Τα πούλια

Όταν μιλάμε για πούλια δεν μιλάμε για τα πούλια που έχει το τάβλι. Και δεν έχουν να κάνουν με κάτι αυστηρά προσωπικό αλλά είναι κάτι που συνηθιζόταν στο χωριό την εποχή που ήμουν μικρός. Πούλια ήταν κάτι μικρά κυλινδράκια ξύλινα που στην επιφάνειά τους είχαν σημειωμένον έναν αριθμό απ' το 1 μέχρι το 100. Τα είχαν μέσα σ' ένα μαύρο αδιαφανές σακούλι και το όλο σύστημα ήταν μια αυτοσχέδια λοταρία. Μια λοταρία που αυτός που είχα τα πούλια και σε προσκαλούσε να παίξεις μπορεί να έχανε απ' την πρώτη στιγμή ή μπορεί να κέρδιζε πάρα πολλά. Το έπαθλο ήταν συνήθως κάποιο κομμάτι κρέας ή κάνα καλό ψάρι, γενικά τρόφιμο αξίας. Το ψάρι δύσκολο γιατί πόσες ώρες μπορούσε να το διατηρήσει ο πούλιατζης (αυτός που είχε τα πούλια); Δεν ήταν δυνατόν να το δίνει με υποσχετική γιατί τι είδους και πόσο μεγάλο ψάρι θα ήταν; Έπρεπε να είναι ήδη ψαρεμένο αλλά το ψάρι δεν κρατάει για πολύ. Αντίθετα το κρέας μπορούσε να το έχει ο χασάπης και να σου λέει ο πούλιατζης τόσο κρέας απ' αυτό το είδος. Α, επίσης και κυνήγι θυμάμαι να παίζει στα έπαθλα.

Τα σκουπίδια

Μιας κι έγραφα προχτές για την αντιμετώπιση των σκουπιδιών στη Δάφνη ας γράψω και τι γινόταν με τα σκουπίδια στο χωριό μου. Από τότε που θυμάμαι, βέβαια. Πάντοτε υπήρχε μέριμνα για το μάζεμα των σκουπιδιών και την απομάκρυνσή τους από το χωριό μέσα ("αποκομιδή απορριμμάτων" στην επίσημη γλώσσα). Βέβαια, το να φύγουν από μέσα από το χωριό είναι το πρώτο βήμα, το άλλο είναι τι γίνονται μετά. Το γεγονός είναι βέβαια ότι την εποχή εκείνη τα σκουπίδια ήταν λίγα, σ' αντίθεση με σήμερα που όλα είναι σε κάποια συσκευασία κι έτσι οι κάδοι της ανακύκλωσης γεμίζουν πολύ γρήγορα (κι ας υπάρχει ακόμα κόσμος που δεν πετάει τα ανακυκλώσιμα στους ειδικούς κάδους). Επίσης στο χωριό τα οργανικά υπολείμματα εν πολλοίς ανακυκλώνονταν φυσικά: κότες, κατσίκοπρόβατα, γαϊδουρομούλαρα κατανάλωναν αυτά από τα τρόφιμα που δεν μπορούσαν να καταναλώσουν οι άνθρωποι. Το κόστος ήταν τέτοιο που το να πετάξεις οτιδήποτε το σκεφτόσουν διπλά.

Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα αρνητικά

Ξεκίνησα να γράφω για τις εμπειρίες μου από την Δάφνη Καλαβρύτων τη σχολική χρονιά 1990 - 1991. Και ξεκίνησα με τα  θετικά. Το πώς περνάγαμε εκεί. Σειρά έχουν τα αρνητικά. Όχι σαν αναπληρωτής (αν και συνδεμένες μ' αυτό το γεγονός). Τέτοια δεν υπήρξαν. Αλλά από την εμπειρία μου με το χωριό. Που ενώ κι εγώ από χωριό καταγόμουνα και σε χωριό μεγάλωσα (και μάλιστα πιο μικρό) αυτά που συνάντησα εκεί πέρα ήταν πράγματα απρόσμενα. Πράγματα που δεν περίμενα να τα δω το 1990. Γιατί ή τα είχαμε στο χωριό μου και τ' αφήσαμε πριν από πολλά χρόνια πίσω ή γιατί τα είχα ακούσει σαν ιστορίες απ' τα παλιά.

Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα θετικά

Αλλαγή χρόνων για λίγο. Από τη δεκαετία του 60 που ήμασταν μέχρι τώρα, ένα σύντομο ταξίδι στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ξαναγυρίζουμε πίσω. Αφορμή πάλι το μπλογκ του Σαραντάκου: Σε κείμενο για τη γήσμπα, κάποιος ανέφερε πως δεν μπορούσε να είν' αλήθεια πως το 1960 πετάγονταν σκουπίδια σε οικόπεδο. Κι εκεί θυμήθηκα τη Δάφνη. Τη Δάφνη Καλαβρύτων που οι ντόπιοι την έλεγαν Στρέζοβα (ήταν το παλιό της όνομα). Για τη χρονιά εκεί έχω ήδη γράψει, αλλά πολύ επιγραμματικά, τα κύρια σημεία μονάχα. Ενώ η χρονιά που ήμουνα εκεί ήταν πολύ γεμάτη. Με θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Και θα ξεκινήσω απ' τις θετικές αλλά δεν θα σταματήσω σ' αυτές μόνο.

Απογραφέας

Μιας και πιάσαμε την απογραφή, ας γράψω και την εμπειρία μου ως απογραφέα. Τον έκανα μια φορά το μακρινό 1991. Ήταν στη Δάφνη που όπως έλεγα ενώ είχα δει πως είχε 1.287 κατοίκους το 81 όταν πήγα εκεί είδα πως δεν είχε ούτε 800. Κι όμως. Το 91 βγήκαν 1.333 (οι τρεις ήμασταν εγώ, η Μαρία κι ο Δημήτρης!). Στην προηγούμενη απογραφή του 2011 που άλλαξε ο τρόπος απογραφής βλέπω πως μετρήθηκαν 436 μόνο (κι ήταν πραγματικοί). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αυτά που έζησα αυτά μπορώ να μαρτυρήσω.

Ονοματοθεσία δρόμων

Ακόμα ένα άρθρο που ξεκίνησε από ένα άρθρο στου Σαραντάκου σχετικά με τα ονόματα των δρόμων στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Εκεί έμαθα και τον όρο ονοματοθεσία, μέχρι τότε ήξερα μόνο την ονοματοδοσία που όμως δεν την βλέπω στο ΛΚΝ, ευτυχώς την έχει ο Μπαμπινιώτης να μην σκέφτομαι πως δεν ξέρω τι λέω. Εκεί τα παλιά χρόνια, το μακρινό 1971, στα χωριά δεν είχαμε ονόματα στους δρόμους (όχι πως σήμερα έχουμε, θα τα δούμε παρακάτω). Οι χρονιές που τελειώνουν σε 1 όπως αυτή που τελειώνει σε λίγο είναι χρονιές απογραφής πληθυσμού για την Ελλάδα. Και τώρα ακούω διαφημίσεις για τη φετινή απογραφή που μάλλον λόγω κορονοϊού έχει μείνει πίσω.

Παιδικά παιχνίδια

5 Αυγούστου του 61

Αναμνήσεων συνέχεια. Και μιας κι η σημερινή μέρα είναι επετειακή (κλείνω τα 62) λέω ν' ασχοληθώ με τα παιδικά μου παιχνίδια. Τα δικά μου βασικά. Αλλά και γενικότερα της εποχής εκείνης, Απ' τα πρώτα μου παιχνίδια που θυμάμαι είναι μια φυσαρμόνικα. Μάλλον αγορασμένη απ' τη γιαγιά Ρηνιώ σε κάποιο πανηγύρι. Πολύ δεμένος μ' αυτήν. Την είχα στο λαιμό μου ολομερίς κι ολονυχτίς. Δεν την αποχωριζόμουν ούτε στον ύπνο μου (τότε δεν φοβόντουσαν μην πνιγεί το μωρό απ' την αλυσίδα της φυσαρμόνικας). Μπορεί να τη φύσαγα ή να τη γέμιζα( ; ) νερό. Δεν έχει σημασία. Αρκεί που ήταν μαζί μου. Αλλά για τη φυσαρμόνικα αυτή έχω ξαναμιλήσει τότε που έγραφα για τον εξηλεκτρισμό του χωριού και πώς έγινε εργαλείο για το σκότωμα σκορπιού!