3 ακόμα χιονιάδες (1968 - 1987)

Λίμνη Καστοριάς, 1987

Ξεκίνησα να θυμάμαι χιονιάδες από το παρελθόν. Ξεκίνησα από τον φετινό και πάμε προς τα πίσω. Μέχρι το 98 φτάσαμε και τώρα πάμε στο προηγούμενο. Κι ο προηγούμενος χιονιάς απ' το 98 ήταν το 1987. Μάρτης. Είχαμ' ακούσει πως θα έχει κακοκαιρία και χιόνια αλλά έλεγα πως στο χωριό μου λένε πως "τα λόγια σου είναι σαν του Μαρτιού τα χιόνια", επειδή δεν κρατάνε για πολύ. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Με την ευκαιρία, να σημειώσω πως δεύτερη μέρα σήμερα, το νερό έχει πάει αλλά το ρεύμα ακόμα στο σπίτι στον Άγιο Στέφανο, ενώ λίγο παρακάτω, στα 100 μέτρα όλα είναι μια χαρά. Άρα θέρμανση εκεί γιοκ.

Άγιος Στέφανος 2008

Τότε δούλευα στην εταιρία. Και μου ζήτησαν να είμαι σ' αυτούς που θα δούλευαν την Καθαρά Δευτέρα (3 - 4 άτομα). Μετά θα έπαιρνα μια βδομάδα άδεια. Το βράδυ της καθαροδευτέρας λοιπόν, με το που σχολάω φεύγουμε για βόλτα ανά την Ελλάδα. Το πρόγραμμα έλεγε πως θα πάμε Αιδηψό, Καστοριά, Θεσσαλονίκη, Ελάτεια. Θα βλέπαμε διάφορους φίλους (κι εκεί θα μέναμε). Το βράδυ κοιμόμαστε στην Αιδηψό. Το πρωί, ξυπνάμε και βλέπουμε πάνω στο αυτοκίνητο κάτι σαν πάγο. Νόμιζα πως ήταν απ' την παγωνιά της νύχτας, αλλά στο δρόμο για το πορθμείο της Γλύφας κατάλαβα πως ήταν χιόνι. Με τα πολλά περάσαμε στον Αγιόκαμπο (τα πορθμεία δεν είχαν κανονικά δρομολόγια λόγω αέρα).

Ηλιούπολη 2021

Στο δρόμο αποφασίζουμε ν' αλλάξουμε τη διαδρομή, ν' αφήσουμε την Καστοριά και να πάμε Θεσσαλονίκη. Στη Λάρισα αγοράσαμε κι αλυσίδες δια παν ενδεχόμενο. Ο Αντρέας που μας περίμενε στην Καστοριά μας έλεγε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και ν' αποφασίσουμε να πάμε από κει. Όντως φύγαμε και δεν βρήκαμε χιόνι παρά μόνο στη Βεύη αλλά αλυσίδες δεν βάλαμε.

Λίμνη Καστοριάς, 1987

Ωραία περάσαμε ένα Σαββατοκύριακο στην Καστοριά. Τα πάντα παγωμένα βέβαια, αλλά χιόνι ελάχιστο. Μια χαρά κυκλοφορήσαμε, και αποφασίσαμε την Δευτέρα να φύγουμε. Περάσαμε από τη Σιάτιστα και είδαμε κάποια από τα αρχοντικά της, συνεχίσαμε έξω απ' την Κοζάνη που έχει χιόνι. Περνάμε τη γέφυρα του Αλιάκμονα και ανεβαίνοντας προς Σέρβια έχουν σταματήσει δυο τρεις μπροστά μας, από απέναντι κάποιοι κατέβαιναν και σταματάω. Προσπαθώ να το ξαναξεκινήσω, δεν μπορούσε κι έτσι σταμάτησα για τις αλυσίδες (χρειάστηκαν τελικά).

Βάζω αλυσίδες έξ' απ' τα Σέρβια

Τις αλυσίδες μια χαρά τις κατάφερα, πήραμε στο δρόμο και δυο γυναίκες που έκαναν οτοστόπ και προχωράμε προς Ελασσόνα. Τελειώνουν τα χιόνια, σκεφτόμαστε αν θα βγάλουμε τις αλυσίδες ή όχι, και λίγο πριν το Σαραντάπορο μια πέτρα στη μέση του δρόμου. Κάτω απ' το αυτοκίνητο κάτι σπάει. Βλέπω λάδια. Άρα δεν μπορεί να δουλέψει η μηχανή. Να ειδοποιήσουμε την ΕΛΠΑ αλλά πώς. Μπαίνεις η Μαρία σ' ένα φορτηγό που πήγαινε προς Λάρισα, να ειδοποιήσει απ' όπου μπορούσε. Εγώ μένω στο αυτοκίνητο κι ακούω απ' το Β' πρόγραμμα (από τότε φαν) τις ειδήσεις που λένε πως στην Αθήνα χιονίζει και έχουν σταματήσει τα δρομολόγια των λεωφορείων.

Ηλιούπολη Μάρτης του 87, όταν γυρίσαμε.

Η Μαρία με ειδοποιεί με άλλον φορτηγατζή πως έχει σταματήσει σ' ένα καφενείο λίγα χιλιόμετρα παρακάτω και πως η ΕΛΠΑ θα ερχόταν τ' απόγεμα. Εγώ εν τω μεταξύ διαπιστώνω πως δεν ήταν λάδια αυτά που είχαν τρέξει αλλά βαλβολίνες. Έτσι, ζητάω από κάποιον περαστικό να με τραβήξει μέχρι το καφενείο να μην είμαι μόνος μου. Η ΕΛΠΑ όταν ήρθε μας κατέβασε στη Λάρισα και την επόμενη μέρα αλλάξαμε το σασμάν. Κόψαμε την Ελάτεια που μας περίμενε ο Γιώργος λόγω της καθυστέρησης αλλά και λόγω του χιονιού που στην Εθνική ήταν μπορεί και 5 μέτρα ύψος στα πλάγια απ' το χιόνι που έδιωχναν τα εκχιονιστικά. Τότε η Εθνική δεν είχε διάζωμα στη μέση κι ήταν μιάμιση λωρίδα ανά κατεύθυνση. Τη μισή την έτρωγε το χιόνι άρα είχαμε μια λωρίδα τσίμα τσίμα. Και ξαφνικά βλέπω κάποιον να προσπερνάει (και νάρχεται κατά πάνω μου). Τρόμος. Το έριξα στα χιόνια και τη γλυτώσαμε!

Άγιος Στέφανος 2002

Πάμε παραπίσω. Γενάρης του 1978. Πρωτοετής στα Γιάννενα, περαστικός από Αθήνα. Το καλοκαίρι που ήμουν υποψήφιος κι έμενα στην Αθήνα για φροντιστήριο και εισαγωγικές, με ειδοποίησαν πως έπρεπε να περάσω από την αστυνομία για να απογραφώ για τον στρατό. Εκεί μου είπαν πως αν έκανα την απογραφή στην Αθήνα θα έπρεπε να περάσω περιοδεύον στην Αθήνα (ή για την ακρίβεια στον Πειραιά) κι όχι στο νησί. Αυτό μάλλον με βόλευε αφού θα πέρναγα σε κάποια σχολή κι ακόμα κι αν αυτή δεν θα ήταν στην Αθήνα (όπως και έγινε τελικά) αντί να τρέχω χειμωνιάτικα στη Μυτιλήνη (συνήθως το περιοδεύον πέρναγε απ' το νησί τέλος Φλεβάρη - για όποιον δεν ξέρει τι είν' αυτό ήταν ένα συμβούλιο που εξέταζε τους υποψήφιους στρατιώτες να δει αν είναι κατάλληλοι για κατάταξη στο στρατό, αυτό αργότερα σταμάτησε να γίνεται πριν και γίνεται πια τη μέρα της κατάταξης).

Ηλιούπολη 2021

Με ειδοποιούν λοιπόν πως η ημερομηνία που θα έπρεπε να περάσω ήταν στις 7 Γενάρη. Μια χαρά, καθώς θα πέρναγα από Μυτιλήνη για Γιάννενα θάμενα μια νύχτα στη θεία μου τη Μαρία που είχε μετακομίσει στην Αθήνα, θα ξεμπέρδευα και θάφευγα την άλλη μέρα για Γιάννενα. Πιο βολικά δεν γινότανε. Έτσι νόμιζα την Πέμπτη 5 Γενάρη του 1978 όταν έμπαινα στο βαπόρι για Πειραιά.

Άγιος Στέφανος 2002

Τα προβλήματα άρχισαν εν πλω. Ο αέρας ανέβαινε χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη. Τα μποφόρ έφτασαν στα 8, στα 9 κι έγιναν 10 και βάλε. Το βαπόρι (το Σαπφώ) να είναι μεσοπέλαγα και να πάει πέρα δώθε. Τα επόμενα τα ξέρω από έναν μηχανικό του βαποριού που ήταν κοντοχωριανός μου και μου τάλεγε. Το πόσα μποφόρ ήτανε, εμείς δεν ξέραμε, απ' αυτόν το έμαθα, ήταν πάνω από 10,5. Ο καπετάνιος επικοινωνούσε με τα λιμεναρχεία και του έλεγαν να πάει να φουντάρει κάτ' απ' την Άνδρο, να μην τον πιάνει ο βοριάς. Για πόσο καιρό όμως; Κανείς δεν ήξερε να του πει. Και τι θα έκανε με τον κόσμο (εμάς) που είχε μέσα; Τι θα τρώγαμε, τι θα πίναμε; Δεν υπήρχε προετοιμασία.

Άγιος Στέφανος 2002

Ο καπετάνιος το σκέφτηκ' από δω, το σκέφτηκ' από κει και αποφάσισε να τραβήξει μπροστά και θεός βοηθός. Και κάποια στιγμή καβατζάραμε τις Κολώνες (το Σούνιο δηλαδή), μπήκαμε στο Σαρωνικό κι έκοψε λιγάκι ο αέρας. Πέσαμε στα 9 και φτάσαμε στο λιμάνι. Έδεσε το βαπόρι και βγήκαμε. Δρόμο για τη θεια μου.

Γιάννενα με χιόνι, αλλά όχι το 78, το 80.

Την άλλη μέρα κατεβαίνω στον Πειραιά (Τσαμαδού αν δεν κάνω λάθος) και πάω στο στρατολογικό γραφείο αλλά με χιόνι. Εκεί μαθαίνω πως δεν θα ξεμπέρδευα εκείνη τη μέρα αλλά θα έπρεπε να ξαναπάω τη Δευτέρα. Ε, μικρό το κακό. Τη Δευτέρα ξανακατεβαίνω. Το χιόνι ακόμα δεν είχε λιώσει. Και μιλάμε για Πειραιά. Το Σαπφώ δεμένο στο λιμάνι. Φεύγω για Γιάννενα. Την άλλη μέρα, Τρίτη αίρεται το απαγορευτικό και ξεκινάνε τα βαπόρια. Άρα, αν ήμασταν στο βαπόρι, θάμασταν στη θάλασσα τουλάχιστον μέχρι τη Δευτέρα, μπορεί και Τρίτη. Αυτά σκεφτόταν ο καπετάνιος οπότε καλά έκανε και μας έβγαλε λιμάνι.

Γιάννενα το Γενάρη του 78, αλλά χωρίς χιόνι. Μην τα θέλουμε όλα!

Για το τέλος η πρώτη μου χιονιά, το 1968. Χαρακτηριστική χρονιά κι αυτή για μένα. Βλέπετε μέναμε στη Μυτιλήνη τότε (απ' τις ιστορίες τις προηγούμενες έχω σταματήσει το 67 που πήγαμε εκεί). Κίρκσα χρονιά (χρονιά που δεν είχε πολλές ελιές για μάζεμα) πήγαμε ελάχιστες μέρες στο χωριό. Και ξαφνικά πέφτει χιόνι. Πολύ χιόνι (για το νησί) και κλείνουν τα σχολεία. Κι ο πατέρας μου δεν πάει στη δουλειά. Μια μέρα, δυο μέρες, την τρίτη μας παίρνει και πάμε στο χωριό. Θυμάμαι ακόμα το χιόνι που έβλεπα απ' τα παράθυρα του αυτοκινήτου (λεωφορείο μάλλον αλλά μπορεί και κούρσα - ταξί δηλαδή). Προφανώς και δεν έχω φωτογραφίες από τότε!

Άγιος Στέφανος 2008