Στο προηγούμενο έγραφα για τα πρακτικά θέματα της μισθοδοσίας στο δημόσιο τα χρόνια πριν το 2011. Βασικά στα πολύ πριν, αρχές δεκαετίας του 1990. Γιατί κάποια στιγμή υπήρξε κάποια πρόοδος, αλλά με πολλούς περιορισμούς. Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για το πλαίσιο της μισθοδοσίας (πώς γίνονταν οι υπολογισμοί) και μετά για το πώς βρίσκαμε πατέντες να μας βοηθάει η τεχνολογία. Να προειδοποιήσω πως το σημερινό είναι μακρύ και κουραστικό μιας κι έχει αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με υπολογισμούς.
Αφορμή για το σημερινό στάθηκε μια κουβέντα που είχαμε με την Ειρήνη. Την κόρη μου ντε. Ήμασταν στο θέατρο και κάπου συζητούσαμε για το ότι έχει καθυστερήσει ν' ανέβει η ενημέρωση για τη μισθοδοσία της για τον προηγούμενο χρόνο και περιμένει να γίνει αυτό για να μπορέσει να κάνει τη φορολογική της δήλωση και να πάρει την επιστροφή φόρου. Κι αυτό μιας και εγώ που έκανα δήλωση στις 30 Μάρτη, την πρώτη μέρα που άνοιξε η πλατφόρμα στις 4 του Απρίλη τα πήρα (δηλαδή σε λιγότερο από βδομάδα - το ότι έχουμε εκλογές τον άλλο μήνα λέτε να έχει κάποια σχέση; Μπαααα. Δεν το πιστεύω). Εκεί θυμήθηκε πως κάποια στιγμή της λέγαμε πως φτιάχναμε εμείς το αρχείο και το στέλναμε στην τράπεζα με δισκέτα και κάνει την ερώτηση "δηλαδή, πιο μπροστά πληρωνόσασταν με μετρητά;" Γέλασα, πήγα να της πω το τι αλλαγές έχω δει στα χρόνια που ήμουνα στα σχολεία αλλά χτύπησε το τρίτο κουδούνι, άρχισε η παράσταση και τ' αφήσαμε για άλλη φορά. Όμως σκέφτηκα πως οι αλλαγές αυτές καλό θα ήταν να υπήρχαν κάπου γραμμένες "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι" κι έτσι ξεκινώ την παρουσίαση.
Να ξεκινήσω με ευχές στις Ειρήνες που γιορτάζουν σήμερα. Και πάμε στο θέμα μας. "Αύγουστε καλέ μου μήνα νάσουν δυο φορές το χρόνο" λέει μια παλιά κογκολέζικη 😀 παροιμία. Εγώ θα το παραλλάξω λίγο και θα πώς "εκλογές δημοτικούλες, νάσασταν κάθε δυο χρόνια". Δεν είμαι σίγουρος αν τα δυο είναι καλά και θα εξηγήσω γιατί, αλλά για να είμαι πιο κοντά στην παροιμία!
Τις προάλλες η Δήμητρα με φίλεψε με γίδα από το χωριό. Εγώ με γίδα δεν έχω πολλές επαφές, σπάνια να σφάξει κανείς μεγάλο ζώο (σε ηλικία) στο χωριό μου. Αν δεν γένναγαν το δεύτερο χρόνο σφάζονταν, αλλά ακόμα δεν είχαν αρχίσει να σφίγγουν τα κρέατά τους. Αλλού ήξερα πως η γίδα κι η προβατίνα ήταν περιζήτητος μεζές, κάποιες σπάνιες φορές τον δοκίμασα. Κι αφού είχα τη γίδα τώρα, άρχισα να ψάχνω για καμιά συνταγή. Και βλέπω τον γκούγκλη να μου βγάζει μια δικιά μου συνταγή για γίδα! Την είχα ξεχάσει τελείως. Και δεν ήταν μόνο πως μου την έβγαλε αυτόνομη, μου έβγαλε και μια λίστα άλλες συνταγές μια απ' τις οποίες ήταν που παρουσίαζε συνταγές που υπήρχαν στο ίντερνετ κι ανάμεσα στις άλλες είχε και τη δική μου. Επειδή ήθελα αυτή τη φορά να την κάνω στο φούρνο περιορίζω την αναζήτηση να έχει μόνο συνταγές με φούρνο. Και ξαναβλέπω τη δική μου. Μα εγώ απλά ανέφερα άλλα κρέατα που βάζω στο φούρνο. Αλλά το χαζό ψαχτήρι είδε τη λέξη και την έβαλε στην κατηγορία των συνταγών με φούρνο! Και μάλιστα έγραφε πως η συνταγή είχε κι άλλα κρέατα... Ότι νάναι.
Η οδική σήμανση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση αλλά δυστυχώς στη χώρα μας αντιμετωπίζεται εντελώς περιστασιακά κι ανάλογα με τις εμπνεύσεις του υπεύθυνου. Συνήθως δε ισχύει το βάλε κι εσύ ένα σήμα, μπορείς. Τα σήματα θα πρέπει κανονικά να μπαίνουν εκεί που χρειάζονται και μόνον αυτά που χρειάζονται αλλά συνήθως ή θα υπάρχει πλεόνασμα ή θα υπάρχει έλλειμμα. Και με τέτοιες περιπτώσεις θ' ασχοληθώ σήμερα. Και λέω στη χώρα μας, γιατί σε άλλα μέρη δεν έχω δει τέτοιο ανακάτεμα. Δεν είν' η πρώτη φορά που γκρινιάζω για το θέμα αυτό. Ακόμα κι απ' το παλιό μπλογκ το είχα θίξει ενώ έχω γράψει χωριστό άρθρο για τα σήματα και το πώς μπαίνουν.
Ο πιο κεντρικός σταθμός του μετρό, εκεί που διασταυρώνονται για μια και μοναδική φορά οι γραμμές 2 (κόκκινη) και 3 (μπλε). Η παλιά, η πράσινη (ο ηλεκτρικός, ντε) διασταυρώνεται δυο φορές με κάθε μια απ' αυτές. Οι καινούριες δεν σχεδιάστηκαν νάχουν πολλά μπλεξίματα. Μια στο Σύνταγμα. Και καθοριστική αφού σύμφωνα με τον προγραμματισμό από κει ξεκινάνε τα τελευταία δρομολόγια του μετρό προς τις τέσσερις κατευθύνσεις κάποια ώρα κάθε νύχτα.
 |
| Λαδοτύρι σε λάδι. Σήμερα μόνο στην Αγιάσο βρίσκω κάτι τέτοιο, αυτό που πουλάνε τα τυροκομεία είναι στεγνό και παραφινομένο (άρα όχι κατάλληλο για να μπει στο λάδι). |
Για τα μυτιληνιά τυριά έχω ξαναγράψει. Κι έχω βάλει και κάποιες από τις φωτογραφίες τις σημερινές. Γι' αυτό κι άλλαξα λίγο τον τίτλο και το γύρισα στα γαλακτερά για να βάλω και τον τραχανά. Τα γιαούρτια της δεν θα τα βάλω μιας και δεν κρατάνε αρκετά άρα δεν είναι για ν' αγοράσει κανένας να το πάρει μαζί του κι η παραγωγή του δεν είναι τόση που να κυκλοφορεί εκτός νησιού. Όλες οι φωτογραφίες είναι από την αγορά της Αγιάσου που πουλάνε διάφορα παραδοσιακά είδη φαγώσιμα και όχι μόνο, τραβηγμένες κάποιο καλοκαίρι.
