Αναμνήσεις - Αρχή

Οι γονείς μου, αρκετά χρόνια αργότερα, 1977

Γράφοντας τις προάλλες για το πώς έγινα "Πειραιώτης", σκέφτηκα να γράψω για τα χρόνια στην εταιρία. Αλλά από πού να ξεκινήσω; Από τη μέρα που ξεκίνησα θα ήταν μια αρχή, αλλά θα ήταν ξεκρέμαστη αρχή. Σκέφτηκα (και ξεκίνησα να γράφω) από την εποχή που έφυγα από το χωριό αφού ως φοιτητής δεν ήμουν εργαζόμενος, αλλά έλα που και τα χρόνια αυτά υπήρχαν εποχές που δούλευα. Εντάξει, όχι στην εταιρία, αλλά δεν ήμουν άεργος όπως έλεγα να τιτλοφορήσω την περίοδο εκείνη. Μέχρι που προχτές ο Σαραντάκος (πάλι ο Σαραντάκος, είπαμε όλο ανοίγει αφάλες: με αυτά που γράφει μου θυμίζει πράγματα και μου δίνει αφορμές) έβαλε στο ιστολόγιό του ένα άρθρο με αποσπάσματα από το βιβλίου του Τάσσου Αγγελίδη "Άνωθεν Ασύλου". Αυτοβιογραφικά που ξεκίναγαν απ' τη γέννησή του. Κι εκεί το πήρα απόφαση. Θα ξεκίναγα κι εγώ απ' την αρχή. Μόνο που ο εργασιακός βίος εκείνα τα πρώτα χρόνια θα υπάρχει από σπόντα. Γιατί όχι πως δεν δούλευα από πολύ μικρός, όπως δούλευα κι ό,τι μπορούσα, αλλά κυρίως γιατί υπάρχουν και παράλληλες ιστορίες που θα ανακατευτούν μαζί.

Τουρίστες στα ξενοδοχεία

Μιας και το ιστολόγιο αρέσκεται στα ταξίδια μια σχετική αναδημοσίευση από το Σαραντάκιο ιστολόγιο (βασικά, το ιστολόγιο από μόνο του δεν κάνει τίποτα, ο ιστολόγος είν' αυτός που όλο γυρίζει, αλλά χάριν λόγου το λέμε).

Πίτα με κρασί

Καινούργιες αφάλες από τον Σαραντάκο. Έγραφε προχτές για το πώς πίνεται το κρασί (δυο χρονογραφήματα του Βάρναλη) και κάπου έγραψε για κρασοψιχιά (ψωμί μέσα σε κρασί). Και κοίτα σύμπτωση, λίγη ώρα πριν το διαβάσω, είχα σημειώσει να γράψω για το έθιμο του ψωμιού με το κρασί που υπάρχει στο χωριό μου, ένα έθιμο όμως που δεν είναι για ευχάριστες καταστάσεις.

Πληκτρολόγηση

Εικόνα από τη Βικιπαίδεια που δείχνει τις ζώνες δακτυλογράφησης για κάθε δάκτυλο σε ένα ελληνικό πληκτρολόγιο με τυπική διάταξη. Κάθε χρώμα κι ένα δάκτυλο. Σε κύκλο εικονίζονται τα πλήκτρα πού μπαίνουν τα δάχτυλα στην αρχή, τη σειρά βάσης. Γι' αυτό τα Φ και Ξ έχουν ένα εξόγκωμα για προσανατολισμό όταν σου φεύγουν.

Μιας και έγραψα προχτές για την φωνητική πληκτρολόγηση, ας γράψω και πώς έμαθα να χρησιμοποιώ το κλασικό πληκτρολόγιο, για την κανονική πληκτρολόγηση. Όταν πληκτρολογώ χρησιμοποιώ το τυφλό σύστημα αλλά βλέποντας(!) ή αλλιώς όπως το λέω χρησιμοποιώ το μισότυφλο σύστημα. Γιατί ξέρω μεν σε ποια θέση βρίσκονται τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και σε ποιο γράμμα πρέπει να μπει ποιο δάχτυλο όμως τα χέρια μου ξεφεύγουν και κάποιες φορές θα πάνε αλλού νταλλού. Πώς έγινε κι έμαθα να πληκτρολογώ (έτσι όπως έμαθα); Δηλαδή πώς έμαθα το πώς μπαίνουν τα χέρια ώστε να γράφω χωρίς να βλέπω; Ήταν αρχές δεκαετίας του 80. Φοιτητές στο πανεπιστήμιο μαθαίνουμε ότι από τα ΝΕΛΕ, που υπήρχαν τότε, γίνονται (ανάμεσα στα άλλα και) μαθήματα για γραφομηχανή κι αποφασίσαμε μαζί με τη Μαρία να πάμε να μάθουμε!

Ο "Πειραιώτης"

Ο Σαραντάκος (για το ιστολόγιο του οποίου και με αφορμή αυτό έχω γράψει αρκετές φορές) λοιπόν όλο αφάλες μου ανοίγει και όλο καινούργιες δουλειές με σπρώχνει να κάνω. Κάτι γράφει, κάτι μου θυμίζει κι αρχίζω. Δηλαδή τώρα αν δεν τάθελα κι εγώ δεν θα τα έκανα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Έγραφε για τα εστιατόρια και τις ταβέρνες, κάποιος τα συνδύασε με τα καρβουνιάρικα τα παλιά που πούλαγαν και κρασί, τις ταβέρνες της κάποιας εποχής δηλαδή και θυμήθηκα πως είχα δει μία τέτοια στην Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά (τι περίεργους συνειρμούς που κάνει το μυαλό). Οπότε λέω καλά, αυτό το έχω γράψει, να το βρω να το βάλω. Αλλά πού. Δεν τόχω γράψει. Ε, θα το γράψω λοιπόν τώρα.

Φωνητική πληκτρολόγηση

Τη φωνητική πληκτρολόγηση την είχα δοκιμάσει το 2012, την εποχή που πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, μέσα στο τρένο. Το προσπαθούσα για το παλιό το blog, να "γράψω"τα κείμενα φωνητικά. Δοκίμασα μια-δυο φορές αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον φτωχό. Έτσι το εγκατέλειψα το εγχείρημα. Δεν το ξανά δοκίμασα μέχρι πρόσφατα. Αυτό είναι το τρίτο κείμενο που γράφεται έτσι. Το πρώτο ήταν αυτό με την ιστορία στη level Λέβερ. Το δεύτερο το πώς έγινα Πειραιώτης. Απίθανα εύκολα. απίθανα γρήγορα αν και σίγουρα μετά χρειάζεται κάποιο χτένισμα κάποια επεξεργασία Και γιατί η αναγνώριση δεν είναι 100% σωστή και γιατί ωραίος ο ρέων λόγος είναι διαφορετικός από τον γραπτό. Υπάρχουν κομπιάσματα, υπάρχουν επαναλήψεις, υπάρχουν αλλαγές στην πορεία καθώς λες κάτι, καθώς το υπαγορεύεις της, αλλά όλα αυτά δεν παύουν να δίνουν ένα κείμενο πολύ καλό. Το βλέπετε πώς είναι κι αν το δω στο δώσω χωρίς καθόλου επεξεργασία, θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό Πόσο έχει προχωρήσει η διαδικασία της αυτόματης αναγνώρισης και μετατροπής της φωνής σε κείμενο! Το μόνο είναι ότι για να λειτουργήσει για η αναγνώριση σωστά χρειάζεται σύνδεση στο ίντερνετ. Γιατί η φωνή μου στέλνετεαι στα κεντρικά της Google και επιστρέφει σαν κείμενο. ο Που σημαίνει βέβαια ότι ό,τι λέμε ελέγχεται και αναλύεται όπως θέλει και όπως νομίζει η Google!

Φοιτητοδουλειές

Έγραφε τις προάλλες ο Σαραντάκος για το ψαρονέφρι που δεν είναι από ψάρι και το Καρπενήσι που δεν είναι νησί. Και κάποιος έγραψε πως και τη Μεσσήνη την λένε Νησί στην περιοχή αλλά κι αυτή δεν είναι νησί. Και θυμήθηκα πώς το έμαθα αυτό εκεί στο μακρινό 1979, τις απόκριες. Ήμασταν φοιτητές στα Γιάννενα και πιάσαμε δουλειά για κάτι λιγότερο από δυο βδομάδες στη Λέβερ (πρόγονο της σημερινής Γιουνιλέβερ – Unilever που έχει απλωθεί πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε καθαριστικά αλλά και τρόφιμα κι απ' όλα). Είχε βγάλει τότε ένα υγρό για πιάτα, το Σάνλάιτ (Sunlight) και θα το προμοτάραμε. Ήταν γύρω στις απόκριες, 12 μέρες δουλειά, 8,5 χιλιάρικα, εξαιρετική αμοιβή. Καθαρά Δευτέρα έχει φτάσει η χάρη μας στην Καλαμάτα και μας λένε το μεσημέρι να πάμε για καρναβάλι στο Νησί. Ψαχνόμαστε. Και μας εξηγούν την περίπτωση: Νησί =Μεσσήνη. Μιας και το θυμήθηκα έριξα μια ματιά κι είδα πως την ιστορία αυτή δεν την έχω γράψει. Ε, ας το κάνω τώρα!