Με αφορμή μια φωτογραφία

Τον τελευταίο χρόνο συμμετέχω σε κάποιες ομάδες στο φέισμπουκ (ΦΒ για συντομία). Και όταν λέω συμμετέχω δεν εννοώ πως διαβάζω τι γράφεται εκεί, αλλά πως συμβάλω στις ομάδες αυτές τόσο με φωτογραφίες (και έχω μπόλικες) όσο και με σχόλια. Οι δυο απ' τις ομάδες αυτές έχουν σχέση με το Πλωμάρι, το μέρος απ' όπου κατάγομαι (και ναι μεν μεγάλωσα στην Πλαγιά, ένα διπλανό χωριό, αλλά στο προσδιορισμό καταγωγής, όταν με ρωτάνε από πού είμαι δηλαδή, η σειρά είναι Μυτηλινιός, Πλωμαρίτης, Πλαγιώτης! Πρόσφατα, ανήμερα τ' αη-Νικόλα που είναι ο πολιούχος του Πλωμαριού (ναυτικό μέρος γαρ) δημοσίευσα σε μια απ' τις ομάδες αυτές την παραπάνω φωτογραφία με μόνο σχόλιο πως είναι πριν από 42 χρόνια. Όμως, το πώς βρέθηκα εγώ εκεί κι αγόρασα τη φωτογραφία αυτή (γιατί είναι στα χρόνια πριν αποκτήσω τη δικιά μου φωτογραφική) έχει την ιστορία της. Στην αρχή σκέφτηκα να τη συμπληρώσω από κάτω, σαν σχόλιο, όμως καθώς την κατέστρωνα στο μυαλό μου, είδα πως είναι μεγαλούτσικη κι έτσι είπα να την ανεβάσω εδώ (και θα της κοινοποιήσω κι εκεί).

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1973. Το ξέρω γιατί το έχω σημειώσει στο πίσω μέρος. Στην αρχή αμφισβήτησα τη σημείωσή μου αυτή. Αλλά μετά ξανακοίταξα πιο προσεκτικά. Δεν φοράω γυαλιά. Άρα δίκιο θα έχει αφού γυαλιά έβαλα στο τέλος του Δεκέμβρη του 73! Ύστερα, μπορεί να γιορτάζεται πάντα με επισημότητα η γιορτή στο Πλωμάρι, αλλά το στρατιωτικό στιλ πάει μια χαρά με την εποχή εκείνη, λίγες μέρες μετά το Πολυτεχνείο. Εξάλλου, έχω κάποια ηλικία, άρα για Γ' γυμνασίου, μια χαρά ταιριάζει.

Τα παρασκήνια τώρα. Στην Πλαγιά υπήρχαν πρόσκοποι. Αρχηγός ήταν ο δάσκαλος ο Σκαρλάτος, διευθυντής του Δημοτικού και συμμετείχαν υποχρεωτικά όλα τ' αγόρια οι μαθητές. Είχαμε ένα σπίτι που ήταν νοικιασμένο και το χρησιμοποιούσαμε για λέσχη. Μαζευόμασταν εκεί μια φορά τη βδομάδα, συνήθως κάθε Σάββατο. Εκεί έρχονταν και κορίτσια για πρόβες σε δυο περιόδους: για τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς και για τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής. Και στις παρελάσεις οι πρόσκοποι είχαν ιδιαίτερο ρόλο: α) είχαν τα τύμπανα κλπ, η μπάντα της παρέλασης δηλαδή :) και β) με τις στολές τους ήταν ένα ξεχωριστό τμήμα, εκτός απ' τους υπόλοιπους μαθητές που ήταν ντυμένοι τσολιαδάκια και Αμαλίες.

Αυτές οι παρελάσεις ήταν ένας βασικός λόγος που στους προσκόπους συμμετείχαν και μαθητές γυμνασίου. Γιατί αντί να τρέχουμε στις εθνικές γιορτές για παρέλαση στο Πλωμάρι (που δεν είχε και λεωφορεία εκείνη τη μέρα και τα πράγματα ήταν δύσκολα) μέναμε και κάναμε παρέλαση στο χωριό. Λούφα. Ούτε στις πρόβες παίρναμε μέρος όταν όλο το σχολείο έκανε βόλτες την αυλή. Εμείς αραχτοί στα πευκάκια, τους κάναμε χάζι.

Επίσης δεν χρειαζόταν να έχουμε ρούχα παρέλασης. Στα 6 χρόνια στο Γυμνάσιο, παρέλαση με στολή έκανα μόνο μια φορά, σε γυμναστικές επιδείξεις του 1977 (αθλητικές γιορτές τις είχαν πει τότε), αυτήν στην παραπάνω φωτογραφία. Τελειόφοιτος, κι επειδή δεν είχα στολή (ούτε και θ' αγόραζα για μια φορά και μόνο), έβαλα ένα μαύρο παντελόνι του πατέρα μου (η περίφημη "στολή" ήταν μαύρο παντελόνι κι άσπρο πουκάμισο!). Που βέβαια, επειδή είχαμε καμιά 20αριά πόντους και βάλε διαφορά ύψους, ήταν κοντούτσικο! Και ξανακοιτάζοντας τις δυο φωτογραφίες παραπάνω βλέπω πως και στις δυο υπάρχουν τα ίδια τα πρόσωπα στις άκρες: απ' τη μια εγώ κι απ' την άλλη ο Αριστείδης! Κι ακόμα κάτι: δίπλα σε μένα άλλος Αριστείδης. Δύο στους τέσσερις μ' αυτό το όνομα, ενώ παραπίσω (πρέπει να) υπάρχει κι ένας τρίτος...

Πρόσκοποι υπήρχαν και στο Πλωμάρι. Αρχηγός εκεί ήταν ο γυμναστής ο Βούρος (αργότερα, όταν πήρε βαθμό κι άρχισε να πηγαίνει στη Μυτιλήνη, στην επιθεώρηση, ανέλαβε ο - νεοδιόριστος τότε - φυσικός Βελούτσος, αργότερα αντιδήμαρχος στο Πλωμάρι). Και στην παρέλαση που θα γινόταν το '73 και θα έπαιρναν μέρος και οι πρόσκοποι, βρήκε ευκαιρία να μας στριμώξει. Στην παρέλαση θα έπαιρναν μέρος και οι πρόσκοποι της Πλαγιάς, τουλάχιστον όσοι πηγαίναμε στο γυμνάσιο (οι μικροί είχαν σχολείο έτσι κι αλλιώς). Κι επειδή ήμασταν λίγοι για να φτιάξουμε διμοιρία, μας έβαλαν μαζί με τους του Πλωμαριού.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλη μια φορά και παρελάσαμε πάλι οι πρόσκοποι της Πλαγιάς στο Πλωμάρι. Ήταν στις 16/10/76, την πρώτη φορά που διοργανώθηκαν τα Βενιαμίνεια, γιορτές προς τιμή του Βενιαμήν του Λέσβιου. Γενικά καλά τη βολέψαμε όλ' αυτά τα χρόνια!