Η μουσική του χωριού

Χορεύει ο πεντάχρονος τότε ξάδερφός μου. Η μουσική που διακρίνεται πίσω δεν είναι της Πλαγιάς, αυτή έπαιζε στο από κάτω καφενείο.

Όταν στο χωριό λέμε η μουσική συνήθως δεν εννοούμε τις μελωδίες αλλά μια ορχήστρα, μια μπάντα. Ακόμα και η φιλαρμονική όταν έρχεται (είτε του τάδε δήμου τελευταία είτε των ορφανοτροφείων παλιότερα) μπορεί να πούμε πως ήρθε η μουσική. Και στο χωριό τη δεκαετία του 70 και του 80 (που ξέρω καλά) είχε μια μουσική γνωστή στο νησί. Η μουσική της Πλαγιάς! Ερχόντουσαν κι άλλες καμιά φορά (π.χ. η μουσική της Κάπης) αλλά συνήθως στα μαγαζιά που έπαιζε τις Κυριακές ή στα πανηγύρια κλπ η μουσική της Πλαγιάς ήταν στάνταρ. Και τη μουσική αυτή την αποτελούσαν βασικά δυο οικογένειες: οι Μπουρλήδες κι οι Χρήστηδες. Είχαν και κάποιους άλλους αργότερα για μεγαλύτερη ποικιλία οργάνων.

Αχλάδι γλυκό

Αυτά που λένε πανελλαδικά αχλάδια, στο χωριό μου τα λέμε απίδια. Αχλάδια (ή μάλλον αχλάδες) λέμε τα άγρια αχλάδια (γκόρτσα νομίζω τα έχω ακούσει αλλού). Κι έχουμε διαφόρων ειδών αχλάδια: Αχτσέδες, κρυστάλια, λεμονάπιδα, βουτυράπιδα, μ(ου)τζουρίτες, κοντούλες, αγελάδες, ζαχαράτα,, μπέγιαρμάδες (βασικά  armut είναι το αχλάδι στα τούρκικα, άρα αχλάδια για μπέηδες) και δεν θυμάμαι ποια άλλα. Απ' αυτά γλυκό γίνονται τα λεμονάπιδα (που είναι πιο μεγάλα) κι οι μζουρίτες που είναι μικρούλια αλλά ως γνωστόν τα μικρά είναι νόστιμα, τα μεγάλα χορταστικά! Για να συνεννοούμαστε (μιας και τις συνταγές τις διαβάζουν κι από άλλα μέρη κι όχι μόνο από τη Μυτιλήνη) θα χρησιμοποιώ το πανελλαδικό όνομα αχλάδια για τα ήμερα, αυτά που τρώγονται. Φέτος το καλοκαίρι μούδωσε η ξαδέρφη μου μερικά και σκέφτηκα το γλυκό που είχα χρόνια να το φάω. Μούφερε κάμποσα ακόμα και διάλεξα καμιά σαρανταριά ώριμα που τα ζύγισα κι είχα φτάσει το κιλό. Δεν το πίστευα (αλλά είπαμε, μικρά).

Μπατόν Σαλέ 2

Για μπατόν σαλέ έχω ξαναγράψει. Και μάλιστα και σε παραλλαγή χωρίς τυρί. Αλλά η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως (αυτά είν' αλλιώτικα). Αυτά της φωτογραφίας δεν είναι δικά μου (μια φορά έχω φτιάξει μόνο) είναι από το φούρνο του Σουσαμλή που λέγαμε στο προηγούμενο.

Λουκουμάδες με μαγιά και φαρίνα

Ραντεβού το Σεπτέμβρη είχα πει, Σεπτέμβρης σήμερα, ξεκινάμε πάλι. Και ξεκινάμε με συνταγές πρώτα, θ' ακολουθήσουν κι ιστορίες αργότερα. Καλό μήνα.

Οι λουκουμάδες είναι ένα έδεσμα που πολύ μ' αρέσει. Γι' αυτό και έχω ξαναβάλει συνταγή. Κι εγώ φτιάχνω και αγοραστούς από διάφορα μέρη παίρνω. Όμως όταν παίρνεις απ' έξω υπάρχει ρίσκο. Δεν ξέρεις πόσο καλοί είναι. Στάνταρ μέρος για αγορά λουκουμάδων όμως ήταν η Αγιάσος. Απέναντι από την κεντρική (και φημισμένη σ' όλο το νησί και όχι μόνο) εκκλησία της Παναγίας υπάρχει ένας φούρνος του Σουσαμλή. Εκτός από ψωμί έχει διάφορα παραδοσιακά αρτοπαρασκευάσματα (όπως αγιασώτικη βασιλόπιτα ή πλατσέτα κι άλλα που αλλού δεν τα βρίσκεις) αλλά και πιο καινούρια (π.χ. πίτσα ατομική). Όμως εμείς κάναμε πάντα στάση εκεί για να πάρουμε λουκουμάδες. Συνήθως ήμασταν μεγάλη παρέα και τους παίρναμε με το κιλό κι όχι με μερίδα!

Θαλασσινές περιπέτειες (ζούλα σε μια βάρκα μπήκα)

Εγώ δικιά μου βάρκα δεν είχα ποτέ. Κι αν στην παραπάνω φωτογραφία φαίνομαι να κρατάω το διάκι της εξωλέμβιας, αυτό έγινε για τις ανάγκες της φωτογράφισης, η βάρκα ήταν δεμένη. Το γεγονός όμως ότι δεν είχα βάρκα δεν με απέτρεψε απ' το να έχω περιπέτειες. Τα κατάφερα όταν ζούλα σε μια βάρκα μπήκα. Αυτό έγινε τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής αλλά όχι στη λίμνη, στα Γιάννενα, αλλά στο χωριό, ένα καλοκαίρι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οτοστόπ Μυτιλήνη - Γιάννενα

Το σημερινό δεν είναι φοιτητική αλλά μεταφοιτητική ιστορία, έχει όμως γούστο (και τραβάει σε μάκρος). Συνέβη δηλαδή όταν δεν ήμουνα πια φοιτητής, ακόμα κι η Μαρία είχε πάρει πτυχίο κι είχαμε παντρευτεί. Και τα δυο αυτά γεγονότα έγιναν το καλοκαίρι του 84. Μετά το γάμο ανοίξαμε σπιτικό στη Μυτιλήνη. Εγώ ακόμα φαντάρος κι η Μαρία να ψάχνει για κάνα μάθημα. Κάτι άρχισε να φαίνεται, κάποιες ώρες στο τοπικό φροντιστήριο, κάποια ιδιαίτερα, ξεκινήσαμε τον έγγαμο βίο. Τα Γιάννενα όμως ήταν πάντα αγαπημένα κι έτσι αποφασίσαμε στα γενέθλιά μου, το Νοέμβρη να πάμε να δούμε τα παλιά. Θα μέναμε στον Αντρέα και την Ντίνα που είχαν παντρευτεί κι αυτοί τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Το ταξίδι προσπαθούσαμε να το κάνουμε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.

Πάρε με στο τηλέφωνο

Για τις τηλεφωνικές ιστορίες μου γενικά τα έχω γράψει ήδη. Οπότε δεν θα τα επαναλάβω, αλλά θα γράφω πώς επικοινωνούσα εγώ κι οι συμφοιτητές μου με τους δικούς μας. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά (αυτά έκαναν την εμφάνισή τους 10 χρόνια αφού είχα φύγει από τα Γιάννενα και στην αρχή δεν ήταν προσιτά σε όλους όπως σήμερα). Άρα οι φοιτητές δεν είχαμε δικό μας τηλέφωνο. Κι έτσι υπήρχαν δυο κατηγορίες: αυτοί που είχαν τηλέφωνο στο σπίτι τους κι αυτοί που καμιά απ' τις δυο πλευρές δεν είχε τηλέφωνο. Για την πρώτη κατηγορία η ταλαιπωρία ήταν μικρότεροι. Για μας της δεύτερης διπλή! Το άρθρο αυτό ήθελα να το βάλω από καιρό αλλά το καθυστερούσα για να κάνω μια επίσκεψη στο μουσείο τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ στην Ν. Ερυθραία (που μόλις έμαθα πως υπάρχει και εικονική περιήγηση) για μερικές φωτογραφίες που ήθελα (που οι περισσότερες ήταν κατάλληλες για το παλιό άρθρο 😀).