Η εξαήμερη των τρεισήµισι ημερών

Είναι έθιμο η τελευταία τάξη του Λυκείου να πηγαίνει μια πολυήμερη εκδρομή. Να λείψει απ' το σχολείο για μια βδομάδα. Σήμερα η εργάσιμη βδομάδα είναι πέντε μέρες κι έτσι η εκδρομή είναι γνωστή ως πενταήμερη (ή πενθήμερη) την εποχή μου τη λέγαμε πολυήμερη εκδρομή της έκτης (και μετά της Γ' Λυκείου) και ήταν εξαήμερη. Αλλά όπως έχω ξαναπεί, τη χρονιά που εμείς ήμασταν τελειόφοιτοι έγινε μια απεργία των καθηγητών που κράτησε κάναν μήνα. Αποτέλεσμα ήταν να κοπούν οι πολυήμερες εκδρομές από το υπουργείο (στα πλαίσια της αναπλήρωσης των χαμένων μαθημάτων). Επιτρεπόταν μόνο μια μονοήμερη εκτός αν συμφωνούσαν οι συνοδοί καθηγητές να γίνει Σάββατο και να συμπεριληφθεί κι η Κυριακή οπότε επιτρεπόταν η διανυκτέρευση.

Γ' Λυκείου - πολιτικά ενδιαφέροντα

Έγραφα προχτές για την τελευταία μου τάξη στο Λύκειο. Συνεχίζω σήμερα με δυο χαρακτηριστικές στιγμές από την άνοιξη του 77, λίγο πριν απολυθούμε. Να επαναλάβω πως τη χρονιά εκείνη έγινε μια μεγάλη απεργία των καθηγητών που κράτησε σχεδόν όλο τον Μάρτη. Συμμετείχαν όλοι οι καθηγητές του σχολείου κι έτσι δεν πηγαίναμε καθόλου. Μόνο ο Λυκειάρχης που ετοιμαζόταν να βγει στη σύνταξη και μας έλεγε πως φοβόταν μήπως δεν τον φτάσουν οι μέρες αν του έκοβαν αυτές της απεργίας πήγαινε στο σχολείο αλλά μας είχε ενημερώσει ότι απουσίες δεν θα παίρναμε, οπότε δεν πάταγε κανένας μας.

Στο Λύκειο

Στην εκδρομή μας. Θα τα πούμε στο επόμενο γι' αυτή...

Το άνοιξη του 76 ψηφίζεται ο νόμος 309 που φέρνει κοσμογονικές αλλαγές στην παιδεία. Αν και είναι γραμμένος σε καθαρεύουσα, καθιερώνει τη δημοτική ως γλώσσα της εκπαίδευσης και των σχολικών βιβλίων. Είναι το πρώτο βήμα πριν την καθιέρωσή της και στην γλώσσα των νόμων (και αργότερα και των δικαστηρίων). Επίσης καθιερώνει την υποχρεωτικότητα της φοίτησης στο γυμνάσιο (9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση). Αν αυτά τα δύο, η καθιέρωση της δημοτικής και της 9χρονης εκπαίδευσης δεν είναι κοσμογονία, τότε δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Παράπλευρη συνέπεια της δεύτερης αλλαγής είναι πως το εξατάξιο μέχρι τότε γυμνάσιο χωρίζεται σε τριτάξιο γυμνάσιο και λύκειο. Στο τελευταίο οι μαθητές εισάγονται με εξετάσεις. Όσοι ήδη φοιτούσαμε στις μεγάλες τάξεις του γυμνασίου (τετάρτη και πέμπτη) πάμε στη δευτέρα και τρίτη λυκείου αντίστοιχα ενώ τα παιδιά της τρίτης γυμνασίου για να συνεχίσουν πρέπει να δώσουν εξετάσεις (παρά το γεγονός πως είχαν ήδη δώσει για την εισαγωγή τους στο γυμνάσιο). Κι έτσι, από την Ε' Γυμνασίου βρέθηκα κι εγώ στην Γ' Λυκείου και πήρα απολυτήριο λυκείου. Επίσης από πρακτικό που λεγόταν το τμήμα έγινε πια θετικό.

Φροντιστήριο (+ Νοσοκομείο)

Μιας και βρεθήκαμε στην Αθήνα, κάναμε και μια βόλτα μέχρι την Ακρόπολη

Στο χωριό, την εποχή εκείνη δεν είχαμε φροντιστήρια εκτός απ' αυτό των Αγγλικών. Το διάβασμα γινόταν μέσα από βιβλία που αγοράζαμε. Κάποια απ' αυτά τα χρησιμοποιούσαμε και στο σχολείο μιας και τα σχολικά, του οργανισμού, δεν ήταν για προετοιμασία για εξετάσεις. Για την ακρίβεια ήταν τελείως πρόχειρα και είχαν πολύ λίγη ύλη σε σχέση μ' αυτά που χρειαζόμασταν (τότε η ύλη δεν ήταν σαφώς καθορισμένη, σε κάθε μάθημα μπορούσε να μπει οποιοδήποτε θέμα) κι έτσι τα βιβλία απλά τα παραλαβαίναμε απ' το σχολείο και τ' αφήναμε στην άκρη. Κι ο καθένας προσπαθούσε να λύσει πολλές συναφείς ασκήσεις με το μάθημα που είχε τη μέρα εκείνη ή και από παρακάτω. Κι αν είχαμε κάποια απορία τη συζητούσαμε μεταξύ μας ή με τον καθηγητή. Προσωπικά για κάθε μάθημα (από τα πέντε που εξεταζόμασταν - για το έκτο, την έκθεση δεν είχαμε βιβλίο) είχα τα βιβλία από τρεις τουλάχιστον διαφορετικούς συγγραφείς. Παράλληλα, υπήρχε παράδοση για όποιον μπορούσε και ήθελε να κάνει φροντιστήριο στη Μυτιλήνη ή την Αθήνα για δυο μήνες τα καλοκαίρια (στις διακοπές δηλαδή) από την πέμπτη προς την έκτη κι αφού είχαμε αποφοιτήσει μέχρι να δώσουμε εξετάσεις (που τότε ξεκίναγαν μετά τις 20 Αυγούστου).

Διαπληκτισμοί μαθητών - καθηγητών

Έγραφα προχτές για τα γυμνασιακά μου χρόνια. Φτάνουμε στο 1975 στην τελευταία γυμνασιακή χρονιά. Πέμπτη γυμνασίου (όπως είπα την επόμενη ήμουνα σε λύκειο) κι έχουμε μια καθηγήτρια κάπως παράξενη. Την ήξεραν όλοι πως είχε θέματα με το να βρίσκεται στην τάξη (συνήθως έβαζε τα κλάματα χωρίς εμφανή λόγο), αλλά και τι άλλο να γίνει (αργότερα που πήγε στη Μυτιλήνη ήταν αποσπασμένη στο λαογραφικό μουσείο όπου στεγαζόταν και μια εξαιρετική συλλογή της ΕΛΜΕ οπότε λύθηκε το πρόβλημα). Όμως στο Πλωμάρι τέτοια πολυτέλεια δεν υπήρχε (ή μάλλον επειδή ήμασταν χωριό δεν γινόταν παράπονα, ενώ στη Μυτιλήνη που είναι κοντά οι προϊστάμενοι, πάρθηκαν μέτρα - εξάλλου σε μας ήρθε όταν ήταν η χούντα ακόμα).

Ξένες γλώσσες

Στο γυμνάσιο κάναμε Γαλλικά. Τότε τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε αυτά που ως ξένη γλώσσα διδάσκονταν τα Γαλλικά και σ' αυτά που η ξένη γλώσσα ήταν τα Αγγλικά. Δεν γινόταν παράλληλα δυο (ή τρεις) όπως σήμερα. Ούτε μια κύρια και μια δεύτερη. Βέβαια, παλιότερα όλα τα σχολεία είχαν γαλλικά αλλά μιας και η Αγγλική γινόταν η κυρίαρχη γλώσσα τα σχολεία άλλαζαν σιγά σιγά μέχρι που σε όλα υπήρχαν Αγγλικά και τα Γαλλικά έγιναν δεύτερη γλώσσα. Γαλλικά μας έκανε στην Α' τάξη η Ντεργιόγλου και μετά Β' - Ε' η Χαριτάκου. Τότε ήταν που άλλαξε κι ο νόμος κι αντί να μένουν υποχρεωτικά οι νεοδιόριστοι 5 χρόνια στην ίδια περιοχή μπορούσαν να φύγουν στα 3, οπότε έφυγε κι εκείνη. Αλλά δεν αντικαταστάθηκε κι έτσι στο Λύκειο (στην Γ' δηλ.) δεν διδαχτήκαμε ξένη γλώσσα.

Στο γυμνάσιο

Το πρώτο μισό (περίπου) της δεκαετίας του 70 ήταν τα χρόνια που ήμουνα στο γυμνάσιο. 71 - 76 από την πρώτη μέχρι την πέμπτη. Μετά πήγα στο λύκειο αλλά για μια χρονιά μόνο :) Έπεσα βλέπετε πάνω στην αλλαγή. Το σχολείο ήταν το (μικτό) "γυμνάσιον Πλωμαρίου" κι είχαμε και σήματα που το γράφανε κι έπρεπε να τα φοράμε υποχρεωτικά για να φαινόμαστε ότι είμαστε μαθητές. Στο δημοτικό φοράγαμε και ποδιές αγόρια - κορίτσια, στο γυμνάσιο μόνο τα κορίτσια, τ' αγόρια είχαμε απαλλαχτεί. Το σήμα έμοιαζε κάπως με το παραπάνω, αλλά δεν τόχω πια γιατί μου είχε χαλάσει. Δεν είχε τη λέξη "μικτόν" κι ήταν άσπρο με μπλε τα γράμματα και την κουκουβάγια, όπως το παρακάτω αλλά χωρίς σημαίες. Δεν ξέρω πού το είχα βρει της Καλλονής, αλλά μ' άρεσε που ήταν διαφορετικό, είχα κολλήσει στο κάτω μέρος ένα χαρτάκι που έγραψα Πλωμαρίου και το φόραγα προς το τέλος (ναι, το έχω κρατήσει ακόμα, αλλά αποκαταστημένο στην αρχική του μορφή).