Πίτσα Σκαλτσόνε (Θωμά)

Μιας και πιάσαμε τις πίτσες τις προάλλες, ας ρίξω κι άλλη μία. Σκαλτσόνε λέμε τη σκεπαστή πίτσα. Το ζυμάρι που απλώνω στο κάτω μέρος το φτιάχνω έτσι που να γυρίσει κι από πάνω και να τη σκεπάσει (καλά). Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κι αν ήταν έτσι θα μπορούσα να είχα συμπληρώσει αυτή την εκδοχή στο τέλος της συνταγής για την πίτσα κι όλα να τέλειωναν εκεί. Η συγκεκριμένη συνταγή του Θωμά όμως, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Οι πίτσες (γιατί πρόκειται για ζευγάρι) ψήνονται πάνω σε λαδόκολλα, χαμηλά στο φούρνο έτσι που το χαρτί σχεδόν καίγεται μ' αποτέλεσμα να δίνει μια ιδιαίτερη γεύση, σαν να έχει ψηθεί η πίτσα σε φούρνο με ξύλα.

Πίτσα

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τη ζύμη για πίτσα που μου έμαθε η Ειρήνη. Ε, λογικό είναι να δώσω κάποια στιγμή και μια ιδέα για το πώς φτιάχνεται η πίτσα. Ήταν ένα φαγητό που έφτιαχνε η Ιταλίδα νοικοκυρά με πράγματα που είχε στο ντουλάπι της. Απλά, έπρεπε να έχει φούρνο αναμμένο. Ε, το χειμώνα αυτό ήταν εύκολο, αφού δούλευε η φωτιά για ζέσταμα. Τις άλλες εποχές, δεν ξέρω πώς το κατάφερναν! Ιταλικής προέλευσης, αλλά έχει γίνει αγαπημένο φαγητό σε πολλές χώρες. Όπου και να ταξίδεψα, πίτσα υπήρχε.

Πουρέκια με αναρή (ξανά)

Τη συνταγή την έχω ξαναβάλει. Χωρίς φωτογραφίες, και όπως ακριβώς την είχα βρει από το βιβλίο της Τζένης στην Κύπρο. Έτσι, ήταν γραμμένη με κυπραίικη ορολογία. Στην αρχή είπα να ενημερώσω την παλιά ανάρτηση με φωτογραφίες αλλά τελικά αποφάσισα να την ξαναγράψω. Αφενός  για να είναι στα καλαμαρίστικα κι αφετέρου γιατί της έκανα κάποιες προσαρμογές. Ας πούμε εγώ τα φούρνισα και δεν τα τηγάνισα.
Να διευκρινίσω πως η αναρή του τίτλου είναι η μυζήθρα. Για το συγκεκριμένο γλυκό θέλουμε φρέσκια μυζήθρα, ανάλατη (γλυκιά).

Κολοκυθόπιτα με μέλι

Μιας και έδωσα την παραδοσιακή συνταγή για τα κολοκυθοπιτάκια ας δώσω και την άλλη, που βρήκα κάποια στιγμή μπροστά μου, μάλλον όταν είχα πάει μερικά απ' τα άλλα στο σχολείο μου, κάποιος άλλος έφερε απ' αυτά και τα δοκιμάσαμε για σύγκριση. Κάπως πιο γλυκά τα βρίσκω και δεν μπορώ να πω πως είναι στην πρώτη σειρά της προτίμησής μου, αλλά κάποιες φορές τα (ή την) φτιάχνω για αλλαγή! Το ιδιαίτερό τους, πως θέλουν σιρόπιασμα μετά το ψήσιμο και επίσης πως μπορεί να γίνει και μια μεγάλη ενιαία πίτα και να κοπεί σε κομμάτια μετά (κι αυτή την παραλλαγή δίνω εδώ - είναι πιο εύκολο ειδικά για το σιρόπιασμα). Φωτογραφία δεν έχει, μάλλον θ' αργήσω να τη φτιάξω για να βάλω:)

Κολοκυθοπιτάκια (Μαμάς)

Εποχικό το θέμα. Τώρα άρχισαν να κυκλοφορούν τα κόκκινα τα κολοκύθια, τα μεγάλα. Και μιας και τα βρήκαμε μπροστά μας είπαμε να πάρουμε ένα και να φτιάξουμε μερικά κολοκυθοπιτάκια. Τα κολοκύθια αυτά μπορούν να κρατηθούν για πολύν καιρό, και φτιάχνονται τα πιτάκια όλο το χειμώνα. Για τα συγκεκριμένα έχω δυο διαφορετικές συνταγές. Η μια είναι τα παραδοσιακά, αυτά που φτιάχνουνε στο χωριό μου και που είναι με ρύζι μέσα. Αναμφίβολα τρώγεται σαν γλύκισμα, αλλά η γεύση του είναι πιο γήινη αφού έχει και δυόσμο μέσα. Η μάνα μου συνηθίζει να τα τηγανίζει. Εγώ το τηγάνι δεν το πολυπάω και προτιμώ να τα βάζω στο φούρνο

Ζύμη για πίτσα με σπράιτ

Αυτή τη συνταγή μου την έχει φέρει η Ειρήνη. Κι είναι νόστιμη και τραγανή. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως ένα μέρος των υγρών της αποτελεί ένα αναψυκτικό: η σπράιτ (ή όποιο αντίστοιχο). Παρόμοια είναι κι η συνταγή με μπίρα (επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Στη φωτογραφία το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο, αφενός μεν γιατί έγινε πολύ ψηλή (κάτι που δεν μ' αρέσει, προτιμώ το ιταλικό στιλ, τη λεπτούλα ζύμη δηλ.) και αφετέρου αυτός που ανέλαβε το ψήσιμο την παραέψησε την πίτσα. Κι έτσι πρόσθεσα στη συνταγή και χρόνο ψησίματος που δεν είχα αρχικά! Ξαναφτιάξαμε την πίτσα κι άλλαξα τη φωτογραφία. Τώρα είναι στα μέτρα μου:) Για το αποτέλεσμα αυτό και για ένα ταψί του φούρνου χρησιμοποίησα το 1/3 των υλικών που λέει η συνταγή.

Μπουρεκάκια

Τα μπουρέκια είναι μια παλιά συνήθεια που εγκαταλείφθηκε κάποια στιγμή όταν τη θέση τους πήραν τα τυροπιτάκια Μαίρης. Η εποχή της δόξας τους ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε που κάναμε αρκετές εξόδους με φίλους για πικ-νικ σε παραλίες ή δασάκια. Και το συνηθισμένο "πρόχειρο" φαγητό που φτιάχναμε εμείς και παίρναμε μαζί μας ήταν τα μπουρέκια. Που μπορούν να γίνουν είτε με φύλλο (οπότε μπαίνουν και στο τηγάνι, κι είναι αυτά που συνήθως σερβίρουν στα καταστήματα) είτε με σφολιάτα (που είναι πιο εύκολα αλλά θέλουν φούρνο κι είναι πιο ελαφριά). Ειδικά αυτά τα τελευταία τα ταράζαμε. Η σφολιάτα έχει όγκο και εμφάνιση αλλά είναι αέρας σκέτος και ένα μόνο μπουρεκάκι δεν σου κάνει τίποτα. Έτρωγα λοιπόν 5 - 6 για μεζέ κι μ' έλεγε ο Αλέξης "σαρανταμπουρεκά":)

Τυρόπιτα (Παναγιώτας)

Τυρόπιτες έφτιαχνα χρόνια και ζαμάνια. Κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς όμως, ζήτησα από τον (Ηπειρώτη) Γιώργο να μας φτιάξει μαι τυρόπιτα για τη βραδιά μιας και σε προηγούμενη συζήτηση είχε αναφέρει πως δεν είναι τίποτα να ανοίξεις φύλλο - τον είδα να το ανοίγει, αλλά δεν έμαθα κι εξακολουθώ να το θεωρώ ζόρικο. Για τη γέμιση μέσα επιμελήθηκε η Παναγιώτα. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό. Έτσι κράτησα την ιδέα της Παναγιώτα για το τι ρίχνω μέσα.
Την πίτα στη φωτογραφία την έφτιαξε η Μαρία κι από πάνω έριξε σουσάμι και μαυροκούκι (ή μαύρη μυρωδιά ή μαύρο σουσάμι, όπως το ξέρει καθένας).

Πουρέκια με αναρή

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα στην Κύπρο. Για ειδές καιρό που διάλεξε θα μου πείτε. Τι να κάνουμε, έτσι ήταν το πρόγραμμα. Με την ευκαιρία που βρίσκεται ο Δημήτρης εκεί (υπηρετεί στην ΕΛΔΥΚ) και με την ευκαιρία του τριημέρου είπαμε να τον δούμε αυτόν, να δούμε και το νησί. Τα είχαμε κλείσει από το Γενάρη περίπου και τα τελευταία γεγονότα εκεί μας σόκαραν λίγο, αλλ' απ' την άλλη δεν ήταν και να το ακυρώσουμε. Έτσι πήγαμε (και καλά περάσαμε). Θα τα πούμε αργότερα αυτά, τώρα θα παρουσιάσω έναν κυπραίικο μεζέ που έφαγα στο σπίτι της Τζένης. Έχω συγγενείς εκεί, ένας αδερφός της γιαγιάς μου είχε παντρευτεί με Κυπραία στην Τανζανία(!) και  τα παιδιά του ήταν άλλα στην Ελλάδα, άλλα στην Κύπρο κι άλλα στην Αφρική. Τα παιδιά  τους (τα δεύτερα ξαδέρφια μου) το ίδιο. Και με την ευκαιρία που βρέθηκα στο νησί είπα να τους δω (αρκετούς). Στο σπίτι λοιπόν που πήγα η Τζένη μας κέρασε διάφορα τοπικά μεζεδάκια: Λιοτή (= ελιοπιτάκια), πιτάκια με χαλούμι (γνωστό είδος κυπριακού τυριού) και πουρέκια με αναρή (= μπουρεκάκια με μυζήθρα). Αυτά τα τελευταία δεν είναι αρμυρά αλλά γλυκά. Μας άρεσαν πολύ, πήρα τη συνταγή και την παρουσιάζω έτσι όπως την πήρα, πριν τη δοκιμάσω.

Τυροπιτάκια Μαίρης

Θα έλεγα καλύτερα τυροπιτάκια Μαίρης εκτελεσμένα από τη Μαρία. Λοιπόν η φίλη μας η Μαίρη βρίσκει πολλές συνταγές ενδιαφέρουσες. Συνήθως τις ανταλλάσσουμε όταν καθόμαστε τα βράδια στη θάλασσα. Έτσι πειραματίζομαι με τις ιδέες της και βγαίνει ως συνήθως ένα καλό αποτέλεσμα. Η συγκεκριμένη συνταγή είναι από τις αγαπημένες μου, γιατί βγαίνει πάντα στάνταρ η ζύμη. Συνήθως φτιάχνω τυροπιτάκια, αλλά μπορεί να γεμιστεί με λουκανικάκι ή ελίτσες ή σπανάκι. 'Άλλη ιδέα της Ειρήνης είναι σε γλυκό, δηλαδή γεμισμένη με μερέντα!! Έχει ενδιαφέρον ο συνδυασμός το αλμυρό με το γλυκό. Όταν λοιπόν φτιάχνουμε μια δόση από τη ζύμη αυτή, μπορεί να παρουσιάσουμε μια πιατέλα που να είναι για πολλά γούστα.

Μηλοπιτάκια (Αντωνίας)

Τα μηλοπιτάκια τα πρωτοέφερε η Αντωνία όταν είχε έρθει να μας επισκεφθεί στο Μόναχο. Την εποχή εκείνη είχαμε πει σε πολλούς φίλους μας να έρθουν, αλλά δυστυχώς λίγοι εκμεταλλεύτηκαν την πρόσκληση. Εγώ πάντως προειδοποιώ τους φίλους που μου λένε έχω ένα σπίτι στο τάδε μέρος κι αν θέλετε ελάτε. Εγώ θα πάω. Αλλά ας γυρίσουμε στα μηλοπιτάκια. Τα δοκιμάσαμε τότε και ενθουσιαστήκαμε. Ζητήσαμε τη συνταγή και τη φτιάξαμε κι εμείς, αν και δεν ήταν τόσο πετυχημένα. Το δύσκολο ήταν να βρούμε ρετσίνα (αλλά αυτό ξεπεράστηκε πιο εύκολα απ' όσο περιμέναμε). Το πιο εύκολο ήταν τα μήλα. Στη Γερμανία μήλα είχε όλο το χρόνο στα μεγάλα σουπερμάρκετ (αντίστοιχα με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα) και με σταθερή τιμή: 2€ το κιλό, όποιο είδος κι όποια εποχή. Αλλά το χειμώνα που ήταν ο καιρός τους τα έβρισκες 2,5€ το τρίκιλο κιβώτιο. Αλλά πάλι ξέφυγα. Ας γυρίσουμε στα μηλοπιτάκια, που μου τα ξαναέφερε η Αντωνία πρόσφατα και τα θυμήθηκα. Προφανώς δεν ήταν μόνο αυτά τα 6 της φωτογραφίας, αλλά τόσα μόνο είχαν μείνει όταν σκέφτηκα να τα φωτογραφίσω!

Πατατόπιτα με μπέικον – ρίγανη

Στο Μόναχο όταν ήμασταν, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, ήθελε η Μαρία ντε και καλά να φτιάξει κάτι γλυκό. Πίτα κατά προτίμηση. Μου έστειλε λοιπόν μια διεύθυνση για να δω και να διαλέξω μια απ' τις πίτες που παρουσίαζε εκεί. Κι εγώ διάλεξα την πατατόπιτα! Μα δεν είναι γλυκό. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Εγώ δεν ήθελα γλυκό κι εκεί είχαμε τη διαφωνία. Στο σάιτ λοιπόν που μου έστειλε (και που δεν θυμάμαι ποιο είναι), μάλλον από λάθος μαζί με τα γλυκά είχε και την πατατόπιτα. Ακριβώς με τον τίτλο που την έχω κι εγώ εδώ. Και με εντυπωσίασε. Αμ έπος, αμ έργον. Την δοκιμάσαμε άμεσα, εγώ πρόσθεσα και το κρεμμύδι (που μ' αρέσει και δένει με την πατάτα πολύ) και ξετρελαθήκαμε. Φτιάχνω μια μέρα ένα ταψί να το πάω στο σχολείο στα αποχαιρετιστήρια και επιβεβαιώνομαι. Το ταψί αδειάζει σε χρόνο ντε-τε, τόσο που οι τελευταίοι δεν πρόλαβαν!