Αγία Φωτεινή Σμύρνης

Με τη θρησκεία έχω κόψει τις σχέσεις από το Μάη του 1976, 40 χρόνια τώρα. Μέχρι τότε ήμουν τακτικός στον εκκλησιασμό κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήμουν το δεξί χέρι του παπά (και πιο μπροστά έλεγα να γίνω και παπάς, μην πω και δεσπότης). Από τότε, σπάνια πάω σε εκκλησία, συνήθως το Πάσχα (εκτός από γάμους - κηδείες - βαφτίσεις) αν και πάντα μ' αρέσει ν' ακούω τις ψαλμωδίες, ειδικά τα ιδιόμελα. Όμως, όταν είμαι στο εξωτερικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά θεωρώ πως πρέπει να επισκεφτώ τους εκεί ελληνορθόδοξους ναούς. Επίσκεψη, όχι για να τους δω σαν μνημεία, αλλά για να τους δω σαν εκκλησίες. Και μάλιστα, να παρακολουθήσω και ακολουθίες.

Καραχαγίτ

Στο ξενοδοχείο που μέναμε στο Παμούκαλε, είδα ένα σχεδιάγραμμα της περιοχής του πάρκου. Έδειχνε τρεις εξόδους, τις δυο που είχαμε δει και μια ακόμα που έλεγε πως οδηγούσε προς ένα κόκκινο βράχο ή κάπως έτσι που φτιαχνόταν γιατί ανάβλυζε Kirmizi su (πάει να πει κόκκινο νερό). Τ' απόγεμα λοιπόν είπαμε να κάνουμε μια βόλτα από κει, να δούμε τι είν' αυτό, αν και δεν μας ενθουσίαζε ιδιαίτερα, απ' τη φωτογραφία που είδαμε (αντίστοιχη με την παραπάνω). Τελικά είναι κι εδώ νερό που τρέχει και αφήνει ίζημα, μόνο που εδώ το ίζημα δεν είναι άσπρο όπως στο Παμούκαλε, αλλά κοκκινωπό (kırmızı su - κιρμιζί σου, κόκκινο νερό το λένε οι Τούρκοι).

Παμούκαλε - Ιεράπολη

Συνέχεια εκ του προηγουμένου. Ξεκίνημα με μια φωτογραφία αντίστοιχη με την αρχή του προηγούμενου. Μόνο που εδώ δεν έχει νερά ούτε κόσμο να τσαλαβουτάει. Κι αυτή την έβγαλα εγώ. Έχουν κόψει τα νερά και τα στέλνουν προς άλλες μεριές. Κάποτε ήταν το πιο εντυπωσιακό κομμάτι. Τώρα τις πανέμορφες αυτές γούρνες τις βλέπεις από μακριά και στεγνές :(

Παμούκαλε

Το Παμούκαλε ήταν ένα προορισμός αποθηκευμένος για χρόνια στη μνήμη. Τακτικά ερχόταν στο προσκήνιο σαν επιθυμητός προορισμός αλλά όλο και ξέμενε αφού δεν είναι κοντά στα παράλια, άρα πρέπει το ταξίδι να οργανωθεί για τον συγκεκριμένο προορισμό. Πρωτοέμαθα γι' αυτό την Πρωτομαγιά του 1998. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα το αυτοκίνητο εκτός συνόρων. Από το Διδυμότειχο πήγαμε στην Αδριανούπολη, κάναμε τη βόλτα μας εκεί και θα επιστρέφαμε έτσι κι αλλιώς από Κήπους αφού τα σύνορα στις Καστανιές ήταν ανοιχτά εννιά με μία τις καθημερινές και με 11 σαββατοκύριακα και αργίες. Έτσι είπαμε στη γύρα μας να περάσουμε κι απ' το Τεκίρνταγκ (την παλιά Ραιδεστό που βρίσκεται στη θάλασσα του Μαρμαρά παρά το ότι το όνομά της έχει μέσα τη λέξη - νταγκ που πάει να πει βουνό :) ). Εκεί λοιπόν, πήραμε από ένα πληροφοριακό κιόσκι διάφορα τουριστικά διαφημιστικά, ανάμεσα στα οποία ένα ήταν για το Παμούκαλε. Είχε φωτογραφίες σαν αυτή της αρχής και μας έκανε τρομερή εντύπωση κι είπαμε πως θα πάμε κάποια στιγμή.

Τουρκία: Συντελεστές ΦΠΑ

Η συζήτηση για τους συντελεστές ΦΠΑ επανέρχεται. Να τι θα γίνει με τα ιδιωτικά σχολεία, να η αύξηση που έρχεται σε κάποια νησιά (που υπήρχε πρόβλεψη για μείωση για να ενισχυθούν που έχουν αυξημένα μεταφορικά αλλά αυτό γινόταν και για νησιά που μόνο αδικημένα δεν μπορεί να τα πει κανένας, όπως η Μύκονος που έγινε εμβληματική για την αύξηση σε όλους, που τελικά αποφασίστηκε να γίνει ξεδιάλεγμα). Γενικά, οι συντελεστές ΦΠΑ που έχουμε στην Ελλάδα είναι απ' τους ψηλούς. Πάνω απ' το 23% που είναι ο κανονικός συντελεστής είναι μόνο 6 χώρες (Ουγγαρία 27%, Δανία, Κροατία, Σουηδία με 25%, και Φινλανδία, Ρουμανία 24%) κι άλλες 3 στη δική μας κατηγορία, πάει να πει το 1/3 των χωρών της ΕΕ.

Τουρκία: Αριάνι

Τι είναι το αριάνι; Γιαούρτι αραιωμένο με νερό. Που συνήθως πίνεται δροσερό. Και στην Τουρκία που συνήθως πίνουν καυτό τσάι, εναλλακτικά έχουν το αριάνι. Αιράν (Ayran) το λένε εκεί και εκτός από σκέτο συνοδεύει και το φαγητό. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν πίνουν οινοπνευματώδη, ένα δροσιστικό αριάνι είναι ότι πρέπει να σβήνει την καυτεράδα των μπαχαρικών. Κυκλοφορεί σε μπουκάλια ή σε ποτήρια μιας δόσης. Κι ενώ το τσάι έχει διάφορες τιμές, το αριάνι παντού το είδα 1 λίρα.

Διέλευση συνόρων με αυτοκίνητο

Τι γίνεται όταν περνάμε τα σύνορα με το αυτοκίνητό μας; Ποια διαδικασία ακολουθείται; Τι χρειάζεται να κάνουμε; Τα απαιτούμενα έγγραφα για να ταξιδέψει ένας άνθρωπος σε ξένη χώρα είναι το διαβατήριο (μερικές φορές και η βίζα) ενώ αρκετές χώρες (όλες την Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και κάμποσες άλλες) δέχονται την ταυτότητα (αρκεί τα στοιχεία του κατόχου να είναι λατινογραμμένα να μπορούν να διαβαστούν και παραέξω). Τι γίνεται όμως με το αυτοκίνητο; Όπως έγραφα παλιότερα, απαραίτητο χαρτί είναι η πράσινη κάρτα, η βεβαίωση δηλαδή ότι το αυτοκίνητο είναι ασφαλισμένο και μάλιστα πως η εταιρία που το ασφαλίζει έχει διεθνή αναγνώριση κι αν συμβεί κάτι θα πληρώσει. Πολλές φορές ζητιέται και η άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου ενώ πιο σπάνιο είναι να ελεγχτεί η άδεια οδήγησης (δίπλωμα) του οδηγού. Και η διαδικασία;

Τουρκία: Φόρτιση κινητού

Βρίσκεται κάποιος στο δρόμο και θέλει να φορτίσει το κινητό του, Αν έχει φορτιστή μαζί του ψάχνει να μπει σε κάποια καφετέρια ή άλλο μαγαζί, να παρακαλέσει να του δώσουν κάποια πρίζα και να το φορτίσει για λίγο. Για όσο μπορέσει. Αργότερα βλέπουμε. Και πολλές φορές βλέπουμε κόσμο κολλημένο δίπλα σε πρίζες σε δημόσιους χώρους (αίθουσα αναμονής σε μέσα μεταφοράς π.χ.).

Δρόμοι στην Τουρκία

Όπως έγραφα στο προηγούμενο, το παρεδώσε μου με τους δρόμους της Τουρκίας αρχίζει το 97 - 98. Τότε είχα δει κάποια κομμάτια αυτοκινητόδρομου, αλλά επίσης και πολλά χιλιόμετρα με απλούς δρόμους. Με κακό οδόστρωμα κάτω, αρκετές λακκούβες μπαλωμένες όπως όπως. Με δυο λουρίδες, μια πήγαινε και μια ερχόταν. Σε κάποια σημεία υπήρχε και μια τρίτη, Που πότε δινόταν στους μεν και πότε στους δε. Κι αυτό ήταν αιτία πολλών ατυχημάτων γιατί δεν είχαν και πολύ το νου τους πως τώρα η λουρίδα που βρίσκονταν είχε δοθεί στους απέναντι κι έτσι βρισκόντουσαν δυο αυτοκίνητα στην ίδια λουρίδα που κινιόντουσαν αντίθετα. Οι συνέπειες εύλογες.

Αυτοκινητόδρομοι στην Τουρκία

Το 1997 είχαμε πάει βόλτα απ' το Διδυμότειχο που υπηρετούσα στις Καστανιές κι εκεί επισκεφτήκαμε το ελληνικό συνοριακό φυλάκιο. Η επίσκεψη επιτρεπόταν κι όχι μόνο αυτό αλλά μας ξεναγούσαν κιόλας και μας ανέβαζαν και στο πάνω μέρος απ' όπου μπορούσες να δεις ένα μεγάλο μέρος των "απέναντι", της Τουρκίας δηλαδή. Φαινόταν η Αδριανούπολη και πίσω ο μεγάλος αυτοκινητόδρομος που ένωνε (κι ακόμα ενώνει δηλαδή) την Κωνσταντινούπολη με τη Βουλγαρία. Κι ένας δόκιμος που ήταν εκεί, θέλοντας να μειώσει τον "εχθρό" μας είπε πως ναι, είναι ένας μεγάλος δρόμος αυτός που φαίνεται αλλά τους τον έφτιαξαν οι Γερμανοί και για τη χρήση του πληρώνουν διόδια! Δεν ξέρω από ποιο μέρος ήταν το δοκίμι και πού είχε κυκλοφορήσει, αλλά την εποχή εκείνη (και πολλά χρόνια πριν) στην Ελλάδα πληρώναμε διόδια κι ας μην μας είχαν φτιάξει αυτοκινητόδρομους (και στην περίπτωση Κορίνθου - Πατρών ή στα Τέμπη αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, έστω κι αν γίνονται έργα). Κι εμείς που για να πάμε απ' την Αθήνα στο Διδυμότειχο και πληρώναμε και ταλαιπωρούμασταν στο δρόμο γελάγαμε, αλλ' από μέσα μας να μην τον προσβάλουμε.

Τουρκία: Παπούτσια στα σπίτα

Όταν πας σ' ένα τούρκικο σπίτι είναι απαραίτητο να βγάλεις τα παπούτσια σου πριν μπεις μέσα. Τα σπίτια είναι συνήθως στρωμένα με κιλίμια, χαλιά, κουρελούδες και ότι άλλο οπότε το να πατήσεις με τις παπούτσες σου δεν είναι το καλύτερο. Απ' την άλλη, είναι τόσο τυπωμένο στο μυαλό τους πως δεν μπορείς να μπεις σε σπίτι με παπούτσια που ακόμα και στα ξενοδοχεία έχουν παντόφλες για να κυκλοφορεί άνετα στο δωμάτιό του ο ένοικος. Βέβαια, επειδή κι εγώ θέλω την άνεσή μου και κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται σε άλλα μέρη, έχω τις δικές μου (παρόμοιες) παντούφλες στα ταξίδια μου.

Τουρκία: Το ψωμί

Καιρό έχω να βάλω θέμα απ' την Τουρκία κι έχω πολλά ακόμα. Σήμερα λοιπόν λέω ν' αναφερθώ στο ψωμί. Το ψωμί στην Τουρκία (χρόνια τώρα) φτιάχνεται από μεγάλες αρτοβιομηχανίες και πουλιέται όπου λάχει. Ακόμα κι οι φούρνοι, τις περισσότερες φορές είναι στην πραγματικότητα πρατήρια. Έτσι, δεν είναι περίεργο που για ν' αγοράσεις ψωμί πας στο σουπερμάρκετ, σε ψιλικατζίδικα ή και σε κιόσκια. Το θέμα είναι πως στα μικρά μέρη υπάρχει και μικρή ποικιλία. Το πιο συνηθισμένο είναι το άσπρο ψωμί, τελείως της πλάκας.

Οι μπάρες του Αβραμόπουλου

Ποιος δεν θυμάται τις μπάρες του Αβραμόπουλου; Τότε που ήταν δήμαρχος Αθήνας, Που είχαν μπει σε πολλά κεντρικά σημεία της πόλης με σκοπό να εμποδίζουν την είσοδο αυτοκινήτων σε πεζόδρομους εκτός από ορισμένα που είχαν λόγο (να ξεφορτώσουν π.χ.). Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ο Αβραμόπουλος άλλαξε ξανά και ξανά πόστα αλλά οι μπάρες που έβαλε (και πλήρωσαν οι δημότες, βεβαίως) ουδέποτε λειτούργησαν. Ή μάλλον είχαν προβλήματα, ψιλοφτιάχτηκαν, λειτούργησαν κάποιες μέρες, υπήρξαν αντιδράσεις και για την κακή λειτουργία τους κι αφέθηκαν στην τύχη τους. Κάπου μένουν οι κεφαλές τους και τα λείψανά τους. Στην Τουρκία πάλι, λειτουργούν κανονικά...

Τουρκία: Αστυνομοκρατία

Με ζαπτιέδες, Τζανταρμάδες και πολίς (αστυνομικοί) η αστυνόμευση καλά κρατεί. Όπου πας κι όπου σταθείς θα δεις κι έναν ένστολο. Τη μια βδομάδα που κυκλοφόρησα στην Τουρκία με σταμάτησαν δυο - τρεις φορές στο δρόμο για έλεγχο του αυτοκινήτου. Κάτι που δεν έχει αλλάξει από το '97 που είχα πρωτοπάει. Που ήμασταν μεν σε λεωφορείο αλλά μας είχαν σταματήσει 3 φορές για έλεγχο. Και τόση εντύπωση έκανε στην Ειρήνη (μικρή τότε) που όταν λίγους μήνες αργότερα κοιμόταν στ' αυτοκίνητο και μας σταμάτησαν για έλεγχο στη Μάντρα (Έβρου). Ξύπνησε, δεν μίλησε αλλά φεύγοντας ρωτάει: "Πότε μπήκαμε στην Τουρκία" :)

Χιονισμένη Κωνσταντινούπολη

Χιόνια και κακοκαιρία την περασμένη βδομάδα στην Ελλάδα, χιόνια όμως και στην Πόλη. Πολλά τα προβλήματα (και δεν είναι η πρώτη φορά). Το διάβαζα στο ιν και μ' εντυπωσίασε η φωτογραφία (που είν' από το Ρόιτερ που έχει ωραίο βίντεο). Κι είπα να την δημοσιοποιήσω κι από δω μιας και κάμποσα σχετικά με Τουρκία και Πόλη είπαμε (και θα πούμε).

Τουρκία: Περιστέρια

Πολλά περιστέρια στην Κωνσταντινούπολη. Θα μου πείτε πως και στην Αθήνα έχουμε πολλά. Αλλά μόνο στο Σύνταγμα. Τα άλλα μπορεί να κυκλοφορούν και να εμφανίζονται περαδώθε αλλά δεν τα βλέπουμε σε ομάδες. Εκεί τα βλέπαμε σε μεγάλες ομάδες. Μου έκαναν τρομερή εντύπωση το πόσα.

Τουρκία: Τα κουρεία

Όταν υπάρχει κάπου κουρείο στην Τουρκία το ξέρεις από μακριά. Δεν χρειάζεται να δεις την ταμπέλα του για να το μάθεις. Σε κάθε κουρείο (ή κομμωτήριο) απέξω υπάρχει μαι απλώστρα με πετσέτες που στεγνώνουν. Έτσι, βλέπεις κάπου πετσέτες; Ξέρεις πως εκεί βρίσκεται ένα μαγαζί να περιποιηθεί το μαλλί σου :)

Δαρδανέλια

Το να περνάς τα Δαρδανέλια, το γνωστό μας Ελλήσποντο είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση. Ακόμα κι οι στενοί κόλποι της Μυτιλήνης φαίνονται πλατείς σε σχέση με τα στενά αυτά.Κι έχει μπόλικα χιλιόμετρα που πας παράλληλα με τα στενά. Τα καράβια που πάνε παράλληλα με σένα πότε σε προσπερνάνε και πότε τα προσπερνάς, έτσι κι αλλιώς λόγω στενών η ταχύτητες είναι χαμηλές.

Τουρκία: Τα φέρυ

 Όταν πω να κάνω συγκρίσεις στις θαλάσσιες συγκοινωνίες, πώς γίνονται στην Ελλάδα και πώς στην Τουρκία, με πιάνει απελπισία. Τότε, το μακρινό 1998 που είχα πρωτοπάει, είχα δει φέρι σε στυλ παντόφλα. FIFO που λένε οι κομπιουτεράδες. First In, First Out. Όπως μπαίνεις βγαίνεις. Χωρίς να χρειαστεί να μανουβράρεις. Κι όποιος μπει πρώτος, βγαίνει και πρώτος (ή περίπου). Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Μου είχε κάνει εντύπωση πως ο έλεγχος των εισιτηρίων γινόταν στην είσοδο του λιμανιού! Δεν έμπαινες στο λιμάνι χωρίς εισιτήριο. Και με μπάρες.

Τουρκία: Λούστροι

Κάποτε στην Ελλάδα ήταν πολύ συνηθισμένο το επάγγελμα του λούστρου. Και το ταπεινό κασελάκι έδινε ψωμί σε κάμποσο κόσμο κι αυτό αποθανατίστηκε και στον ελληνικό σινεμά. Μέχρι πριν μερικά χρόνια συναντούσα κάναν ξεχασμένο στο κέντρο αλλά σήμερα δεν μου τυχαίνει να συναντήσω κανέναν. Δεν ξέρω αν υπάρχουν. Όπως και σε άλλες χώρες και πόλεις τις Ευρώπης που γύρισα. Δεν συνάντησα λούστρους. Όμως στην Τουρκία το επάγγελμα εξακολουθεί. Στην παραπάνω φωτογραφία είναι ένας απ' τους πολλούς που είδα. Κι είναι σε στενό, όχι στα κεντρικά μέρη (που είναι πιο συνηθισμένο).