Άγιος Ισίδωρος

Ένα όμορφο βιντεάκι που τράβηξε η Μαρία από τη θάλασσα του Αγίου Ισιδώρου στη Μυτιλήνη. Είναι η παραλία που κάνουμε μπάνιο το καλοκαίρι που είμαστε στο χωριό. Σε απόσταση 2 χιλιομέτρων. Στο βίντεο φαίνεται όλη η περιοχή. Ξεκινάει από την Αγκαθερή (το λόφο στα δυτικά με την ιδιαίτερη γραμμή που κάνει τον ήλιο να δύει όλο το καλοκαίρι την ίδια ώρα, περίπου στις 8 το βράδυ. Γιατί στην αρχή που δύει αργά, δύει ψηλά. Όσο περνάει ο καιρός χαμηλώνει προς τη θάλασσα όπως χαμηλώνει και το βουνό). Ο φακός γυρίζει, φαίνεται το Πλωμάρι, η παραλία με την παλιά πυρηνομηχανή που τώρα έχει γίνει ξενοδοχείο (πεντάστερο!), το γήπεδο του Πλωμαριού και η παραλία ολόκληρη μέχρι τον Κάβο στα ανατολικά.

Στα Πομακοχώρια

Πριν κάποιες μέρες βρέθηκα σε Πομακοχώρια. Αυτά της Ξάνθης πούναι και πολλά. Πομακοχώρια είναι τα χωριά που μένουν Πομάκοι. Και Πομάκοι είναι μια ομάδα ανθρώπων που κατοικούν στα ορεινά της οροσειράς της Ροδόπης, είναι μουσουλμάνοι και μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα Πομάκικα. Τα Πομάκικα είναι διάλεκτος της Βουλγάρικης. Αλλά δεν είναι γραπτή (πολύ πρόσφατα έγινε προσπάθεια καταγραφής της, επειδή Πομάκοι υπάρχουν και σε άλλες χώρες εκεί το πράγμα έχει προχωρήσει κάπως καλύτερα). Κι αφού δεν έχουν γραπτή γλώσσα, στο σχολείο διδάσκονται Τούρκικα και Ελληνικά αφού αυτά προβλέπονται για τα μειονοτικά σχολεία από τη συνθήκη της Λοζάνης. Βλέπετε επικράτησε η λογική πως αφού είναι μουσουλμάνοι Τούρκοι είναι, Τούρκικα θα (πρέπει να) μιλάνε.

Αποχαιρετισμοί (και ολίγα περί αξιολόγησης)

Η ζωή είναι κύκλοι, κομμάτια με αρχή και τέλος (ξέρω, ο κύκλος δεν έχει τέτοια, αλλ' απ' την άλλη όταν ξεκινάς να σχεδιάζεις έναν κύκλο έχει μια αρχή κι όταν ξαναφτάνεις εκεί, ο κύκλος κλείνει, άρα τελειώνει).  Το 1990 άνοιξε ένας τέτοιος κύκλος για μένα. Ο κύκλος της εκπαίδευσης. Θα μου πει κάποιος πως η εκπαίδευση ξεκίνησε στα 6 που πήγα δημοτικό. Σωστά. Άλλος κύκλος αυτός. Τότε μάθαινα. Στον άλλον δίδασκα (αν και, σίγουρα μάθαινα παράλληλα: από το πώς το μάθημα θα είναι πιο καλό και αποδοτικό μέχρι το γιατί τα πράγματα πάνε έτσι, θέματα που δεν είχα καταλάβει μέχρι τότε). Και φέτος ο κύκλος αυτός κλείνει, δηλαδή έκλεισε ήδη, μένει μόνο η διαπιστωτική πράξη πως πάει κι αυτό.

Δίσκοι SSD

SSD; Τι 'ν' αυτό; τρώγεται; Όχι. Α, για ταξίδια μαγικά τότε. Ούτε. Τότε; Τότε θα μιλήσω για μια συνταγή ώστε ο υπολογιστής να γίνει πολύ (μα πάρα πολύ) πιο γρήγορος. Γιατί το SSD αναφέρεται σε δίσκους υπολογιστών, φορητών συνήθως αλλά όχι μόνο. Όμως, πριν αναφερθώ στην εμπειρία μου από μια τέτοια αλλαγή, θέλω να πω κάποια πράγματα για την ιστορία των δίσκων και τη σχέση τους με τους υπολογιστές. Αλλ' αυτό τραβάει σε μάκρος. Οπότε όποιος βιάζεται, διαβάζει διαγώνια (τι λέει η αρχή κάθε παραγράφου, άντε και κάτι απ' τη μέση) και προχωράει προς το τέλος που θα υπάρχει και το τώρα. Όμως εγώ θέλω να τα παίρνω τα πράγματα με τη σειρά κι έτσι θα ξεκινήσω τα πράγματα από την αρχή, εδώ και 75 περίπου χρόνια. Τόση είναι η ιστορία των υπολογιστών.

3 ακόμα χιονιάδες (1968 - 1987)

Λίμνη Καστοριάς, 1987

Ξεκίνησα να θυμάμαι χιονιάδες από το παρελθόν. Ξεκίνησα από τον φετινό και πάμε προς τα πίσω. Μέχρι το 98 φτάσαμε και τώρα πάμε στο προηγούμενο. Κι ο προηγούμενος χιονιάς απ' το 98 ήταν το 1987. Μάρτης. Είχαμ' ακούσει πως θα έχει κακοκαιρία και χιόνια αλλά έλεγα πως στο χωριό μου λένε πως "τα λόγια σου είναι σαν του Μαρτιού τα χιόνια", επειδή δεν κρατάνε για πολύ. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Με την ευκαιρία, να σημειώσω πως δεύτερη μέρα σήμερα, το νερό έχει πάει αλλά το ρεύμα ακόμα στο σπίτι στον Άγιο Στέφανο, ενώ λίγο παρακάτω, στα 100 μέτρα όλα είναι μια χαρά. Άρα θέρμανση εκεί γιοκ.

3 + 1 Χιονιάδες (1998 - 2021)

Φωτογραφία από "Το Ποντίκι" που πολύ μ' άρεσε. Χιόνι στην παραλία

Ο σημερινός χιονιάς μ' έκανε να θυμηθώ χιονιάδες απ' τα παλιά. Έτσι κι αλλιώς είν' ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται τακτικά, κάθε 10 - 11 χρόνια. Πάει μαζί με τις κηλίδες του ήλιου, αλλά δεν θ' ασχοληθώ παραπάνω με τα αστρομετεωρολογικά, θα γράψω για τους χιονιάδες που θυμάμαι. Και θα ξεκινήσω από σήμερα γυρίζοντας προς τα παλιά, τη δεκαετία του 60. Οι φωτογραφίες είναι φετινές, σημερινές για την ακρίβεια, από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Ηλιούπολη το πρωί, εκτός απ' την πρώτη που την είδα το πρωί και μ' εντυπωσίασε. (Τελικά βρήκα κι από αρκετές άλλες χρονιές, το αρχείο μου έχει πολύ υλικό).

Σούπα βελουτέ κολοκύθας

Η πρόταση του Δημήτρη. Με φέτα και σπόρους κολοκύθας!

Μιλάμε στο τηλέφωνο με τον Δημήτρη. Και μας λέει πως φτιάχνει σούπα κολοκύθας. Μας αρέσει η ιδέα να δοκιμάσουμε κι εμείς, μέχρι τώρα την έχουμε ακούσει (στη Γερμανία) αλλά δεν έτυχε να τη φάμε. Του ζητάμε τη συνταγή. Είναι πρωί, σε λίγο πάμε στη λαϊκή. Ένας πάγκος (εντάξει, όχι μόνο ένας) έχει κολοκύθες. Άλλες ολόκληρες κι άλλες σε κομμάτια. Διαλέγουμε με το μάτι ένα κομμάτι, βγαίνει κάπου δυο κιλά. Το παίρνουμε. Επιστρέφουμε στο σπίτι. Ο Δημήτρης μας έχει συνταγή. Είναι του Πετρετζήκη! Δεν με συγκινεί. Η Μαρία μου λέει να δούμε γερμανική συνταγή. Ψάχνω κι από κει, κοιτάζω και γι' άλλες ελληνικές. Ως συνήθως τις παντρεύω και φτιάχνω τα δικά μου.