Πολλή κουβέντα έγινε τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη για την "Υπερπανσέληνο". Τι είν' αυτό; Ένας όρος που δεν ξέρω ποιος τον πρωτολανσάρισε, αλλά εννοεί την πανσέληνο που συμβαίνει στο περίγειο του Φεγγαριού. Λίγα αστρονομικά: οι πλανήτες κι οι δορυφόροι τους δεν κάνουν κυκλικές τροχιές αλλά ελλειπτικές (που στη μια εστία της έλλειψης είν' ο ήλιος, λένε οι νόμοι του Κέπλερ). Έτσι πότε πλησιάζουν τον ήλιο (ή τον πλανήτη αν πρόκειται για δορυφόρους) και πότε απομακρύνονται, πότε πλησιάζουν τη γη και πότε είναι μακριά της. Όταν ένα σώμα είναι κοντά στον ήλιο είναι το περιήλιο, όταν είναι κοντά στη γη το περίγειο. Αυτό λοιπόν γίνεται περιοδικά και όταν η πανσέληνος είναι κοντά στη γη, το φεγγάρι φαίνεται μεγαλύτερο (κι αυτό κάποιος το ονόμασε υπερπανσέληνο). Αλλά πόσο και σε σχέση με τι;
Μεγαλύτερο 10% έγραφαν. Αλλά δεν έγραφαν πως αυτό το 10% είναι σε σχέση με όταν βρίσκεται στο απόγειο (στην πιο μακρινή απόσταση απ' τη γη). Έτσι, δεν είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τη διαφορά μέρα τη μέρα ή έστω μήνα το μήνα. Και πάντα η πανσέληνος φαίνεται πιο μεγάλη όταν το Φεγγάρι βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως υπάρχουν κοντά αντικείμενα για σύγκριση ενώ όταν είναι ψηλά όχι. Πάντως, όντως η πανσέληνος του προηγούμενου μήνα (όπως και του Αυγούστου και του Ιουλίου) ήταν εντυπωσιακή. Κι ακόμα και το πρωί, με τον Ήλιο να έχει βγει και να έχει ξημερώσει. Κι έτσι τράβηξε μερικές φωτογραφίες η Μαρία και ζήλεψα κι εγώ κι είπα να τις παρουσιάσω.
Το ιδιαίτερο που είχε αυτή η πανσέληνος ήταν πως συνέπεσε το μεγάλο φεγγάρι με μια έκλειψή του. Εκλείψεις γίνονται αρκετές κάθε χρόνο (3 ή 5 ή 7, λέει). Άλλες γίνονται όταν το Φεγγάρι μπαίνει στη σκιά της Γης (εκλείψεις Σελήνης) κι άλλες όταν ο Ήλιος μπαίνει στη σκιά της Σελήνης (εκλείψεις Ηλίου). Οι πρώτες και είναι οι περισσότερες και μπορεί να της δει περισσότερος κόσμος και κρατάνε πολύ (ώρες) ενώ οι άλλες έχουν μικρή διάρκεια (λίγα λεπτά) και φαίνονται από μικρό κομμάτι της γης αλλά είναι πιο εντυπωσιακές αν τις πετύχεις. Οι φωτογραφίες είναι λίγο μετά την έκλειψη, δεν σηκωθήκαμε μέσ' τη μαύρη νύχτα να δούμε το ματωμένο φεγγάρι (γιατί στην έκλειψη Σελήνης, δεν χάνεται τελείως αλλά παίρνει ένα κατακόκκινο χρώμα).
Και για το τέλος ένα τέταρτο του φεγγαριού μας, λίγες μέρες αργότερα. Γιατί κι αυτό έχει τη χάρη του :)
Το βουνό που μας αποκαλύπτεται κάθε μέρα με άλλο πρόσωπο, είναι η Πάρνηθα. Βρίσκεται απέναντι από το σπίτι και μ αρέσει να το χαζεύω, όσα χρόνια βρίσκομαι σε αυτό το σπίτι! Εκείνο το πρωινό ανοίγω τα πατζούρια και αντικρύζω ένα τεράστιο φεγγάρι μπροστά μου. Αν και νυσταγμένη παίρνω τη μηχανή και προσπαθώ να τραβήξω ένα περιστέρι που κάθεται πάνω στο καλώδιο της ΔΕΗ και από πίσω του είναι το τεράστιο γαλάζιο φεγγάρι. Η φωτογραφία δεν πέτυχε ή δεν πρόλαβα να τη βγάλω, γιατί μετά από λίγο το περιστέρι πέταξε και χάθηκε το θέμα, Έτσι αποθανάτισα μόνο τη φεγγαράδα μέσα στην ημέρα. Απολαυστική και αυτή. Πόσο πιο ωραίο πρωινό για να ξεκινήσω τη μέρα μου,,,
ΑπάντησηΔιαγραφή