Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Η πινακίδα στην κύρια είσοδο του κτιρίου της Δόμπολη Είναι φιλοτεχνημένη απ' τον γλύπτη Παύλο Βρέλλη.

Το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι σχετικά καινούριο πανεπιστήμιο. Μετράει λίγο παραπάνω από 50 χρόνια ζωής. Ξεκίνησε τα μέσα της δεκαετίας του 60 με τη φιλοσοφική σαν τμήμα της Θεσσαλονίκης και ακολούθησε το μαθηματικό στο ίδιο μοτίβο. Το 70 ιδρύεται ως Πανεπιστήμιο με δυο σχολές τη Φιλοσοφική (με ένα τμήμα που στο 3 έτος χωρίζεται σε ειδικότητες) και τη Φυσικομαθηματική με δυο τμήματα: το μαθηματικό και το φυσικό. Το 77 που πάω εγώ έχει μόλις προστεθεί άλλο ένα τμήμα, το χημικό και μια σχολή η Ιατρική (πρώτη φορά φοιτητές τους μπαίνουν μαζί με μένα). Κι όλ' αυτά χρειάζονται χώρους για να στεγαστούν. Όταν πήγα εγώ στα Γιάννενα το πανεπιστήμιο στεγαζόταν σε 3 κτίρια που απείχαν αρκετά μεταξύ τους και με την ίδρυση της Ιατρικής προστέθηκαν κι άλλα.

Ιστορία ενός ακορτνεόν

Έβαλα προχτές αυτήν τη φωτογραφία όπου πρωταγωνιστεί ένα ακορντεόν. Κι άρχισα να σκέφτομαι τη μακριά του ιστορία. Γράφοντας για τις εκδρομές που είχαμε κάνει όταν ήμασταν μικροί είχα γράψει "Να αναφέρω και κάποιες εκδρομές που γινόντουσαν με γκαζολίνα (= μικρό ντιζελοκίνητο καΐκι). Συνήθως στο Τάρτι. Μια απ' αυτές, ήταν με το θείο Φώτη πάλι. Εκεί η Τζένη μας έπαιξε κι ακορντεόν που μάθαινε τότε και τόχαν κουβαλήσει απ' την Αυστραλία. Στην επιστροφή το άφησε σε μένα, αλλά δεν έμαθα να παίζω". Η ξαδέρφη μου η Τζένη είναι λίγο πιο μικρή από μένα και στην Αυστραλία είχε αρχίσει να μαθαίνει ακορντεόν. Της είχαν αγοράσει αυτό της φωτογραφίας που δεν είναι παιδικό. Δεν φαίνεται το μέγεθος, αλλά είναι με 48 μπάσα, τα πέντε πλήκτρα στη μέση για αλλαγή περιοχής δείχνουν πως είναι ένα μεσαίο όργανο.

Η ζωή στην εστία

Πόζα με40 τόνους μαγκιά κι από πίσω ο Ανέστης με μουτζώνει, αλλά εκείνη την ώρα δεν τον πήρα χαμπάρι. Αργότερα κατέστρεψα το αρνητικό!

Εστία μέρος 3 αλλά βλέπω να υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες από παλιούς συμφοιτητές που τους κοινοποιώ τα γραφόμενά μου μέσω ΦΒ κι έτσι τρομάζω αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους. Αλλά θα το προσπαθήσω. Κι ό,τι ξεχάσω ελπίζω να μου το θυμίσουν στα σχόλιά τους οπότε θα το συμπληρώσω. Αφού περιέγραψα το χώρο σήμερα λέω να μιλήσω για τον τρόπο (αν και, πάλι θα πρέπει ν' αναφερθώ στο χώρο σε κάποια σημεία). Για το πώς πέρναγε η μέρα μας εκεί. Αλλά για το φαγητό ακόμα μιας και λέω να το βάλω συνολικά με το φαΐ στη λέσχη. Ε, άμα μιλάς για μάσα να μην μένεις με τη μπουκιά στο στόμα και περιμένεις τα υπόλοιπα 😀

Τα δωμάτια της εστίας

Άρχισα να γράφω προχτές για την φοιτητική εστία που έμεινα τα πρώτα δυο χρόνια που ήμουνα φοιτητής. Όπως είπα τα δωμάτια ήταν σε πτέρυγες με αντικριστά τα δωμάτια σ' έναν μακρύ διάδρομο. Αλλά πώς ήταν μέσα τα δωμάτια; Ε, αυτό θα προσπαθήσω να δείξω σήμερα. Θα ξεκινήσω από τα κοινά στοιχεία και μετά θα μιλήσουμε για διαφοροποιήσεις (γιατί υπήρχαν και τέτοιες). Να ξαναπώ πως οι τουαλέτες ήταν 4 κοινές για όλους στο τέλος του κάθε διαδρόμου. Επίσης να πω πως όλα τα δωμάτια είχαν πρόσβαση προς τα έξω, αυτά που ήταν στους ορόφους με μπαλκόνι (κοινό για όλα τα δωμάτια που έβλεπαν από εκείνη τη μεριά) κι αυτά που ήταν ένα με το έδαφος μπορούσες να βγεις έξω (και να πας βόλτα στους απέναντι, αν ήσουν στην εσωτερική αυλή).

Η Εστία

Βρέθηκα λοιπόν να μένω στην εστία. Προσωρινά στην αρχή κι όταν έγινε η επίσημη επιλογή κανονικά και με τον νόμο. Η επιλογή γινόταν με βάση το οικογενειακό εισόδημα. Ο πατέρας μου δήλωνε τότε έσοδα 69.000 δραχμές στην εφορία και με βάση αυτό ήμουν απ' αυτούς που πήραν δωμάτιο τις δυο  πρώτες χρονιές. Μετά μπήκε σαν κριτήριο το κατά κεφαλή οικογενειακό εισόδημα. Εμείς τρία άτομο από 23.000 λοιπόν. Πού να φτάσω εγώ που το όριο για τα αγόρια ήταν οι 278 δραχμές (ή κάπου εκεί - για τα κορίτσια ήταν ακόμα χαμηλότερο). Το πώς γινόταν αυτό, είναι άλλη ιστορία. Αντί να λέμε για τις κομπίνες με το εισόδημα ας πούμε για την εστία καθαυτή.

Χρόνια στα βαπόρια

Δεν υπάρχει νησιώτης που να μην έχει μετακινηθεί με πλοίο. Κι εγώ την παράδοση αυτή την τηρώ καλά. Έχω ξαναγράψει κομμάτια για τέτοιες μετακινήσεις μου παλιά, σήμερα θα επικεντρωθώ βασικά στην φοιτητική περίοδο. Τότε που την πρώτη χρονιά έκανα το Μυτιλήνη - Γιάννενα και επιστροφή πέντε συνολικά φορές (συν μια το καλοκαίρι για φροντιστήριο και εξετάσεις έξι), και τα επόμενα χρόνια τρεις. Μετά τα Γιάννενα μια φορά το χρόνο τουλάχιστον, σπάνια και δεύτερη αλλά από εμπειρίες δόξα τω θεώ. Κι αν έγραφα το 2013 για τις ιστορίες με τα καράβια μας, τα χρόνια που πέρασαν από τότε μόνο χειροτέρεψαν την κατάσταση αντί να την βελτιώσουν.

Τα κομματικά μου

Είναι γνωστό στους περισσότερους η πολιτική μου θέση και άποψη. Αλλά κάπου έχει την αξία της κι η ιστορική αναδρομή. Κι η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά. Από τα μικρά μου χρόνια. Η πρώτη λέξη που έμαθα να διαβάζω και να γράφω ήταν ΕΔΑ. Πήγαινα στο καφενείο που πήγαινε ο πατέρας μου ή ο παππούς μου και μ' έβαζαν να το γράφω στη πλάκα (με το κοντύλι) που σημείωναν τους πόντους από τα χαρτιά. Αλλά εκτός από το να γράφω αυτά τα γράμματα εκτός από να τα διαβάζω τι σήμαιναν αυτά τα τρία γράμματα; Τόχα μάθε κι αυτό. Όχι το Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά. Αυτό δεν έλεγε κάτι. Αλλά το περιεχόμενο, το μήνυμα. "Να τρων σοκολάτες και τα φτωχά τα μωρά" (μωρά στο χωριό λέμε τα παιδιά, σε όποια ηλικία). Δηλαδή ίσες δυνατότητες για όλους, μ' ένα τρόπο κατανοητό για την τότε ηλικία μου. Θυμάμαι και μια συγκέντρωση της ΕΔΑ σ' ένα καφενείο! Κι ύστερα ήρθε η χούντα.