(Μη) Χρήση τουαλέτας και άλλα τινά

Η Πρωτοπορία είναι ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο της Αθήνας (και όχι μόνο). Μεγάλο γιατί έχει ένα τεράστιο απόθεμα βιβλίων που μπορείς να πας και να διαλέξεις αλλά έχει κι ένα ιντερνετικό κατάστημα (όπως επιβάλλουν οι μέρες - αν και το έχει πολλά χρόνια τώρα) κι αν θέλεις ένα βιβλίο που δεν υπάρχει διαθέσιμο, αναλαμβάνει να το παραγγείλει. Μάλιστα πολλά από τα βιβλία που έχει τα διαθέτει και με έκπτωση (10% στα καινούρια, όπως (περι)ορίζει ο νόμος, αρκετά σημαντικές στα παλιότερα). Έχω περάσει αρκετές ώρες στο κατάστημα της Αθήνας ψάχνοντας για βιβλία (συνήθως για καλοκαίρι ή κάποια άλλη περίοδο διακοπών - τότε που περίμενα διακοπές). Το άλλο βιβλιοπωλείο που έχω ξοδέψει αρκετό χρόνο είναι του Σαββάλα που εκεί έψαχνα συνήθως βιβλία για το σχολείο.

Εν Μυτιλήνη

Σήμερα θα μιλήσω για την παράλληλη ζωή μου στη Μυτιλήνη, το τελευταίο διάστημα που υπηρετούσα στο στρατό αλλά και αμέσως μετά. Παράλληλα έχω και φωτογραφίες από διάφορα τουριστικά σημεία του νησιού, τραβηγμένες όμως την εποχή εκείνη, το χειμώνα 84 - 85.
Σαν γυρίσαμε απ' τη βδομάδα του μέλιτος στον Πειραιά, μαζέψαμε διάφορα πράγματα που είχε φέρει η Μαρία απ' το σπίτι στα Γιάννενα, μπήκαμε στο βαπόρι και τραβήξαμε για Μυτιλήνη. Ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρουμε αν το σπίτι που είχαμε κλείσει ήταν διαθέσιμο (κενό) ή όχι ακόμα. Αλλά είπαμε, θα πάμε και θα το δούμε. Βγαίνουμε στο λιμάνι, πάμε στο σπίτι, τελείως άδειο. Ο διοικητής μου, όπως έχω ξαναπεί, το είχε αδειάσει. Οπότε ξεκινήσαμε την εγκατάσταση. Βάλαμε τα πράγματά που είχαμε, ανοίξαμε και τα δώρα που μας είχαν κάνει για τον γάμο κι αρχίσαμε ν' αγοράζουμε κάποιον εξοπλισμό. Π.χ. τη βιβλιοθήκη μπροστά απ' την οποία στέκομαι και φτιάχνω τα λουλούδια, στην παραπάνω φωτογραφία.

Βδομάδα του μέλιτος

Πειραιάς 30/7/1984. Αριστερά είναι δεμένος ο Αλκαίος, βαπόρι της ΝΕΛ για Μυτιλήνη (τότε δένανε στα Λεμονάδικα).

Τα σημερινά εν μέρη τα έχω ξαναγράψει πριν 5 χρόνια. Και ρίχνοντας μια ματιά βλέπω πως εν μέρη έχω γράψει ακριβώς τα ίδια. Παράξενο; Μάλλον όχι. Πάντως, σήμερα θα είναι πιο αναλυτικά και με επιπλέον φωτογραφίες (ναι, κι εκεί είχα συμπέσει).
Σάββατο ήταν ο γάμος. Κυριακή δεν είχαμε προγραμματίσει κάτι (είχαμε δηλαδή πει να πάμε στη Σαλαμίνα, αλλά αφού το γλεντήσαμε το βράδυ στη Δραπετσώνα, ποιος είχε όρεξη για άλλα το μεσημέρι της Κυριακής) ενώ τη Δευτέρα είχαμε αποφασίσει να πάμε για μήνα (σιγά μήνα, με τι λεφτά μήνα, βδομάδα και πάλι καλά) του μέλιτος. Προορισμός Κρήτη. Στόχος να τη γυρίσουμε όλη με μηχανάκι!

Ο γάμος

Όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς. Κι η γιαγιά με την απορία: "Πού είνι παπάς;"

Έγραφα στο προηγούμενο για τα προ του γάμου, σήμερα σειρά να γράψω και για τα κατά τη διάρκεια. Όχι που δεν θάχαμε ιστορίες και τότε. Όπως έλεγα στις 7 είχε καθοριστεί ο γάμος οπότε κατά τις εξίμισι ήρθε ο θείος ο Μπάμπης που είχε προθυμοποιηθεί να το παίξει οδηγός των νεονύμφων. Το αυτοκίνητο στολισμένο στα λουλούδια μέσα και έξω αλλά το ψιλόβροχο που έχει αρχίσει τους δημιουργεί προβλήματα. Πρώτο δρομολόγιο ο γαμπρός (δηλαδή η αφεντομουτσουνάρα μου) κι οι γονείς του. Μας πάει στο δημαρχείο του Κερατσινιού κι επιστρέφει στη Δραπετσώνα για τη νύφη.

Προετοιμασίες για γάμο

Η τελετή τέλειωσε. Το φρεσκοπαντρεμένο ζευγάρι ποζάρει με τις οικογένειες και τους κουμπάρους.

Την εποχή που θα έπαιρνα πτυχίο πια και θάφευγα απ' τα Γιάννενα, είχα προτείνει στη Μαρία να κάνουμε κι ένα γάμο. Αλλά αυτή είχε αντιρρήσεις. Κι έτσι δεν προχώρησε η ιδέα εκείνη την χρονιά. Τον επόμενο χρόνο επανήλθα. Η Μαρία είχε φτάσει στο τέταρτο έτος με 4 μαθήματα μόνο (έχοντας εκμεταλλευτεί το ν+1 είχε περάσει παραπάνω μαθήματα). Θεωρητικά θα μπορούσε να τα πάρει σε ένα τετράμηνο, όμως οι σπουδές έπρεπε να διαρκέσουν 8 εξάμηνα, άρα θα τα είχε δυο και δυο. Εδώ καθάριζε 4 μαθήματα το εξάμηνο δεν θα πέρναγε τα δύο; Οπότε το Φλεβάρη του 84 έχει περάσει τα δύο και τις μένουν τα δυο τελευταία. Την εποχή εκείνη πάω κι εγώ μια βόλτα από Γιάννενα κι ενώ συζητάμε για το αυτοκίνητο που θα θέλαμε, ξαναβάζω το θέμα του γάμου σε συνδυασμό με το τι θα κάνουμε αφού πάρει πτυχίο το καλοκαίρι, πού θα μείνουμε κλπ. Κι αυτή τη φορά η καλή μου λέει το ναι.

Φόρμα για την εφορία (από Γερμανία)

Το σημερινό άρθρο δεν έχει να κάνει ακριβώς με κάποια ιστορία, γράφεται όμως κι ανεβαίνει γιατί πιστεύω πως οι εικόνες των εγγράφων που περιέχει (αλλά κι ολόκληρο το έγγραφο στο τέλος) είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα για όποιον Έλληνα θέλει να δείξει στην ελληνική εφορία πως είναι κάτοικος εξωτερικού και φορολογείται εκεί. Ή μάλλον όχι απ' οπουδήποτε στο εξωτερικού αλλά ειδικά αν είναι κάτοικος (και φορολογούμενος) της Γερμανίας. Για την πιστοποίηση της διαμονής και εργασίας στο εξωτερικό χρειάζεται γενικά πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας. Για τη Γερμανία (δεν ξέρω αν ισχύει και για άλλες χώρες) εναλλακτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντίγραφο αίτησης για την αποφυγή της διπλής φορολόγησης (Αίτηση για την εφαρμογή της Σύμβασης Αποφυγής της Διπλής Φορολογίας μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας). Το κακό είναι πως βρίσκαμε το ελληνικό υπουργείο οικονομικών έχει τη σχετική φόρμα στην ιστοσελίδα του σε ελληνικά και αγγλικά (το ίδιο και για το πιστοποιητικό - κι αυτό στα αγγλικά είναι - δεν μπορώ να ξαναβρώ την αίτηση τώρα που την ψάχνω).

Ικανός για τα παρεμφερή

Τα πρώτα που γράφω σήμερα τάχω ξαναγράψει όταν μίλαγα για τον πατέρα μου. Αλλά τα επαναλαμβάνω (και πιο αναλυτικά) για να σχηματιστεί καλύτερα η εικόνα.
Καλοκαίρι του 82. Δουλεύουμε σε μια οικοδομή στο Πλωμάρι. Τέλος Αυγούστου φεύγω εγώ για Γιάννενα. Περνάω από το σπίτι της Μαρίας και κάνω την επίσημη πρώτη εμφάνιση, να γνωριστώ με τους δικούς της και μετά να ξεκινήσουμε μαζί και να κάνουμε και μια εκδρομή στην Κέρκυρα. Παίρνοντας τηλέφωνο στο χωριό μαθαίνω πως την προηγούμενη μέρα ο πατέρας μου δεν αισθανόταν καλά κι έφυγε από τη δουλειά κατά τις 10 η ώρα. Ξέροντας τον άνθρωπο κατάλαβα πως ήταν κάτι σοβαρό, δεν θάφηνε τη δουλειά για κάτι μικρό με μέτριο.