Ο Φρόντζος

Όταν ήμασταν φοιτητές και λέγαμε πως θα πάμε στο Φρόντζο εννοούσαμε στη καφετέρια και στον πέριξ χώρο που ήταν το θερινό θέατρο της Εταιρίας Ηπειρωτικών Μελετών (που όπως είπαμε είχε στην κατοχή της και τα Λιθαρίτσια). Ενός δραστήριου πολιτιστικού σωματείου που υπήρχε τότε και υπάρχει ακόμα. Πρόεδρος της ΕΗΜ για πολλά χρόνια ήταν ο Κώστας Φρόντζος, συντηρητικός πολιτευτής που όμως έδωσε κάμποσα έργα στα Γιάννενα. Το 78 ήταν και υποψήφιος δήμαρχος (και εκλέχτηκε άνετα) και θυμάμαι που είχαν βγει τρικάκια που έγραφαν: "Ο ΦΡΟΝΤΖΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ τότε" Κι έτσι όπως ήταν τυπωμένο με κεφαλαία και χωρίς στίξη, έμοιαζε πως η υπόσχεση που πραγματοποιείται είναι τα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου (ή εμένα έτσι μ' άρεσε να το βλέπω).

Για καφέ και όχι μόνο

Όταν λέγαμε πως θα βρεθούμε για καφέ κατά κανόνα εννοούσαμε πως θα βρεθούμε στο σπίτι του ενός ή του άλλου. Καλά, για την εστία δεν χρειαζόταν καν να πεις εκ των προτέρων πως θα βρεθείς. Πήγαινες απ' το διάδρομο ή απ' το μπαλκόνι, χτύπαγες την πόρτα κι έλεγες πως θες να σου φτιάξουν καφέ (να γιατί ήταν απαραίτητες οι πρίζες στα δωμάτια. Πού θα μπαίναν τα ματάκια για τον καφέ; Τότε δεν ήταν μόδα τα γκαζάκια). Αν δεν ήταν σε σπίτι, πρώτη επιλογή το κυλικείο τη εστίας αν ήμασταν κοντά στο πανεπιστήμιο ή το Ντράγκστορ αν ήμασταν στην πόλη. Το Ντράγκστορ ήταν καφετέρια στην (τότε) αρχή της Δωδώνης, πιο πάνω απ' τη νομαρχία. Αλλά εκτός απ' τον καφέ είχε και εφημερίδες, και τσιγάρα (και άλλα είδη περιπτέρου). Μπαρίστας (όπως λέγονται σήμερα) ο Νικολάκης.

Κρασοσυνεδρίαση

Ήρα Γ. Στους Μουζακαίους

Έγραφα προχτές, λοιπόν, για μια κρασοσυνεδρίαση που είχα ζήσει του Ζώη. Εκείνη τη βραδιά ήμασταν μαζεμένοι καμιά 10αριά άτομα, άλλοι φοιτητές κι άλλοι απ' την πόλη. Συνδετικός κρίκος η Ήρα, μια κοπέλα απ' την Αθήνα που ήταν αρχηγός σε μια εκδρομή που είχαμε κάνει στη Βουλγαρία τόσο οι φοιτητές τον Ιούλη του 78 όσο και οι αγροτικοί σύλλογοι αργότερα. Είχε γεννηθεί στην Τασκένδη κι είχε επιστρέψει το 64. Ήξερε Ρώσικα και το χειμώνα δούλευε σαν διερμηνέας σε πωλητές που είχαν έρθει για κάτι μηχανήματα που θα αγόραζε ή Δωδώνη ή κάποιος αγροτικός συνεταιρισμός κι είπαμε να βγούμε.

Οι ταβέρνες μας

Αγνή εξ Γεράπετρος

Μιλάμε για την εποχή 77-83 πάντα και για τα Γιάννενα. Τον καιρό που ήμουν φοιτητής. Θα μου πείτε τι δουλειά έχει η φωτογραφία της Αγνής, αρχή αρχή με τις ταβέρνες. Η αρχή είναι εις μνήμην. Και έχει σχέση με την πρώτη ταβέρνα που θ' αναφέρω: το Σούλι, εκεί που τρώμε στη δεύτερη φωτογραφία. Γιατί εν αρχή ην το Σούλι. Ταβέρνα στην έξοδο της πόλης (τέρμα Δωδώνης) απέναντι απ' το στρατόπεδο Βελισσαρίου. Για να πας ήταν πολύ εύκολο, μια κατηφόρα απ' το πανεπιστήμιο. Χώρια που υπήρχε και το λεωφορείο. Για την επιστροφή δεν ίσχυε τίποτα απ' αυτά. Πόδια και μόνο!

Απόκριες στα Γιάννενα

Μιας και σήμερα είναι αποκριά, να βάλω κάτι επετειακό. Και μιας και το τελευταίο διάστημα αυτά που γράφω είναι για τα Γιάννενα, θάναι για απόκριες στα Γιάννενα. Που πάει να πει τζαμάλες. Αλλά δεν θα γράψω για τις σύγχρονες (που φέτος έχουν απαγορευτεί για άλλη μια κορονοχρονιά). Τόχω κάνει ήδη. Σήμερα θα γράψω για τις απόκριες τις τότε. Για τζαμάλες, αλλά όχι μόνο. Στα Γιάννενα ήμουν απόκριες το 78 (που λέει ο λόγος, όχι όλο τον καιρό αφού πήγα στο χωριό μου), το 79 (ούτε αφού δούλευα στη Lever) και κανονικά όλο τον καιρό από το 80 μέχρι το 82. Το 83 το Πάσχα (άρα κι οι απόκριες) ήταν αργά κι έτσι είχα φύγει, είχα πάει στην Αγιάσο για το καρναβάλι της καθαροδευτέρας.

Συμπληρωματικό φοιτητικό φαγητό

Όταν το φαγητό στο πανεπιστήμιο δεν επαρκούσε ή τις περιόδους που το εστιατόριο δεν λειτουργούσε (και για τη λέσχη αυτό ίσχυε και κάθε Κυριακή) κάτι έπρεπε να φάμε. Δεν μιλάω (σήμερα) για τις ταβέρνες που καταλήγαμε τα βράδια, αλλά για φαγητό να χορτάσουμε το μεσημέρι. Για κάποιον που μόλις πήγαινε στα Γιάννενα, συνήθως κατέληγε στην Όαση. Κεντρική, απέναντι απ' τη Νομαρχία σχεδόν, τότε ήταν εστιατόριο αλλά οι τιμές της δεν ήταν για φοιτητές. Μόνο από τύχη μπορούσε να καθίσει κάποιος.

Δουλειά στο εστιατόριο

Η φωτογραφία είναι από τη Γαλλία. Απλά ήθελα μια φωτογραφία να βάλω και βρήκα αυτήν.
Μια πρώην καθολική εκκλησία που έχει γίνει εστιατόριο. Κάτι που για τους δυτικούς δεν είναι περίεργο.

Στο εστιατόριο του πανεπιστημίου, εκτός απ' το τακτικό προσωπικό δούλευαν και 24 φοιτητές που εναλλάσσονταν (περίπου) κάθε μήνα. Ο εστιάτορας που αναλάμβανε το εστιατόριο ήξερε πως θα έχει κι αυτό το προσωπικό (κι αυτά τα έξοδα). Τα 24 (αν θυμάμαι καλά) αυτά άτομα ήταν χωρισμένα σε τρεις ομάδες: 2 δούλευαν στην αποθήκη για πλήρες ωράριο (ή περίπου) και 12 το μεσημέρι κι οι υπόλοιποι 10 το βράδυ με μισό ωράριο (άρα και μισή αμοιβή). Και βέβαια χωρίς ασφάλιση.