) ώστε να πρέπει να κατέβεις στην άσφαλτο κι από κει να σηκώσεις το πόδι σου να μπεις μέσα (κι αν δεν μπορείς να το σηκώσεις τι θέλεις και παίρνεις λεωφορεία είναι η απάντηση).

Εμπειρίες μετά τη αφυπηρέτηση!

Η εργασία είναι υγεία.
Η σύνταξη είναι ΜΑΓΕΙΑ!
Γ.Γκ.

Εμπειρίες ενός υπό συνταξιοδότηση (θα φανεί παρακάτω γιατί το γράφω έτσι) για χρήση απ' τους καινούριους,

Έχει περάσει ένας χρόνος που έχω φύγει από το σχολείο και κάποιος συνάδελφος που βγήκε τώρα με ρώτησε για το τι να περιμένει. Κι αποφάσισα να του τα γράψω μιας κι είναι αρκετά. Πάμε: Το να βγει κάποιος για σύνταξη είναι κάτι που ορίζει μια ολοκλήρωση ενός κύκλου και την αρχή ενός καινούριου. Το πότε θα το κάνει εξαρτάται από διάφορους παράγοντες προσωπικούς και αντικειμενικούς – νομικούς. Υπάρχει το όριο των 67 ετών για σύνταξη. Όταν κάποιος το περάσει, βγαίνει στη σύνταξη περίπου αυτόματα. Για τους εκπαιδευτικούς αυτό σημαίνει πως με το που τελειώνει το διδακτικό έτος (τον Ιούνη δηλαδή) απολύεται αυτοδικαίως. Αντίστοιχα και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα (μόνο που δεν περιμένει τον Ιούνη). Η άλλη περίπτωση είναι να υποβάλει παραίτηση. Για το δημόσιο γενικά την υποβάλει και ή υποβάλει και δεύτερη μέσα σε 15 μέρες οπότε είν’ οριστικό και φεύγει, είτε δεν κάνει τίποτα και σ’ ένα μήνα θεωρείται οριστική και φεύγει (αμέσως). Για τους εκπαιδευτικούς υπάρχει ειδική διαδικασία: ισχύει μόνο το δεύτερο (μία υποβολή και δυνατότητα ανάκλησης μέσα σ’ ένα μήνα) κι η υποβολή αυτή πρέπει να γίνει συγκεκριμένες ημερομηνίες (τώρα είναι αρχές Φλεβάρη). Στην περίπτωση αυτή η υπηρεσία του τελειώνει στο τέλος του σχολικού έτους (31 Αυγούστου) κι από 1 Σεπτέμβρη είναι υπό συνταξιοδότηση. Αυτή την περίπτωση θα περιγράψω μιας και σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκω, για τους εκτός εκπαίδευσης ισχύουν παρόμοια (αλλά με διαφορετικές ημερομηνίες).

Μπριάμ

Το μπριάμ (ή μπριγιάμ) είναι ένα κατεξοχήν καλοκαιρινό φαγητό. Γίνεται με φρέσκα λαχανικά: ντομάτα, κολοκύθι και μελιτζάνα σε συνδυασμό βέβαια με τα διαχρονικά πατάτα και κρεμμύδι. Γίνεται και στην κατσαρόλα, αλλά στο φούρνο είναι πιο ελαφρύ. Γενικά δεν το φτιάχνω, αλλά φέτος ο γιος ο ξενιτεμένος που μας επισκέφτηκε, όταν τον ρωτήσαμε τι φαγητό θα ήθελε, ζήτησε μπριάμ. Οπότε ενέδωσα και το έφτιαξα και τελικά το αποτέλεσμα τον δικαίωσε μιας και βγήκε ένα πολύ όμορφο φαγητό κι είπα να βάλω κι εδώ τη συνταγή, να υπάρχει.

Η μουσική του χωριού

Χορεύει ο πεντάχρονος τότε ξάδερφός μου. Η μουσική που διακρίνεται πίσω δεν είναι της Πλαγιάς, αυτή έπαιζε στο από κάτω καφενείο.

Όταν στο χωριό λέμε η μουσική συνήθως δεν εννοούμε τις μελωδίες αλλά μια ορχήστρα, μια μπάντα. Ακόμα και η φιλαρμονική όταν έρχεται (είτε του τάδε δήμου τελευταία είτε των ορφανοτροφείων παλιότερα) μπορεί να πούμε πως ήρθε η μουσική. Και στο χωριό τη δεκαετία του 70 και του 80 (που ξέρω καλά) είχε μια μουσική γνωστή στο νησί. Η μουσική της Πλαγιάς! Ερχόντουσαν κι άλλες καμιά φορά (π.χ. η μουσική της Κάπης) αλλά συνήθως στα μαγαζιά που έπαιζε τις Κυριακές ή στα πανηγύρια κλπ η μουσική της Πλαγιάς ήταν στάνταρ. Και τη μουσική αυτή την αποτελούσαν βασικά δυο οικογένειες: οι Μπουρλήδες κι οι Χρήστηδες. Είχαν και κάποιους άλλους αργότερα για μεγαλύτερη ποικιλία οργάνων.