Η χρονιά του νερού

(Φωτογραφίες σε επανάληψη ;) ). Τελικά, η χρονιά που πέρασε ήταν για μένα η χρονιά του (γλυκού) νερού. Η χρονιά που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή με μια αποτυχημένη προσπάθεια για επίσκεψη στη λίμνη Δύστο, στην Εύβοια (και λέω αποτυχημένη γιατί η λίμνη αυτή υπάρχει μόνο στο χάρτη. Από κοντά που πήγαμε, δεν βρήκαμε τίποτα. Τσάμπα ο κόπος), και έληξε πριν λίγες μέρες με επίσκεψη στις λίμνες της ορεινής Κορινθίας. Όλο αυτό το διάστημα, όπου πήγα εκδρομή είχε κάποια σχέση με νερά. Τα περισσότερα μέρη τα έχω ήδη παρουσιάσει.

Εντάξει, το χειμώνα που είχα πάει στο Λονδίνο δεν θα το μέτραγα, αλλά έτσι κι αλλιώς μια βόλτα στον Τάμεση την κάναμε κι αυτή τη φορά (το λίνκι στέλνει σε ανάρτηση στο παλιό μπλογκ, από προηγούμενη επίσκεψη), οπότε, κρίμα να μείνει έξω από τον συνολικό απολογισμό. Ο Τάμεσης νερό είναι, το μετράω κι αυτό.

Επόμενο ταξίδι στα Γιάννενα. Γιάννενα χωρίς λίμνη, σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, Η πόλη είναι στενά συνδεδεμένη με τη λίμνη. Αυτήν που την είδαμε πολλές φορές, που την περιτριγυρίσαμε με το αυτοκίνητο, που τη διασχίσαμε το καραβάκι για να πάμε στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων, την αγαπημένη τη λίμνη Παμβώτιδα. Την χιλιοεπισκεμένη, αφού όταν ήμασταν φοιτητές κάναμε πολλές βόλτες σε αυτήν δίπλα και μέσ’ απ’ αυτήν κάναμε τις βόλτες μας στο Νησί. Η πρώτη μου επίσκεψη ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο που ήμουνα στην πόλη, εκείνο το μακρινό 1977.

Επόμενο ταξίδι στις Δαλματικές ακτές. Επόμενα νερά, όταν φύγαμε απ’ τις ακτές και προχωρήσαμε προς τα ενδότερα. Οι λίμνες και οι καταρράκτες Πλίτβιτσε. Πράματα και θάματα. Να χαζεύεις και να μην χορταίνεις. Πανδαισία νερών, πανδαισία ήχων, μια εμπειρία καταπληκτική.

Μιας και είχαμε πάρε δώσε με καταρράκτες στις Πλίτβιτσε το Πάσχα, είπαμε να πάμε να δούμε και καταρράκτες ελληνικούς. Πρώτον, τον καταρράκτη της Αττικής. Που τον είχαμ’ ακούσει, είχαμε πολλές φορές να τον επισκεφθούμε, οπότε είπαμε πως είναι καιρός να το κάνουμε. Πήγαμε μέχρι το Ντράφι και είδαμε τον καταρράκτη αυτόν, ο οποίος μπορεί να είναι μικρός σχετικά μ’ αυτούς που είχαμε δει στην Κροατία αλλά είναι αρκετά εντυπωσιακός και σίγουρα είναι μεγαλύτερος από τον «μεγαλύτερο καταρράκτη της Γερμανίας» στο Τρίμπεργκ, στα Μαύρα Δάση (έχω να λέω γι’ αυτόν. Ήταν τόση η διαφήμιση και τόση η απογοήτευση όταν τον είδαμε, που 4 χρόνια μετά, ακόμα την θυμάμαι).

Επόμενο νερό οι καταρράκτες της Έδεσσας. Η πόλη στενά συνδεδεμένη με τα νερά (γι’ αυτό και το παλιό της όνομα Βοδενά που στα σλάβικα πάει να πει μέρος με νερά). Εκεί, λοιπόν, κάναμε και μια βόλτα στους καταρράκτες της. Εννοείται πως κατακτήσανε με το μεγάλο ύψος που πέφτει το νερό και τον όγκο. Εντυπωσιακοί κι αυτοί.

Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε Αιδηψό. Και ποιος μπορεί να αμφιβάλει πως η Αιδηψός είναι πόλη των νερών; Δεκάδες μεγάλες και μικρές πηγές με νερά, και ζεστά μάλιστα. Νερά ιαματικά που τρέχουν παντού μέσα στην πόλη και καταλήγουν έτσι ζεστά καυτά στη θάλασσα.

Η συνέχεια είχε ταξίδι το καλοκαίρι στην Τουρκία. Τα σχέδια ήταν διαφορετικά, ένας γάμος όμως του γιου μιας φίλης στο Μόλυβο της Μυτιλήνης μας οδήγησε να φτάσουμε στο νησί πολύ νωρίς. Έτσι, μιας και δεν είχαμε τι να κάνουμε τόσον καιρό όλο το καλοκαίρι (40 μέρες και βάλε κάτσαμε) είπαμε να πάμε μερικές μέρες και στην Τουρκία. Πού; Στο Παμούκαλε. Έναν τόπο που με τις υπαίθριες λιμνούλες του που τις είχαμε δει σε διαφημιστικές φωτογραφίες πριν από πολλά χρόνια και μας είχαν εντυπωσιάσει τρομερά. Τόχαμε βάλει στόχο να φτάσουμε κάποια στιγμή μέχρις εκεί. Ε, φέτος ήταν η χρονιά που καταφέρουμε να το υλοποιήσουμε το στόχο αυτό.

Γυρίζοντας από τη Μυτιλήνη, ήρθε η βόλτα μας στην Οχρίδα αλλά και στις Πρέσπες. Λίμνες να δουν τα μάτια σου. Οχρίδα, Μικρή Πρέσπα, Μεγάλη Πρέσπα αλλά στο γυρισμό και η λίμνη της Καστοριάς (που το επίσημο όνομά της είν' Ορεστιάδα) για την οποία δεν πρόλαβα ακόμα να γράψω, τις επόμενες μέρες θα το κάνω (και θα ενημερώσω τα σχετικά λίνκια).

Και αφού είχαμε δει κι είχαμε δει λίμνες και αφού είχαμε χορτάσει βόλτες κι είχαμε κατακάτσει, για τις 28 του Οκτώβρη έπεσε πρόταση να πάμε μια εκδρομή. Διάφορες συζητήσεις πού να πάμε, τελικά καταλήξαμε πάλι σε λίμνες! Της ορεινής Κορινθίας αυτές. Την Στυμφαλία και την τεχνική λίμνη Δόξα, στον Φενεό (κι αυτές σε εκκρεμότητα).

Ε, δε νομίζω να είναι και λίγα τα νερά για ένα χρόνο :)