Καραχαγίτ

Στο ξενοδοχείο που μέναμε στο Παμούκαλε, είδα ένα σχεδιάγραμμα της περιοχής του πάρκου. Έδειχνε τρεις εξόδους, τις δυο που είχαμε δει και μια ακόμα που έλεγε πως οδηγούσε προς ένα κόκκινο βράχο ή κάπως έτσι που φτιαχνόταν γιατί ανάβλυζε Kirmizi su (πάει να πει κόκκινο νερό). Τ' απόγεμα λοιπόν είπαμε να κάνουμε μια βόλτα από κει, να δούμε τι είν' αυτό, αν και δεν μας ενθουσίαζε ιδιαίτερα, απ' τη φωτογραφία που είδαμε (αντίστοιχη με την παραπάνω). Τελικά είναι κι εδώ νερό που τρέχει και αφήνει ίζημα, μόνο που εδώ το ίζημα δεν είναι άσπρο όπως στο Παμούκαλε, αλλά κοκκινωπό (kırmızı su - κιρμιζί σου, κόκκινο νερό το λένε οι Τούρκοι).

Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο. Εντάξει είχε δυο τζαμιά με αρκετά εντυπωσιακούς μιναρέδες, πισίνες μπόλικες κι εδώ και μάλιστα δίπλα δίπλα με νερό απλό και με ιαματικό,

άντε κι ένα παρκάκι με κάτι σιδερένια κατασκευάσματα που έμοιαζαν ξύλινα(!), είχε δίπλα και μια αγορά για χαβλού υφάσματα (έτσι τα λέγαμε παλιότερα και στο χωριό μου τα πετσετέ).

Κι ενώ δεν βλέπαμε πως είχε κάτι ενδιαφέρον είπαμε να κάνουμε και μια βόλτα στο δρόμο που φαινόταν πως είναι η αγορά του χωριού. Κι εκεί ήρθε η έκπληξη. Γιατί ενώ ήταν απογεματάκι, η αγορά είχε κάμποση κίνηση.

Υπήρχαν μπόλικοι που πούλαγαν καλαμπόκι βρασμένο. Με τη μποτίλια τους και ένα μεγάλο μάτι από κάτω, ένα καζάνι μεγάλο από πάνω με νερό και τα καλαμπόκια μέσα. Μερικές φορές γύρω απ' το μάτι υπήρχε και μια λαμαρίνα για προφύλαξη απ' τον αέρα (αν και, εκείνη τη μέρα δεν φύσαγε).

Ζαρζαβατικά απλωμένα έξω απ' τα μανάβικα, όμορφα στολισμένα, Χαλβάδες πολύχρωμοι μαζί με ξηροκάρπια και αποξηραμένα φρούτα,

αλλά και ζαρζαβατικά αποξηραμένα: πιπεριές (έχω ξαναδεί, αλλά όχι σε τέτοια ποικιλία) μελιτζάνες και κολοκύθια (που δεν είχα ξανασυναντήσει).

Αλλά κι άλλες λιχουδιές του δρόμου για άμεση κατανάλωση. Εκτός απ' τα ντονέρια (ικανού μεγέθους) κάμποσοι πάγκοι πουλούσαν τζουζλεμέδες. Αυτό είναι ένα φύλλο που ανοίγεται επιτόπου και ψήνεται πάνω σε μια λαμαρίνα που ζεσταίνεται από κάτω.

Για να ζεσταθεί η λαμαρίνα, όταν εμφανιστεί πελάτης, μερικά χαρτιά και κάνα διαλυμένο καφάσι είν' αρκετά :) Βέβαια, σε άλλα μαγαζιά που η πελατεία είναι συνεχής, η φωτιά προέρχεται από πιο σοβαρές πηγές. Την ετοιμασία την αναλαμβάνουν γυναίκες που καθισμένες σταυροπόδι στο πάτωμα ανοίγουν φύλλο.

Γεμίζεται με τυρί ή με πατάτα ή δεν θυμάμαι τι άλλο (εμείς με τυρί πήραμε) και στα μαγαζιά που σερβίρεται μπαίνεις χωρίς παπούτσια και κάθεσαι κάτω, σε μαξιλάρια ή και χωρίς ενώ σερβίρεται σε σοφράδες.

Εκείνο που μας έκανε εντύπωση είναι πως όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πλήθαινε ο κόσμος στους δρόμους. Και τα μαγαζιά δουλεύανε. Κι αυτό σ' ένα χωριό. Πόση απογοήτευση, όταν  μερικές μέρες αργότερα στην Πέργαμο, βγήκαμε κατά τις 8 παρά κι ήταν όλα κλειστά...