Διάλογοι στο Σκοτάδι

Πριν από κάποια χρόνια, η Ειρήνη παρακολούθησε μαθήματα για γραφή Μπράιγ. Παρένθεση: Αν κάποιος δεν ξέρει τι είν' αυτό, είναι ένας ειδικός κώδικας γραφής που τα ψηφία παριστάνονται με ανάγλυφες τελείες ώστε οι τυφλοί ή άτομα με μειωμένη όραση (που ξέρουν) να μπορούν να διαβάζουν. Τα σχετικά βιβλία είναι ογκώδη και ακριβά, αφενός μεν γιατί οι κουκκίδες έχουν όγκο κι αφετέρου γιατί το χαρτί είναι ειδικό και χοντρό. Και προφανώς υπάρχει διαφορετικός κώδικας για διαφορετικά αλφάβητα, άλλος για το Ελληνικό, άλλο για το λατινικό κλπ. Πάντως, το ίδιο σύστημα χρησιμοποιείται και σε κουτιά φαρμάκων, σε πινακίδες ασανσέρ κ.ά., κλείνει η παρένθεση. Τότε λοιπόν που έκανε τα μαθήματα, έμαθε για ένα πρόγραμμα στο θέατρο Μπάντμιντον που λεγόταν Ντάιαλογκ ιν δε νταρκ, Διάλογοι στο σκοτάδι δηλαδή.

Τώρα γιατί Dialogue in the Dark κι όχι Διάλογοι στο Σκοτάδι που γράφω κι εγώ; Γιατί είναι μόδα να βάζουμε εγγλέζικους ή γενικά ξενικούς τίτλους. Ή μάλλον να μεταφέρουμε τους ξενικούς τίτλους όπως είναι. Ας θυμηθούμε τα "κάπιταλ κοντρόλς" που μας ταλαιπωρούν τόσο καιρό. Τέλος πάντων, Ας σταματήσω εδώ τη γκρίνια μιας και το όλο πρόγραμμα είναι πολύ ενδιαφέρον οπότε ας το παραβλέψω (αν και δεν θα το χωνέψω)!

Το πρόγραμμα έχει στόχο να εξοικειώσει εμάς τους βλέποντες με το πώς κυκλοφορεί και τι νιώθει ένα τυφλός που κυκλοφορεί στο κέντρο της Αθήνας. Και το κάνει με βιωματικό τρόπο. Ξεκινώντας μαλακά, από τον Εθνικό κήπο, αλλά και διασχίζοντας δρόμους (από διάβαση!) πέφτοντας πάνω σε παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο, ψηλαφώντας εμπορεύματα σε μαγαζιά αλλά και απολαμβάνοντας μια μπίρα ή ένα αναψυκτικό σ' ένα καφέ. Και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Αν όλ' αυτά γίνονται στο απόλυτο σκοτάδι. Έχει διαμορφωθεί ένας χώρος κατάλληλα,, παίρνεις ένα λευκό μπαστούνι τυφλού κι έναν ξεναγό που είναι τυφλός (σε ομάδες μέχρι οκτώ ατόμων) κι η περιπέτεια αρχίζει. Κρατάει συνήθως μιάμιση ώρα κι όλα γίνονται σε απόλυτο σκοτάδι. Δεν βλέπεις τη μύτη σου. Για να μην υπάρχει πιθανότητα κάτι να φωτίσει, πρέπει να αφήσεις τα πάντα έξω, σ' ένα ντουλαπάκι που κλειδώνει. Κι όταν λέμε όλα, ακόμα και το ρολόι σου. Το μόνο που επιτρέπεται είναι κάποια λεφτά για το καφέ, που κι αυτό είναι προαιρετικό, αλλά θα πρέπει να βρεις τι δίνεις και τι ρέστα παίρνεις, αλλά χωρίς να βλέπεις :)

Α! ναι. Στη μετακίνηση περιλαμβάνεται και επιβίβαση στο μετρό. Και βέβαια για να επιβιβαστείς στο μετρό πρέπει να χτυπήσεις και εισιτήριο. Για την εμπειρία δηλαδή αφού οι τυφλοί ως ΑΜΕΑ δικαιούνται δωρεάν μετακίνηση. Τέλος πάντων, εμείς είχαμε και εισιτήρια. Ειδικά εισιτήρια βέβαια, αλλά το χτύπημα γίνεται σε μηχανήματα σαν κανονικά. Που αφήνουν και χρονοσφραγίδα! Κι όταν λέμε εμπειρία στο μετρό περιλαμβάνει άφιξη στο σταθμό Σύνταγμα, αναμονή συρμού, επιβίβαση και αποβίβαση. Και ενδιάμεσα να κάτσεις και να περιμένεις. Και να βρεις πού είν' η πόρτα να μπεις και να βγεις. Πλήρης η διαδικασία.

Η ιδέα ξεκίνησε απ' αλλού αλλά έχει ξαπλωθεί σε 30 χώρες και στην Αθήνα είναι η τρίτη χρονιά που πραγματοποιείται φέτος. Η Ειρήνη είχε πάει τότε και είχε ενθουσιαστεί, αλλά από τότε δεν έτυχε να το ξανασυζητήσουμε. Και δεν ξέρω πώς και τι συζητάγαμε την περασμένη Παρασκευή και μας ρίχνει την ιδέα. Αμ έπος αμ έργον. Τηλέφωνο και κλείνουμε για το Σάββατο τ' απόγεμα που έτσι κι αλλιώς λέγαμε πως θα κατέβουμε προς τα κάτω για δουλειές. Και νάμαστε εκεί. Κι από κει η εμπειρία που περιγράφηκε παραπάνω.

Δυστυχώς, φωτογραφίες δεν υπάρχουν, αφού όπως είπαμε δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου που να μπορεί να φωτίσει έστω και κατά λάθος. Πάντως, θα το συνιστούσα, είναι μια καταπληκτική εμπειρία. Για παραπάνω πληροφορίες στη σχετική ενότητα του θεάτρου Μπάντμιντον. Ξεναγήσεις υπάρχουν καθημερινά εκτός Δευτέρας, στο Σαββατοκύριακο από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ ενώ τις άλλες μέρες από τ' απόγεμα και κόστος 12€. Υπάρχει και σελίδα στο Φέισμπουκ.