Υπολογιστές (μάθημα και αντικείμενο)

Το πρόγραμμα που έστειλα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένα απ' αυτά (το 8 γράφω) που είχαν πέσει στις εξετάσεις του Ιουνίου του 1977 (πριν πάω στο πανεπιστήμιο)

Όταν πέρασα στο μαθηματικό Ιωαννίνων το 1977 ανάμεσα στα άλλα μαθήματα του πρώτου έτους υπήρχε και η εισαγωγή στους υπολογιστές. Το μάθημα το έκανε ο Βαγγέλης ο Κιουντούζης, με καταγωγή από τα Πηγαδάκια της Μυτιλήνης, υφηγητής στην επιχειρησιακή έρευνα αλλά με κόντρες με τους καθηγητές της σχολής. Για να μην πάρει αυτός την επιχειρησιακή έρευνα (που υπήρχε κι αυτή στο πρόγραμμα) έπαιρνε το μάθημα ο Παπαϊωάννου που ήταν καθηγητής και στον Κιουντούζη ανάθεταν τα μαθήματα των υπολογιστών ως "ειδικός επιστήμονας". Βοηθός ο Αντρέας ο Λεοντίτσης (υπήρχε έδρα με βοηθό αλλά δεν προκηρύχτηκε ποτέ). Το μάθημα με τράβηξε αμέσως και πήρα τη σχετική κατεύθυνση αν και ο Κιουντούζης αντικαταστάθηκε απ' τον Δανιηλόπουλο (κι έγινε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ). Ήταν η εισαγωγή και δυο μαθήματα υπολογιστών μαζί με την εισαγωγή και 2 μαθήματα αριθμητική ανάλυση. Το πόσο μου άρεσε το μάθημα φαίνεται από το γεγονός πως στα 3 από τα 6 αυτά μαθήματα πήρα 8 (με ένα ακόμα 8 στην αστρονομία, 2 εξάρια κι ένα 9 από σπόντα ενώ στα υπόλοιπα 19 μαθήματα είχα 5).

Κολοκυθόπιτα με τραχανά

Στο χωριό μου τον τραχανά τον τρώμε σε σούπα, για κυρίως γεύμα. Και μέχρι τώρα έτσι τον έφτιαχνα το χειμώνα, συνήθως νάχει και λίγο κρύο. Από τότε που πέθανε δε, η μάνα μου, με τραχανά με προμήθευε η Βατώ που έφτιαχνε δεκάδες κιλά κάθε καλοκαίρι (όμως δεν ρίχνει την ποιότητα λόγω της ποσότητας). Έτσι και φέτος. Πήραμε το καλοκαίρι τον τραχανά μας κι όταν έπιασαν τα κρύα αρχίσαμε να τον καταναλώνουμε σιγά σιγά. (Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο είχα ανακαλύψει και το να τον τρώω σκέτο, ξερό σαν σνακ - ιδέα κι αυτή του Δημήτρη - αλλά έφυγα απ' το σχολείο και στο σπίτι δεν περπάτησε το σύστημα, υπάρχουν τόσα που ήταν μικρή η κατανάλωση απ' το μπολάκι που είχα κι έτσι τον έφυγα). Τις προάλλες λοιπόν, λέγαμε στο Δημήτρη πως είχαμε φτιάξει τραχανά για μεσημέρι και πως τελειώνει σχεδόν παράλληλα με τα κρύα, θα μας μείνει ένα μικρό υπόλοιπο που δεν θα είναι για μια φορά. Και μας ρίχνει την ιδέα πως μπορούμε να βάλουμε τραχανά και σε πίτα.

Επετειακά

Προφανώς και δεν θα αναφερθώ στην επικείμενη επέτειο της 25ης Μαρτίου. Δεν τα θυμάμαι καλά τα τότε, ήμανε μικρός 😂 Αλλά για άλλη επέτειο που την ξέχασα τελείως. Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο θα μιλήσω και για άλλες επετείους αυτών των ημερών ή και όχι. Η επέτειος που αναφέρομαι δεν είναι κάποια που συνήθως τη γιορτάζουμε, είναι αυτή της λήψης πτυχίου. Αλλά μιας και αναφέρομαι σ' εκείνα τα χρόνια το σωστό θάταν να βάλω την αφήγηση εκείνη τη μέρα (που εξάλλου τάχω πει αναλυτικά). Αλλά πέρασε και δεν το θυμήθηκα (τόση σημασία έχει σαν επέτειος). Την επόμενη ήταν άλλη ούτε τότε το σύνδεσα. Αλλά στις 12 του μήνα ήρθε άλλη κι εκεί γίναν οι σχετικοί συνειρμοί. Οπότε ας πω μερικά για όλες αυτές τις επετείους (και κάποιες ακόμα).

Λουκάνικα αλά Μόναχο

Στο Μόναχο έμεινα 3 χρόνια. Από τότε έχουν περάσει άλλα (σχεδόν) 10. Κι όμως, πώς τρώγονται τα άσπρα μοναχέσικα λουκάνικα δεν είχα μάθει μέχρι τώρα. Κι ενώ έχω γράψει για τα λουκάνικα γενικά (και με την παραπάνω φωτογραφία) δεν είχα μάθει πώς πρέπει να φτιαχτούν ειδικά αυτά (γιατί τα άλλα φτιάχνονται ψητά, όπως και γενικά τα λουκάνικα του δρόμου). Για την ιστορία η φωτογραφία βγήκε κάνα μήνα αφού πήγαμε στο Μόναχο. Συναντηθήκαμε με τον Γιάννη και καταλήξαμε στην πιο παραδοσιακή (κατά την άποψή μου) μπυραρία του Μονάχου, τη Χόφμπροϊ (Hofbräu). Παραγγείλαμε σαν Έλληνες, απ' ένα πιάτο ο καθένας και διάφορα για τη μέση κι ο Γιάννης αποφάσισε να παραγγείλει κάτι παραδοσιακό: Λουκάνικα Μονάχου τα έλεγε ο κατάλογος συνοδευόμενα με μουστάρδα και μπρέτσελ. Τα παράγγειλε κι όταν ήρθαν ήταν όπως φαίνονται παραπάνω: Ένα μπολάκι (σκεπασμένο) με ζεστό νερό και μέσα να επιπλέουν δυο άσπρα πράγματα που έπρεπε να είναι (και ήταν) λουκάνικα αν και, η όλη εικόνα σε άλλο μας παρέπεμπε, καθόλου κατάλληλο για το τραπέζι 😀

Μπουγατσάδικα

Στο χωριό μου όταν λέμε μπουγάτσα εννοούμε φύλλο πάνω, φύλλο κάτω και στη μέση μια γλυκιά γέμιση που σερβίρεται κομμένη σε μικρά μικρά κομμάτια. Στην Μυτιλήνη είχα γνωρίσει και άλλες εκδοχές, ας πούμε κάτι σαν την τυρόπιτα αλλά με γλυκιά γέμιση που την πούλαγε ο τυροπιτάς που γύρναγε μα το ποδήλατο που μπροστά είχε ένα κουτί γυάλινο με πίτες και στεκόταν στην αφετηρία των λεωφορείων ή στην μπουκαπόρτα του βαποριού (και για να τις κρατάει ζεστές είχε κάτω απ' την επιφάνεια αναμμένα κάρβουνα).

Ο Φρόντζος

Όταν ήμασταν φοιτητές και λέγαμε πως θα πάμε στο Φρόντζο εννοούσαμε στη καφετέρια και στον πέριξ χώρο που ήταν το θερινό θέατρο της Εταιρίας Ηπειρωτικών Μελετών (που όπως είπαμε είχε στην κατοχή της και τα Λιθαρίτσια). Ενός δραστήριου πολιτιστικού σωματείου που υπήρχε τότε και υπάρχει ακόμα. Πρόεδρος της ΕΗΜ για πολλά χρόνια ήταν ο Κώστας Φρόντζος, συντηρητικός πολιτευτής που όμως έδωσε κάμποσα έργα στα Γιάννενα. Το 78 ήταν και υποψήφιος δήμαρχος (και εκλέχτηκε άνετα) και θυμάμαι που είχαν βγει τρικάκια που έγραφαν: "Ο ΦΡΟΝΤΖΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ τότε" Κι έτσι όπως ήταν τυπωμένο με κεφαλαία και χωρίς στίξη, έμοιαζε πως η υπόσχεση που πραγματοποιείται είναι τα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου (ή εμένα έτσι μ' άρεσε να το βλέπω).

Για καφέ και όχι μόνο

Όταν λέγαμε πως θα βρεθούμε για καφέ κατά κανόνα εννοούσαμε πως θα βρεθούμε στο σπίτι του ενός ή του άλλου. Καλά, για την εστία δεν χρειαζόταν καν να πεις εκ των προτέρων πως θα βρεθείς. Πήγαινες απ' το διάδρομο ή απ' το μπαλκόνι, χτύπαγες την πόρτα κι έλεγες πως θες να σου φτιάξουν καφέ (να γιατί ήταν απαραίτητες οι πρίζες στα δωμάτια. Πού θα μπαίναν τα ματάκια για τον καφέ; Τότε δεν ήταν μόδα τα γκαζάκια). Αν δεν ήταν σε σπίτι, πρώτη επιλογή το κυλικείο τη εστίας αν ήμασταν κοντά στο πανεπιστήμιο ή το Ντράγκστορ αν ήμασταν στην πόλη. Το Ντράγκστορ ήταν καφετέρια στην (τότε) αρχή της Δωδώνης, πιο πάνω απ' τη νομαρχία. Αλλά εκτός απ' τον καφέ είχε και εφημερίδες, και τσιγάρα (και άλλα είδη περιπτέρου). Μπαρίστας (όπως λέγονται σήμερα) ο Νικολάκης.