Φωνητική πληκτρολόγηση

Τη φωνητική πληκτρολόγηση την είχα δοκιμάσει το 2012, την εποχή που πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, μέσα στο τρένο. Το προσπαθούσα για το παλιό το blog, να "γράψω"τα κείμενα φωνητικά. Δοκίμασα μια-δυο φορές αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον φτωχό. Έτσι το εγκατέλειψα το εγχείρημα. Δεν το ξανά δοκίμασα μέχρι πρόσφατα. Αυτό είναι το τρίτο κείμενο που γράφεται έτσι. Το πρώτο ήταν αυτό με την ιστορία στη level Λέβερ. Το δεύτερο το πώς έγινα Πειραιώτης. Απίθανα εύκολα. απίθανα γρήγορα αν και σίγουρα μετά χρειάζεται κάποιο χτένισμα κάποια επεξεργασία Και γιατί η αναγνώριση δεν είναι 100% σωστή και γιατί ωραίος ο ρέων λόγος είναι διαφορετικός από τον γραπτό. Υπάρχουν κομπιάσματα, υπάρχουν επαναλήψεις, υπάρχουν αλλαγές στην πορεία καθώς λες κάτι, καθώς το υπαγορεύεις της, αλλά όλα αυτά δεν παύουν να δίνουν ένα κείμενο πολύ καλό. Το βλέπετε πώς είναι κι αν το δω στο δώσω χωρίς καθόλου επεξεργασία, θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό Πόσο έχει προχωρήσει η διαδικασία της αυτόματης αναγνώρισης και μετατροπής της φωνής σε κείμενο! Το μόνο είναι ότι για να λειτουργήσει για η αναγνώριση σωστά χρειάζεται σύνδεση στο ίντερνετ. Γιατί η φωνή μου στέλνετεαι στα κεντρικά της Google και επιστρέφει σαν κείμενο. ο Που σημαίνει βέβαια ότι ό,τι λέμε ελέγχεται και αναλύεται όπως θέλει και όπως νομίζει η Google!

Φοιτητοδουλειές

Έγραφε τις προάλλες ο Σαραντάκος για το ψαρονέφρι που δεν είναι από ψάρι και το Καρπενήσι που δεν είναι νησί. Και κάποιος έγραψε πως και τη Μεσσήνη την λένε Νησί στην περιοχή αλλά κι αυτή δεν είναι νησί. Και θυμήθηκα πώς το έμαθα αυτό εκεί στο μακρινό 1979, τις απόκριες. Ήμασταν φοιτητές στα Γιάννενα και πιάσαμε δουλειά για κάτι λιγότερο από δυο βδομάδες στη Λέβερ (πρόγονο της σημερινής Γιουνιλέβερ – Unilever που έχει απλωθεί πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε καθαριστικά αλλά και τρόφιμα κι απ' όλα). Είχε βγάλει τότε ένα υγρό για πιάτα, το Σάνλάιτ (Sunlight) και θα το προμοτάραμε. Ήταν γύρω στις απόκριες, 12 μέρες δουλειά, 8,5 χιλιάρικα, εξαιρετική αμοιβή. Καθαρά Δευτέρα έχει φτάσει η χάρη μας στην Καλαμάτα και μας λένε το μεσημέρι να πάμε για καρναβάλι στο Νησί. Ψαχνόμαστε. Και μας εξηγούν την περίπτωση: Νησί =Μεσσήνη. Μιας και το θυμήθηκα έριξα μια ματιά κι είδα πως την ιστορία αυτή δεν την έχω γράψει. Ε, ας το κάνω τώρα!

Φούρνοι

Τις μέρες αυτές μπορεί να τις περάσαμε κατά μόνας αλλά έγινε μεγάλη συζήτηση για το αρνάκι του Πάσχα. Και σε μια από τις συζητήσεις αναφέρθηκε πως ο οβελίας δεν είναι πανελλήνιο έθιμο. Και όντως στο χωριό σπάνια κανένας θα βάλει σούβλα κι αυτό τα σημερινά χρόνια. Ο τόπος φτωχός, οι άνθρωποι δεν είχα πολλά ζώα κι αυτά που είχαν ήταν για να βγάζουν γάλα άρα ενδιέφερε να έχουν γεννήσει νωρίς. Κι έτσι αρνάκια κατσικάκια σφάζονταν ακόμα και τα Χριστούγεννα. Ποιος νάχει μικρό ζώο τέτοιαν εποχή και μάλιστα να το βάλει κάτω να το φάει σε μια μέρα. Επίσης, παράδοση σε γλέντια ομαδικά δεν υπήρχε, εξάλλου ούτε και αυλές που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τέτοιες συναντήσεις. Δεν υπήρχε δηλαδή καμιά απ' τις προϋποθέσεις του σουβλίσματος. Αλλά το Πάσχα θέλει αρνί (ή κατσίκι, κατά τα γούστα, δεν θα το ξεχωρίσω). Πώς μπορείς να έχεις, λοιπόν, με ένα σφαχτό να φάνε αρκετές οικογένειες που δεν θάναι μαζεμένοι όλοι μαζί; Να έχεις και συμμετοχή στα θρησκευτικά δρώμενα; Μοιράζεις το αρνί σε τέσσερα κομμάτια και το καθένα στο φούρνο. Το πιο καλό ήταν σπάλα (κ'ταλί) γεμιστή. Το μπούτι με πατάτες δεν ήταν τόσο γιορταστικό, αλλά σαφώς κάποιοι απ' αυτό έτρωγαν (που χορταίνει και παραπάνω κόσμο).

Λαχανόρυζο (ή μαπόρυζο)

Λαχανόρυζο (ή μαπόρυζο όπως το λέει ο Γιώργος κι οι Πελοποννήσιοι που το άσπρο λάχανο το λένε μάπα - στο χωριό μου το λέμε καρδιά αλλά καρδόρυζο δεν λέμε 😀). Είναι ένα σχετικά εύκολο λαδερό φαγητό του χειμώνα. Το έφτιαξα κάποια στιγμή που μούχε ξεμείνει λάχανο και μ' άρεσε.Κι έτσι αποφάσισα να το ξαναφτιάξω αλλά και να το εντάξω στις συνταγές μου. Μοιάζει με το σπανακόρυζο αρκετά στην προετοιμασία του, μόνο που εδώ δεν έχω την επιλογή να τρίψω το λάχανο με το αλάτι αλλά μόνο να το τσιγαρίσω.

Χόρτα τσιγαριστά

Η ιστορία ξεκίνησε μια Τρίτη. Είναι μέρα που έχει λαϊκή στη γειτονιά μου. Έχει κι άλλες μέρες δηλαδή και πάω ανάλογα με το πότε τελειώνουν οι προμήθειες. Και μιας κι η Τρίτη είναι μέρα εργάσιμη, πάω στη λαϊκή μόλις σχολάσω απ' το σχολείο. Συνήθως, αυτά που ψωνίζω από τη λαϊκή είναι σαλατικά και φρούτα. Στα σαλατικά συγκαταλέγονται και τα χόρτα που όποτε βρω παίρνω για βραστή σαλάτα. Έτσι και κείνη την Τρίτη. Σχόλασα, πέρασα απ' τη λαϊκή, ψώνισα κι ανάμεσα στ' άλλα πήρα και χόρτα. Γυρίζω σπίτι και μπαίνοντας βρίσκω στην πόρτα δεμένη μια σακούλα με μπόλικα χόρτα, περισσότερα απ' όσα είχα αγοράσει. Μου τάχε αφήσει ο Τάκης που τούφερε δυο τέτοιες σακούλες ο συμπέθερός του και σκέφτηκε να δώσει και σε μένα. Αμάν, λέω θα τρώμε χόρτα βραστά για μέρες. Και θα ξεμείνουν τα μαρούλια. Άντε να βάλω και λίγα (βρασμένα) στο ψυγείο αλλά και πάλι πολλά είναι. Κι αρχίζω να τα καθαρίζω.

Παροχές συγκοινωνιών

Όταν ήμουν στη Γερμανία χρησιμοποιούσα τακτικά τα τρένα (όπως έγραφα τότε). Επί δυο χρόνια καθημερινά κυκλοφορούσα τα μεγάλα και γρήγορα τρένα τους (ICE και IC/EC) ενώ τον τρίτο χρόνο τα μικρότερα (και πιο αργά) περιφερειακά (Regional - RB ή RE). Έμπαινα στο τρένο κι άνοιγα τον υπολογιστή μου που για να δουλεύει τον έβαζα στην πρίζα. Συνδεόμουνα με το ίντερνετ μέσω του κινητού μου (με καλώδιο) κι ήμουνα μια χαρά δικτυωμένος! Βέβαια, υπήρχαν και περιοχές που δεν έπιανε, αλλά γενικώς υπήρχε άνεση. Και το βασικό ήταν πως υπήρχε παροχή ρεύματος. Για τα γρήγορα τρένα ήταν μια πρίζα σε κάθε κάθισμα (ή κάθε δύο) ή έστω σε κάθε δύο. Για τα αργά είχε σίγουρα στις τετράδες (εκεί που τα καθίσματα ήταν απέναντι και με τραπεζάκι στη μέση) αλλά είχε άλλα που είχαν και παραπάνω.

Κυκλοφορία με αυτοκίνητο

Παραδοσιακά, για να κυκλοφορήσει κάποιος με αυτοκίνητο (όχι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή) έχει δυο επιλογές: ή βγάζει δίπλωμα (άδεια οδήγησης το λένε επίσημα) και οδηγεί ο ίδιος ή δεν βγάζει. Κι αν δεν έχει δίπλωμα, ο μόνος τρόπος είναι να πάρει ταξί (να νοικιάσει δηλαδή αυτοκίνητο και οδηγό). Αν έχει, υπάρχουν δυο επιλογές. Μπορεί να έχει δικό του αυτοκίνητο ή να μην έχει. Κι αν μεν έχει δικό του αυτοκίνητο, κι είναι και στο μέρος που βρίσκεται το αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και πάει όπου θέλει. Αν δεν έχει (ή αν είναι σε μέρος που το αυτοκίνητό του είναι μακριά όπως π.χ. αν πάει μια εκδρομή με αεροπλάνο) τότε, αυτό που ήξερα μέχρι τώρα, η μόνη λύση ήταν να νοικιάσει αυτοκίνητο. Πώς; Πήγαινε σε ένα γραφείο, έδινε το δίπλωμά του και την πιστωτική του και έκανε ένα συμβόλαιο. Με το ίντερνετ, αυτό γινόταν πιο εύκολα αφού μπορούσε να έχει κλείσει το αυτοκίνητο από πριν και όταν έφτανε στον προορισμό του να χρειάζεται μόνο να το παραλάβει.

Πηγές Αροάνιου

Ήταν το μακρινό 1990 που ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγητής. Το πρώτο μου σχολείο ήταν το Λύκειο Δάφνης. Δάφνης Καλαβρύτων το σωστό. Η Δάφνη είναι ένα μικρό χωριό (τότε δήμος λόγω ιστορίας) στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας. Το πιο κοντινό χωριό είναι στα 3 χιλιόμετρα η Πουρναριά που ανήκει στο νομό Αρκαδίας. Αυτό δεν είναι τίποτα, υπάρχουν και χωριά που ανήκουν σε δυο νομούς (όπως παραπέρα τα Τριπόταμα, τυπικά χωριό της Αχαΐας κι αυτό αλλά που αρκετά σπίτια του ανήκουν στην Ηλεία) ή και ακόμα πιο δύσκολο όταν το χωριό μοιράζεται ανάμεσα σε δυο χώρες που τότε γίνεται δυο χωριά! Αλλά ξέφυγα απ' το θέμα μου.