Στο νοσοκομείο

Μπορεί να έγραφα στο προηγούμενο πως η αναφορά στην υγειονομική υπηρεσία του πανεπιστημίου ήταν τιμής ένεκεν μιας και δεν είχε και μεγάλη παρουσία στη φοιτητική μας ζωή, όμως έτσι άνοιξα ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της υγείας τα χρόνια εκείνα. Άνοιξη του 1980. Παρασκευή χαράματα που ψάχνοντας βλέπω πως ήταν 23 του Μάη. Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Στο δρόμο λιποθυμάω και πέφτω στο πάτωμα. Συνέρχομαι από το παγωμένο μωσαϊκό. Προχωράω μερικά βήματα. Ξανά κάτω. Με κόπο καταφέρνω να φτάσω στον προορισμό μου. Επιστρέφω προς το κρεββάτι. Σε τρεις δόσεις. Όμως το χάλι μου ήταν τόσο που δεν είχα μυαλό ούτε να ανησυχήσω. Ξημερώνει, σηκώνεται ο Αντρέας, με βρίσκει να κοιμάμαι. Κάποια στιγμή με ξυπνάει παραξενεμένος. Δεν μπορώ να σηκωθώ, αλλά έχω επαφή με το περιβάλλον. Συζητάμε. Αποφασίζουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Φωνάζει ταξί, μπαίνουμε μέσα. Δρόμο για Καρδαμίτσια. Εκεί που ήταν το νοσοκομείο Χατζηκώστα, το μόνο που είχαν τα Γιάννενα (και είχε μοιραστεί σε νομαρχιακό και πανεπιστημιακό).

Νοσηλευτικές υπηρεσίες στο ΠΙ

Τις προάλλες αράδιαζα πόσα κτίρια είχε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (ΠΙ) τότε που ήμουν φοιτητής. Ανάμεσα στα τόσα που είπα κάποιο το ξέχασα. Την υγειονομική του υπηρεσία. Γιατί υπήρχε και τέτοια. Αν θυμάμαι καλά ήταν κάπου στη Χαριλάου Τρικούπη. Λίγο πιο κάτω απ' το σουπερμάρκετ της Ένωσης. Ήταν ένα ωραίο χαμηλό κτίριο με κήπο - στους χάρτες της γκουγκλ που το ψάχνω πιθανολογώ στο νούμερο 28. Διευθυντής ήταν ο Κίττας, που ήταν και νομίατρος ή κάτι τέτοιο. Στο κτίριο αυτό υπήρχε ακτινολογικό μηχάνημα και γραμματεία. Ο Κίττας εμφανιζόταν κάποιες φορές, αλλά δεν ήταν αυτός που μας παρακολουθούσε αν αρρωσταίναμε. Ήταν ο προϊστάμενος. Αν αρρώσταινε κάποιος και χρειαζόταν γιατρό πήγαινε εκεί, έπαιρνε παραπεμπτικό και τον έστελναν στο αντίστοιχο γιατρό που είχε σύμβαση με το πανεπιστήμιο (αντίστοιχο εννοώ ανάλογα με την ειδικότητα).

Σπιτωμένος

Η είσοδος. Η σπιτονοικοκυρά καθαρίζει.

Οι μέρες της αστεγίας κάποτε πέρασαν (όχι που δεν θα περνούσαν - όλα περνάνε, και τα καλά και τα κακά) και μπήκαμε με τον Αντρέα στο καινούριο μας σπίτι. Αιακιδών 35. Αιακιδών είν' ο δρόμος που από την Καλούτσιανη (απ' το τζαμί δίπλα δηλαδή) πάει στην Κιάφα. Μια μικρή πολυκατοικία, με δυο διαμερίσματα στο ισόγειο και τον πρώτο, ένας δεύτερος που φτιαχνότανε τότε, υπόγειο που είχε φτιαχτεί μια γκαρσονιέρα κι έμενε ο Γιώργος κι ένα πλυσταριό στην ταράτσα που έμενε ο Στάθης. Εμείς πιάσαμε στο ισόγειο ένα, ας πούμε δυάρι (κάπως γινόταν με το φωταγωγό, το ακριβώς από πάνω ήταν γκαρσονιέρα κι έμενε μια θεία του ιδιοκτήτη ο οποίος κράταγε δυο τριάρια, ένα στο ισόγειο κι ένα στον πρώτο.

Αστεγία

Κι όμως, έχω ζήσει την αστεγία. Το να μην έχεις πού να κοιμηθείς. Να μην έχεις σπίτι να μείνεις. Βέβαια σε καλές συνθήκες. Γιατί εγώ είχα πού να φάω. Τα πράγματά μου ήταν ασφαλισμένα. Η κατάσταση ήταν προσωρινή. Όμως μου έχει μείνει. Ήταν τον Σεπτέμβρη του 79. Που γυρίζοντας απ' το χωριό στο Πανεπιστήμιο μαθαίνω πως άλλαξαν τα πράγματα, η επιλογή των δικαιούχων δωματίων έγινε με βάση το ετήσιο ατομικό εισόδημα (δηλαδή το πόσο δήλωσε η οικογένεια διά τον αριθμό των μελών της) και πως το μέγιστο εισόδημα στο οποίο είχε δοθεί δωμάτιο ήταν οι 278 δραχμές, πολύ μακριά απ' τις 33.000 τις δικές μου. Βέβαια, πώς ήταν δυνατόν να ζει κάποιος με 278 δραχμές το χρόνο δεν το έμαθα ποτέ, εξάλλου κι οι δικές μου 33.000 ήταν σχηματικές, αυτές δήλωνε ο πατέρας μου ως εισόδημα απ' τις οικοδομικές εργασίες που έκανε (κι ήταν αυτές που είχε συναλλαγή με το δημόσιο γιατί απ' τον ιδιωτικό τομέα σιγά που δηλωνόταν κάτι). Κι έτσι έμεινα εκτός εστίας.

Εργασία σε ΑΑΙΙ

Η πρώτη σελίδα της εκτύπωσης με τον κωδικό μου σε κύκλο και το περίφημο D

Κι ενώ έλεγα πως έχω τελειώσει με τα μαθήματα, μια παρατήρηση στο ΦΒ σχετικά με τα προγράμματα των υπολογιστών με ξαναγύρισε πίσω. Έγραφα εκεί πως ο προγραμματισμός γινόταν με κάρτες την δεκαετία του 70. Ο Δημήτρης έγραψε πως κάπου είχε τέτοιες κάρτες, αλλά όπως έγραφα κάπου τις είχα κι εγώ. Το σχόλιο με βρήκε στο παλιό μου σπίτι που ήξερα πως οι κάρτες ήταν κάπου στο πατάρι του. Και είχα και χρόνο στη διάθεσή μου. Έτσι ανέβηκα στο πατάρι κι άρχισα να ψάχνω κι όπως λέει η παροιμία όποιος ψάχνει βρίσκει. Βρήκα εκείνο το πρόγραμμα με τις κάρτες, βρήκα όλα τα χαρτιά με τα (εκπαιδευτικά) προγράμματα που είχα γράψει τότε αλλά βρήκα και την εργασία που έγραφα πως είχα κάνει. Κι αφού τη βρήκα θα την παρουσιάσω εδώ, μιας και μ' εντυπωσίασε το υλικό που βρήκα (όλα τα σχετικά δηλαδή). Αλλά πριν προχωρήσω, να πω χρόνια πολλά στο γιο μου που έχει γενέθλια σήμερα.

Βιβλίο διαφορικής

Στο τέταρτο εξάμηνο υπήρχε το μάθημα "Στοιχεία διαφορικής γεωμετρίας και τανυσματικός τανυσtικός λογισμός". Το πήρα, την πρώτη φορά (Ιούνη 79) δεν το έδωσα, το Σεπτέμβρη ένα τίποτα. Δεν θυμάμαι ποιος μας το έκανε, αλλά το βιβλίο ήταν ένα γονατογράφημα. Μικρό σε έκταση αλλά διαβάζοντάς το δεν καταλάβαινες τίποτα (εγώ τουλάχιστον). Τον επόμενο χρόνο το παίρνει ο Μποζώνης (τον προηγούμενο έλειπε στο εξωτερικό για μετεκπαίδευση ή κάτι τέτοιο αλλά πρέπει να ήταν δικές του οι σημειώσεις). Και αποφασίζει να μεταφράσει το βιβλίο για τη διαφορική γεωμετρία της σειράς βιβλίων Schaum (στη φωτογραφία βλέπω πως αναφέρει επιμέλεια μετάφρασης που την έκαναν οι επιμελητές της έδρας - εγώ αλλιώς τα ξέρω).

ΜΜΦ και Λογική

Δυο ιστορίες για μαθήματα ακόμα και τελειώνουμε απ' αυτά. Το ένα είναι η Μαθηματική Λογική. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά έχει κάποια γεγονότα σχετικά. Μάθημα εαρινού εξαμήνου, το είχα το 80 - 81 και δεν το πέρασα (ω, τι περίεργο) και το ξαναπήρα το 81 - 82. Και για μας που το ξαναείχαμε (βασικά) μας δίνει απαλλακτική πρόοδο τη Δευτέρα του Θωμά (26/4 βλέπω). Από τη Μυτιλήνη βαπόρι δεν έχει το Σάββατο (και τότε και τώρα) να φύγω Παρασκευή της Ζωοδόχου μου πέφτει νωρίς, αν φύγω την Κυριακή θα είμαι βράδυ Δευτέρας στα Γιάννενα, άρα δεν προλαβαίνω να δώσω κι έτσι αποφασίζω να πάω με αεροπλάνο το κομμάτι Μυτιλήνη - Αθήνα. Βγάζω εισιτήριο με το δεύτερο αεροπλάνο της μέρας (και τότε) και το σήριαλ παίχτηκε όπως θα γινόταν και την επόμενη φορά. Δεν ήρθε το πρώτο, δεν ήρθε το δεύτερο αεροπλάνο. Όμως εγώ έπρεπε να φύγω και μ' έζωναν τα φίδια.