SARS-COV 19

Το σημερινό είναι άσχετο με τα προηγούμενα, αλλά έχει να κάνει με την επικαιρότητα.
SARS-COV 19 ή SARS-COV-2, Τι είν' αυτό; Κάπως γνωστό φαίνεται, αλλά δεν το έχουμε συνηθίσει έτσι. Κι όμως έτσι είναι. Η καινούρια μας ταλαιπωρία (που κρατάει όμως για πολύ καιρό τώρα και κυρίως που είναι άγνωστο πόσο ακόμα θα κρατήσει). Είναι το κανονικό όνομα του νέου κορονοϊού (COV).  Το πρώτο κομμάτι, το SARS μας λέει το προβλήματα προκαλεί: "σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο τύπου 2". Κι επειδή η ταυτοποίησή του έγινε την τελευταία μέρα του 2019 συνήθως τον βλέπουμε με το 19 στο τέλος του. Η αρρώστια που προκαλεί ο συγκεκριμένος ιός είναι η COVID-19, που πολλές φορές από λάθος λέγεται έτσι ο ιός, αλλά δεν είν' αυτό το σωστό. Όμως το θέμα μου δεν είν' αυτό. Το θέμα μου είναι κάτι που ακούγεται αρκετά και που το άκουσα από διπλανή παρέα την Τρίτη το βράδυ στο Μόλυβο. Ξέρω πως σε πολλούς δεν θ' αρέσει αυτό που θα γράψω, αλλά τι να κάνουμε.

Παραλίγο μακαρίτες. - Το μαγκάλι (και η εξέλιξη της θέρμανσης)

Οι ιστορίες μου επιστρέφουν σε προσωπικές αναμνήσεις από τα μικράτα μέχρι και τα μεγάλα. Η σημερινή έχει θέμα τις πηγές θέρμανσης. Και το γεγονός πως παραλίγο δεν θα υπήρχε καμία ιστορία να διηγηθώ αφού δεν θα υπήρχα. Λίγο έλειψε να γίνουμε μακαρίτες οικογενειακώς. Τη γλυτώσαμε από καθαρή τύχη που ξύπνησα εγώ αφενός κι απ' την άλλη γιατί ο πατέρας μου κατάλαβε τι γινότανε και μας έσωσε. Αυτά όλα τα ωραία έγιναν την εποχή του εξηλεκτρισμού του χωριού, όταν δηλαδή επεκτάθηκε και σε μας το δίκτυο της ΔΕΗ. Αλλά ας τα πιάσουμε με τη σειρά.

Η μάνα μου 2

Στην εξοχή, στα Κρέμια το 1962. Δεξιά το χέρι που φαίνεται είναι του πατέρα μου!

Συνέχεια με αναμνήσεις για τη μάνα μου και τέλος με τα οικογενειακά. Τότε που ήταν να παντρευτούνε με τον πατέρα μου, μπήκε θέμα πού θα γίνει η εγκατάσταση του νέου ζευγαριού: στην Πλαγιά ή στο Πλωμάρι. Απέκλεισε κάθε μετακίνηση. Και επέβαλε την εγκατάσταση στο χωριό της. Το αν αυτό ήταν καλύτερο ή όχι κανείς δεν μπορεί να πει. Αλλά εκείνη το θεωρούσε αδιανόητο να αλλάξει μέρος.

Η μάνα μου - Υφαντουργία

Απ' τον πατέρα στη μάνα. Λογική κι αναμενόμενη συνέχεια. Μια γυναίκα που από μικρή ήταν μέσα στη δουλειά, στο κυνήγι της δραχμής Έκανε διάφορες δουλειές για να βγάλει λεφτά (αλλά και απλά να επιβιώσει) μ' αποτέλεσμα να μην ξοδεύει εύκολα τα λεφτά της ούτε να ρισκάρει. Ήταν μικρό παιδάκι ακόμα που πήγε εξοχή στους παππούδες της στο Καραγάτσι, μια περιοχή δάσους κάποια χιλιόμετρα μακριά απ' το χωριό. Κι αντί να κάθεται προσπαθώντας να περνάει καλά (όσο καλά μπορούσε την εποχή εκείνη) έκανε συμφωνία με τον παππού να μαζέψει πέικα (τη φλούδα του πεύκου που την πουλούσαν στα βυρσοδεψεία) κι όσα λεφτά πάρει, δικά της. Αλλά δεν το συζήτησε και με τη γιαγιά της η οποία είχε τις αντιρρήσεις της. Αφού ο πέικας ήταν δικός της (μαζεμένος από το δικό της δάσος) δικαιούταν τουλάχιστον τα μισά λεφτά. Τα απαίτησε και τα πήρε!

Στα καπνά

Τι σχέση έχω εγώ με τα καπνά; Μάλλον καμία. Εδώ δεν έχω με το κάπνισμα! Θα μου πείτε πρέπει να έχεις σχέση με το κάπνισμα για να έχεις σχέση με τα καπνά. Όχι. Πολλοί είν' αυτοί που κατάγονται από καπνοπαραγωγικές περιοχές ή που ασχολήθηκαν με τα καπνά στα νιάτα τους αλλά δεν καπνίζουν, όπως για παράδειγμα ο φίλος μου ο Γιώργος (άλλος ένας Γιώργος) που με φολοξένησε και μου πρόσφερε την εμπειρία και της γνώσης της καπνοσυλλογής! Κι ο λόγος που δημοσιεύεται σήμερα κι όχι με τη σειρά του είναι πως έχει να κάνει με τη σημερινή μέρα :)

Επαγγελματικοί προσανατολισμοί

Αναμνήσεων συνέχεια. Ξεφεύγουμε από τα οικογενειακά αλλά φταίνε οι συνθήκες. Εξάλλου και το επόμενο είναι εκτός σειράς λόγω επετείου. Άρα έχουμε καιρό για επιστροφή στην κανονικότητα :)
Η συνηθισμένη ερώτηση που γίνεται στα μικρά (αλλά και στα μεγάλα) παιδιά είναι "Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;" Για την πρώτη μου επιλογή δεν χρειάστηκε να με ρωτήσουνε αλλά δεν είναι εύκολο και να τη φανταστεί κανείς. Ήταν γανωτζής. Την εποχή εκείνη γύρναγαν διάφοροι γανωτζήδες στο χωριό. Ο ένας ήταν πολύ τακτικός μιας κι ο γιος του έμενε στο χωριό. Βασικά τη διαδικασία του γανώματος δεν την είχα δει μιας κι οι γανωτζήδες που πέρναγαν φώναζαν "μπακίρια γανώσ'", έπαιρναν τα σκεύη που είχαν στα σπίτια και πήγαιναν και τα γάνωναν εκεί που είχαν το στέκι τους (τις φωτιές και τα εργαλεία τους). Το πώς γίνεται το γάνωμα το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα όταν ήμουν φοιτητής στα Γιάννενα και κοντά στο μώλο υπήρχαν εάν δυο γανωτζήδες.

Ο πατέρας μου - 2

Με την επιστροφή απ' την Αυστραλία

Συνέχεια και τέλος η αφήγηση για τον πατέρα μου.
Το 1982 το καλοκαίρι δουλεύουμε σε οικοδομή στο Πλωμάρι (ναι, πέρασα κι από κει). Κάποια μέρα φεύγω, το καλοκαίρι τελειώνει, το πανεπιστήμιο αρχίζει με την εξεταστική του Σεπτεμβρίου και έχουμε κανονίσει με την Μαρία να πάμε μια μικρή εκδρομή στην Κέρκυρα, ενώ θα ήταν και η πρώτη φορά που θα γνώριζα τους γονείς της. Παίρνω τηλέφωνο για να πω πώς έφτασα και να δω τι κάνουνε και μαθαίνω πως το πρωί πήγε στη δουλειά αλλά σταμάτησε ενδιάμεσα γιατί δεν αισθανόταν καλά. Το να σταματήσει το μεροκάματο στη μέση ήταν εξαιρετικό γεγονός και θορυβήθηκα. Ξεκίνησε εξετάσεις και η διάγνωση ήταν "ανεπάρκεια μητροειδούς βαλβίδας". Ξεκίνησε αγωγή, οι γιατροί του έλεγαν να σταματήσει τη δουλειά. Δεν τους άκουσε με την πρώτη αλλά έβλεπε πως στην πράξη δυσκολευόταν όλο και περισσότερο κι έτσι κάποια στιγμή τα παράτησε όλα. Όχι μόνο την οικοδομή (γρήγορα) αλλά και τις αγροτικές ασχολίες.