Η ζωή στην εστία

Πόζα με40 τόνους μαγκιά κι από πίσω ο Ανέστης με μουτζώνει, αλλά εκείνη την ώρα δεν τον πήρα χαμπάρι. Αργότερα κατέστρεψα το αρνητικό!

Εστία μέρος 3 αλλά βλέπω να υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες από παλιούς συμφοιτητές που τους κοινοποιώ τα γραφόμενά μου μέσω ΦΒ κι έτσι τρομάζω αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους. Αλλά θα το προσπαθήσω. Κι ό,τι ξεχάσω ελπίζω να μου το θυμίσουν στα σχόλιά τους οπότε θα το συμπληρώσω. Αφού περιέγραψα το χώρο σήμερα λέω να μιλήσω για τον τρόπο (αν και, πάλι θα πρέπει ν' αναφερθώ στο χώρο σε κάποια σημεία). Για το πώς πέρναγε η μέρα μας εκεί. Αλλά για το φαγητό ακόμα μιας και λέω να το βάλω συνολικά με το φαΐ στη λέσχη. Ε, άμα μιλάς για μάσα να μην μένεις με τη μπουκιά στο στόμα και περιμένεις τα υπόλοιπα 😀

Τα δωμάτια της εστίας

Άρχισα να γράφω προχτές για την φοιτητική εστία που έμεινα τα πρώτα δυο χρόνια που ήμουνα φοιτητής. Όπως είπα τα δωμάτια ήταν σε πτέρυγες με αντικριστά τα δωμάτια σ' έναν μακρύ διάδρομο. Αλλά πώς ήταν μέσα τα δωμάτια; Ε, αυτό θα προσπαθήσω να δείξω σήμερα. Θα ξεκινήσω από τα κοινά στοιχεία και μετά θα μιλήσουμε για διαφοροποιήσεις (γιατί υπήρχαν και τέτοιες). Να ξαναπώ πως οι τουαλέτες ήταν 4 κοινές για όλους στο τέλος του κάθε διαδρόμου. Επίσης να πω πως όλα τα δωμάτια είχαν πρόσβαση προς τα έξω, αυτά που ήταν στους ορόφους με μπαλκόνι (κοινό για όλα τα δωμάτια που έβλεπαν από εκείνη τη μεριά) κι αυτά που ήταν ένα με το έδαφος μπορούσες να βγεις έξω (και να πας βόλτα στους απέναντι, αν ήσουν στην εσωτερική αυλή).

Η Εστία

Βρέθηκα λοιπόν να μένω στην εστία. Προσωρινά στην αρχή κι όταν έγινε η επίσημη επιλογή κανονικά και με τον νόμο. Η επιλογή γινόταν με βάση το οικογενειακό εισόδημα. Ο πατέρας μου δήλωνε τότε έσοδα 69.000 δραχμές στην εφορία και με βάση αυτό ήμουν απ' αυτούς που πήραν δωμάτιο τις δυο  πρώτες χρονιές. Μετά μπήκε σαν κριτήριο το κατά κεφαλή οικογενειακό εισόδημα. Εμείς τρία άτομο από 23.000 λοιπόν. Πού να φτάσω εγώ που το όριο για τα αγόρια ήταν οι 278 δραχμές (ή κάπου εκεί - για τα κορίτσια ήταν ακόμα χαμηλότερο). Το πώς γινόταν αυτό, είναι άλλη ιστορία. Αντί να λέμε για τις κομπίνες με το εισόδημα ας πούμε για την εστία καθαυτή.

Χρόνια στα βαπόρια

Δεν υπάρχει νησιώτης που να μην έχει μετακινηθεί με πλοίο. Κι εγώ την παράδοση αυτή την τηρώ καλά. Έχω ξαναγράψει κομμάτια για τέτοιες μετακινήσεις μου παλιά, σήμερα θα επικεντρωθώ βασικά στην φοιτητική περίοδο. Τότε που την πρώτη χρονιά έκανα το Μυτιλήνη - Γιάννενα και επιστροφή πέντε συνολικά φορές (συν μια το καλοκαίρι για φροντιστήριο και εξετάσεις έξι), και τα επόμενα χρόνια τρεις. Μετά τα Γιάννενα μια φορά το χρόνο τουλάχιστον, σπάνια και δεύτερη αλλά από εμπειρίες δόξα τω θεώ. Κι αν έγραφα το 2013 για τις ιστορίες με τα καράβια μας, τα χρόνια που πέρασαν από τότε μόνο χειροτέρεψαν την κατάσταση αντί να την βελτιώσουν.

Τα κομματικά μου

Είναι γνωστό στους περισσότερους η πολιτική μου θέση και άποψη. Αλλά κάπου έχει την αξία της κι η ιστορική αναδρομή. Κι η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά. Από τα μικρά μου χρόνια. Η πρώτη λέξη που έμαθα να διαβάζω και να γράφω ήταν ΕΔΑ. Πήγαινα στο καφενείο που πήγαινε ο πατέρας μου ή ο παππούς μου και μ' έβαζαν να το γράφω στη πλάκα (με το κοντύλι) που σημείωναν τους πόντους από τα χαρτιά. Αλλά εκτός από το να γράφω αυτά τα γράμματα εκτός από να τα διαβάζω τι σήμαιναν αυτά τα τρία γράμματα; Τόχα μάθε κι αυτό. Όχι το Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά. Αυτό δεν έλεγε κάτι. Αλλά το περιεχόμενο, το μήνυμα. "Να τρων σοκολάτες και τα φτωχά τα μωρά" (μωρά στο χωριό λέμε τα παιδιά, σε όποια ηλικία). Δηλαδή ίσες δυνατότητες για όλους, μ' ένα τρόπο κατανοητό για την τότε ηλικία μου. Θυμάμαι και μια συγκέντρωση της ΕΔΑ σ' ένα καφενείο! Κι ύστερα ήρθε η χούντα.

Στα Γιάννενα

Μεσημέρι ήταν όταν έφτασε τ' αεροπλάνο στα Γιάννενα. Βγαίνουμε και παίρνουμε κούρσα (ταξί) για την πόλη. Ο πατέρας μου ρωτάει τον ταξιτζή για καμιά ιδέα για σπίτι. Αυτός του (μας) λέει πως κάποια γνωστή του νοικιάζει ένα δωμάτιο από το σπίτι της που βρίσκεται κοντά στο πανεπιστήμιο. Μας πήγε μέχρις εκεί, αφήσαμε και τα πράγματα που κουβαλούσαμε, αλλά βέβαια εμένα δεν μ' ενθουσίασε καθόλου. Ναι ήταν στο λόφο του Βελισάριου, σε απόσταση αναπνοής απ' το Πανεπιστήμιο αλλά το να μένω στο σπίτι μιας γιαγιάς καθόλου καλό δεν τόβλεπα. Γιατί το δωμάτιο δεν ήταν ανεξάρτητο. Ήταν ένα απ' τα δωμάτια του σπιτιού. Για να πάω έπρεπε να περάσω απ' τον κοινό χώρο, το καθιστικό ας πούμε. Για φαγητό δεν θυμάμαι αν είχαν κουβεντιάσει.

Προς Γιάννενα

Προφανώς δεν είναι μια λήψη. Ούτε δύο. Τρεις είναι. Από λάθος βέβαια αλλά πώς μπήκε ο καθένας σε άλλο χώρο και χωρέσαμε κι οι τρεις! Στο πλοίο για Πειραιά.

Μετά από διακοπή ενός μηνός απ' τις παλιές προσωπικές μου ιστορίες, ένα μήνα που όμως ανέβηκαν κάποια πράγματα (6 λέει ο μετρητής) κυρίως από την εκδρομή στη Γερμανία, καιρός να επανέρθουμε στα συνηθισμένα μας. Είχαμε μείνει εκεί έδωσα εξετάσεις το 77 κι έμαθα πως πέρασα στο πανεπιστήμιο κι ουσιαστικά ήμουν πια φοιτητής. Αυτό γίνεται στα μέσα του Οκτώβρη και τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ για πληροφορίες και τέτοια. Ετοιμάζουμε λοιπόν τα μπογαλάκια μου για να πάω στα Γιάννενα για τα περεταίρω (εγγραφή, σπίτι κλπ πρακτικά ζητήματα). Ο πατέρας μου αποφασίζει να με συνοδέψει. Μιας και δεν ήξερα τι σπίτι θα έβρισκα και καθώς τα Γιάννενα ήταν φημισμένα για το κρύο τους (άλλη μια λάθος εικόνα) πήρα μαζί μου πολλά και διάφορα από ρούχα, σκεπάσματα αλλά και στρωσίδια του σπιτιού.