Οτοστόπ Μυτιλήνη - Γιάννενα

Το σημερινό δεν είναι φοιτητική αλλά μεταφοιτητική ιστορία, έχει όμως γούστο (και τραβάει σε μάκρος). Συνέβη δηλαδή όταν δεν ήμουνα πια φοιτητής, ακόμα κι η Μαρία είχε πάρει πτυχίο κι είχαμε παντρευτεί. Και τα δυο αυτά γεγονότα έγιναν το καλοκαίρι του 84. Μετά το γάμο ανοίξαμε σπιτικό στη Μυτιλήνη. Εγώ ακόμα φαντάρος κι η Μαρία να ψάχνει για κάνα μάθημα. Κάτι άρχισε να φαίνεται, κάποιες ώρες στο τοπικό φροντιστήριο, κάποια ιδιαίτερα, ξεκινήσαμε τον έγγαμο βίο. Τα Γιάννενα όμως ήταν πάντα αγαπημένα κι έτσι αποφασίσαμε στα γενέθλιά μου, το Νοέμβρη να πάμε να δούμε τα παλιά. Θα μέναμε στον Αντρέα και την Ντίνα που είχαν παντρευτεί κι αυτοί τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Το ταξίδι προσπαθούσαμε να το κάνουμε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.

Πάρε με στο τηλέφωνο

Για τις τηλεφωνικές ιστορίες μου γενικά τα έχω γράψει ήδη. Οπότε δεν θα τα επαναλάβω, αλλά θα γράφω πώς επικοινωνούσα εγώ κι οι συμφοιτητές μου με τους δικούς μας. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά (αυτά έκαναν την εμφάνισή τους 10 χρόνια αφού είχα φύγει από τα Γιάννενα και στην αρχή δεν ήταν προσιτά σε όλους όπως σήμερα). Άρα οι φοιτητές δεν είχαμε δικό μας τηλέφωνο. Κι έτσι υπήρχαν δυο κατηγορίες: αυτοί που είχαν τηλέφωνο στο σπίτι τους κι αυτοί που καμιά απ' τις δυο πλευρές δεν είχε τηλέφωνο. Για την πρώτη κατηγορία η ταλαιπωρία ήταν μικρότεροι. Για μας της δεύτερης διπλή! Το άρθρο αυτό ήθελα να το βάλω από καιρό αλλά το καθυστερούσα για να κάνω μια επίσκεψη στο μουσείο τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ στην Ν. Ερυθραία (που μόλις έμαθα πως υπάρχει και εικονική περιήγηση) για μερικές φωτογραφίες που ήθελα (που οι περισσότερες ήταν κατάλληλες για το παλιό άρθρο 😀).

Μουσείο Βρέλλη

Το τελευταίο από τα τουριστικά σημεία που θα παρουσιάσω είναι το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Βρέλλη. Το μουσείο βρισκόταν τότε στο χωριό Μουζακαίοι και πηγαίναμε με το αστικό λεωφορείο. Το χωριό μικρό μεν αλλά εκεί είχε χτίσει το σπίτι του ο Βρέλλης και το υπόγειό του το είχε διαμορφώσει σιγά σιγά σε μουσείο. Κι εκεί πήγα πολλές φορές τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής Οι πρώτες εικόνες είναι φωτογραφία δικιά μου και μια κάρτα της εποχής που δείχνουν το μαρτύριο του Σκυλόσοφου με το φανάρι του βασανιστή να κουνιέται.

Σπήλαιο Περάματος

Δίπλα στα Γιάννενα είναι και το σπήλαιο του Περάματος. Όσο ήμουν φοιτητής το είχα επισκεφθεί πολλές φορές. Σχεδόν κάθε φορά που είχα επισκέπτες. Τότε οι ξεναγοί δεν ήταν σπουδαγμένοι, αλλά θυμάμαι ωραίες ιστορίες να μας λένε. Για διάφορους σχηματισμούς είχαν δοθεί και ονόματα. Κάποια τα παρουσιάζω όσο τα θυμάμαι (κι αν είναι σωστά). Αρκετές φωτογραφίες και πάλι, είναι από τότε επιτρεπόταν η φωτογράφιση. Γιατί τώρα... Αλλά φωτογραφίες μπορεί να δει κανείς και στη συλλογή που υπάρχει στο σάιτ του σπηλαίου (κι είναι σαφώς πιο σωστά φωτισμένες ιδού ένα παράδειγμα).

Το Nησάκι

Πρώτα πρώτα χρόνια πολλά στη κόρη που γιορτάζει. Μετά να μιλήσουμε για το Νησάκι. Κι όταν λέμε για Νησάκι (ή Νησί πάντα με το νι κεφαλαίο) εννοούμε το νησί που βρίσκεται στη λίμνη των Ιωαννίνων, την Παμβώτιδα. Που δεν έχει άλλο όνομα. Νησί των Ιωαννίνων είναι γνωστό παραέξω και σκέτο Νησί στους Γιαννιώτες. Με Ν κεφαλαίο, αφού είναι όνομα. Τουριστικού ενδιαφέροντος και το σημερινό άρθρο κι οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν είναι άλλες από την εποχή εκείνη κι άλλες πιο σύγχρονες. Ξεχωρίζουν εύκολα, οι παλιές είναι ασπρόμαυρες ή με κιτρινισμένα χρώματα.

Η λίμνη

Μετά τα πολιτικά τα πολιτιστικά και μέρος των πολιτιστικών είναι και τα τουριστικά. Έτσι στα επόμενα λίγα σημειώματα θα αναφερθώ σε κλασσικά τουριστικά σημεία των Ιωαννίνων βάζοντας φωτογραφίες από την εποχή των φοιτητικών χρόνων αλλά και πιο σύγχρονες μιας και οι επισκέψεις μου στην πόλη συνεχίζονται όποτε μου δίνεται η ευκαιρία (και δεν τα χορταίνω). Ξεκίνημα με τη λίμνη. Γιατί Γιάννενα χωρίς τη λίμνη είναι κάτι το αδιανόητο. Είναι σα να λέμε πως έχουμε σκορδαλιά δίχως σκόρδο

Άγιος Πρεβέζης

Δικηγόροι υπεράσπισης και κατηγορούμενοι. Γυρισμένος στην κάμερα ο Φώτης.

Εκτός από τα κανονικά θεατρικά έργα υπήρξαν και κάποια θεατρικά που έγιναν με τελείως τοπική παραγωγή. Τα κείμενα είχαν γράψει οι (μακαρίτες πια) Φώτης Βαρουκτσής και Κώστας Τσόκαλης (που μπορεί να πήρε πτυχίο μαθηματικού και δούλεψε ως μαθηματικός όμως παράλληλα έχει γράψει δουλέψει ως - βραβευμένος - θεατρικός συγγραφέας γράφοντας αρκετούς διαλόγους σε σήριαλ ή σε επιθεωρήσεις π.χ. του Σεφερλή). Έν' απ' αυτά ήταν ο Άγιος Πρεβέζης.

Θεατρικά

Την εποχή που ήμαστε φοιτητές κάναμε κάποιες προσπάθειες για ν' ανεβάσουμε κάνα θεατρικό. Γενικά θέατρο βλέπαμε από τον Οργανισμό Ηπειρωτικού Θεάτρου (ΟΗΘ - αργότερα έγινε ΔΗΠΕΘΕ) που ανέβαζε αρκετές εξαιρετικές παραστάσεις στην περιοχή. Όμως θέλαμε να κάνουμε κάτι εμείς οι φοιτητές. Το καταφέραμε δυο φορές με την αρωγή του ΟΗΘ. Ο ΟΗΘ είχε κάποιους ντόπιους ηθοποιούς αλλά για τις ανάγκες κάποιου έργου έπαιρνε και βοήθεια από ηθοποιούς από άλλα μέρη. Το 76-77 μαζευτήκαμε κάμποσοι που είχαμε όρεξη να κάνουμε κάτι. Τότε είχε έρθει η Βάσω η Φιλιππίδη (βρήκα ότι έπαιξε και το 78-79) που μιας κι ήταν από άλλο μέρος (Καλαμάτα θαρρώ) δεν είχε άλλο εκτός από το έργο που θα έπαιζε κι έτσι ανέλαβε να μας βοηθήσει.