Τραχανάς

Μια σούπα και πάλι. Τρίτη στη σειρά! Τραχανάς αυτή τη φορά, αλλά όπως φτιάχνεται στο χωριό μου. Αλλού τον ξεχωρίζουν σε ξινό και γλυκό. Εμείς αυτόν που φτιάχνουμε, είναι ο λεγόμενος ξινός. Το καλοκαίρι να δώσω και οδηγίες για την παρασκευή του, τότε είναι η εποχή που φτιάχνεται. Σε σούπα τον τρώμε συνήθως για κύριο φαγητό, μαζί με λίγο τυρί (η φέτα μπορεί να μπει μέσα, όπως είναι ζεστή η σούπα, να ψιλολιώσει και να γίνει το κάτι άλλο). Επίσης μπορεί να προστεθεί κοτόπουλο ή κυνήγι (πουλιά) ή λουκάνικο. Αν κάποιος δεν έχει ή δεν θέλει κάτι απ' αυτά μπορεί να καταφύγει στους γνωστούς κύβους ζωμού (μειώνοντας ή και απαλείφοντας το αλάτι) - αυτή είναι η συνταγή παρακάτω.

Ρεβίθια σούπα

Τα ρεβίθια είναι απ' τα όσπρια που μου αρέσουν πολύ αλλά τα τρώω σπάνια. Ο λόγος; Πρέπει να προγραμματίσεις την παρασκευή τους από πολύ νωρίς. Απ' την προηγούμενη μέρα βασικά. Κι άλλα όσπρια θέλουν να τα αφήσεις να μουσκέψουν όλη την νύχτα, αλλά κι αν τα ξεχάσεις πάλι βολεύεται η κατάσταση. Οι χύτρες ταχύτητας να είναι καλά. Τα ρεβίθια, όμως, με τίποτα. Θέλουν το χρόνο τους οπωσδήποτε. Κι όχι μόνο όταν τα φτιάχνεις σούπα αλλά σε κάθε συνδυασμό τους. Στη σούπα το μόνο που μπορεί να διαφέρει είναι το πόσο πηχτή θα είναι. Εμένα μου αρέσει η σούπα να έχει ζουμί. Οι υπόλοιποι της οικογένειας αντίθετα προτιμούν τις σούπες τους στεγνές, η Ειρήνη ειδικά να μην το βλέπει το ζουμί καθόλου. Αν γινότανε να τρώει τη σούπα με πιρούνι. Γούστα είν' αυτά.

Εισπράξεις

11 του μήνα. Δευτέρα. Απογευματάκι που έχει όμως σκοτεινιάσει. Γύρω στις εξήμισι, εφτά παρά. Οδός Πινδάρου. Για όποιον δεν ξέρει είναι από Ακαδημίας προς Κολωνάκι, ανάμεσα Βουκουρεστίου και Κανάρη. Λίγο πάνω απ' το Σύνταγμα δηλαδή. Φτάνω με τ' αυτοκίνητο και ψάχνω για θέση πάρκινγκ. Έχω ξαναπαρκάρει εκεί. Είναι δρόμος που έχει θέσεις να αφήσεις για κάποιες ώρες το αυτοκίνητό σου. Μέχρι τρεις ώρες. Αρκεί να πληρώσεις βέβαια. Κάπου ένα ευρώ την ώρα. Μέχρι τις εννιά το βράδυ, μετά δεν υπάρχει πρόβλημα. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Οι φωτογραφίες βοηθάνε στην κατανόηση. Πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του πως όλ' αυτά γίνονται την ώρα που το φως έχει πέσει πια.

Κρεμμυδόσουπα

Με τις σούπες δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος. Λίγες είναι αυτές που συμπαθώ. Η κρεμμυδόσουπα είναι μια από αυτές. Από την πρώτη φορά που την διάβασα σε ένα βιβλίο συνταγών που συνόδευε τη χύτρα ταχύτητας που είχα αγοράσει από φοιτητής ακόμα, με είχε ενθουσιάσει. Κάποτε την κάναμε αρκετά συχνά, για ένα ελαφρύ βραδινό. Τα τελευταία χρόνια την είχα ξεχάσει. Ώσπου ένα Σάββατο, πριν λίγο καιρό, που πέρναγα απ' τη λαϊκή της Ηλιούπολης, βλέπω σ' έναν πάγκο κάτι κρεμμύδια, μα τι κρεμμύδια. Τεράστια. Κι αμέσως μου ήρθε στο νου (και στην όρεξη) να φτιάξω μια σούπα μ' αυτά. Εν τω άμα και το θάμα. Λίγο μου πήρε να ανακαλύψω πού είχα καταχωνιάσει εκείνο το βιβλίο με τις συνταγές (τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο) μιας και μέχρι τότε δεν την είχα καταχωρίσει. Και ιδού την!

Αυγόκομμα

Πολλές φορές σε ένα φαγητό η οδηγία λέει να το αυγοκόψουμε. Π.χ. σε μια σούπα ή σε ένα φρικασέ. Δηλαδή; Τι είναι αυτό; Πώς γίνεται; Πολύ απλά αφού ετοιμαστεί το φαγητό χρειάζεται να προσθέσουμε αυγό ή πιο συχνά αυγολέμονο. Το θέμα δεν είναι αν το αυγό θα είναι σκέτο ή με λεμόνι, αυτό δεν αλλάζει κάτι στη διαδικασία. Αλλά το πώς θα το πετύχουμε αυτό χωρίς να κόψει το αυγό. Γιατί όπως είναι γνωστό, το αυγό όταν ζεσταθεί σφίγγει. Όχι ομοιόμορφα. Πρώτα το ασπράδι και μετά ο κρόκος. Κι αν είναι σε αυγολέμονο που το αυγό είναι μοιρασμένο, με το σφίξιμο φαίνεται να κάνει κλωστές. Αποτέλεσμα αφενός αντιαισθητικό και αφετέρου δεν κάνει τη δουλειά που θέλουμε, να δέσει το ζουμί του φαγητού μας. Υπάρχει λύση;

Σως καπνιστού σολομού, Βίκη

Από τη Βίκη με αγάπη. Συνταγή από την Βίκη έχω ξαναγράψει. Της έχω ζητήσει όπως ξαναείπα να δίνει απευθείας συνταγές στο ιστολόγιο (και ξέρω πως ξέρει πολλές και καλές) αλλά διστάζει να το κάνει. Αλλά μου έστειλε σήμερα μία ειδικά για δημοσίευση. Με τη φωτογραφία της όπου φαίνεται πιστεύω πως πρόκειται για μερακλού μαγείρισσα! Ας απολαύσουμε τι προτείνει.

Κρέπες αρμυρές

Οι κρέπες είναι  ένα φαγητό πάντα ενδιαφέρον. Που φτιάχνεται και πουλιέται επιτόπου σε διάφορα σημεία και με πολλές παραλλαγές, αφού φτιαχτεί η κρέπα γεμίζεται με κάποιο υλικό και συνεχίζει να ψήνεται είτε στην κρεπιέρα είτε στο φούρνο. Το πρόβλημά μου είναι πως το μείγμα είναι συνήθως το ίδιο ανεξάρτητα αν το γέμισμα θα είναι γλυκό ή αρμυρό. Εγώ προτιμώ τις αρμυρές (και η παραλλαγή αυτή της Ειρήνης μου άρεσε ιδιαίτερα). Και μας έτυχε ένα βράδυ στο Παρίσι να πάρουμε κρέπα με τυρί που γλύκιζε τόσο ώστε με το ζόρι τη φάγαμε, βασικά γιατί πεινάγαμε και δεν βρίσκαμε τίποτα άλλο εκείνη την ώρα. Έτσι έχω μια συνταγή για αρμυρές κρέπες και μια για γλυκές κι εδώ υπάρχει η πρώτη. Στη φωτογραφία είναι το τελικό αποτέλεσμα, όχι σκέτες κρέπες αλλά γεμισμένες με τυρί και ζαμπόν.