Όταν έκανα τις βόλτες μου στη Γερμανία ήταν πάρα πολύ συνηθισμένο να βλέπω στους δρόμους ανθρώπους με προβλήματα υγείας (κινητικά, αναπνευστικά κλπ) που μετακινιόντουσαν με το καροτσάκι τους. Είτε χειροκίνητα είτε ηλεκτροκίνητα τα καροτσάκια ήταν πολύ συνηθισμένα. Από κει και πέρα, υπήρχαν κι άλλοι ανάπηροι ή γενικά με κινητικές δυσκολίες που είχαν τα απαραίτητα εργαλεία να βοηθηθούν να κυκλοφορήσουν αλλά το κυριότερο, τα χρησιμοποιούσαν. Το ίδιο και στην Ολλανδία. Σε άλλες χώρες, ενώ υπήρχαν αρκετές διευκολύνσεις στους δρόμους (πεζοδρόμια κατάλληλα διαμορφωμένα, χώροι για να περνάνε, μέσα συγκοινωνίας με τον κατάλληλο εξοπλισμό και με οδηγούς πρόθυμους να βοηθήσουν ανοίγοντας τη σχετική ράμπα) ωστόσο δεν υπήρχαν τόσο πολλοί (κινητικά) ανάπηροι στους δρόμους.
Καλά, το τι γίνεται στη χώρα μας το ξέρουμε καλά. Οι ανάπηροι είναι στα σπίτια τους. Μιας και το συστήνει (ή και το επιβάλει με οδηγίες) η Ευρωπαϊκή Ένωση, γίνονται διάφορα έργα προς διευκόλυνσή τους, αλλά δυστυχώς μισά. Ας πούμε είναι κατάλληλα σπασμένο το πεζοδρόμιο για να ανεβοκατέβει καρότσι, αλλά στη μέση έχει δέντρα ή πινακίδες ή ξερωγώ τι άλλο κι έτσι είναι δώρο άδωρο. Χώρια οι λουρίδες για τους τυφλούς που καταλήγουν πάνω σε δέντρα ή στύλους κλπ. Έτσι, το να δεις άνθρωπο σε καροτσάκι, είναι σπάνιο. Μόνο κάτι υπουργοί και βουλευτές που το κάνουν για δηθενιά, πως και καλά νοιάζονται.
Στην Τουρκία η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη. Και μου έκανε εντύπωση. Θες πως είναι πολλοί οι Τούρκοι στη Γερμανία και φέραν τις εκεί συνήθειες τους, θες γιατί κυκλοφορούν πολλοί τουρίστες θες γιατί υπάρχει κεντρική προσπάθεια, δεν ξέρω τι απ' όλα ισχύει, πάντως καροτσάκια στους δρόμους είδα. Κι επειδή στα στερεότυπα που έχουμε, λέει πως εμείς είμαστε αναπτυγμένοι και ευαισθητοποιημένοι ενώ οι Τούρκοι όχι, μου έκανε εντύπωση πως κι αυτό είν' ένας μύθος, κι έτσι αποφάσισα πως θα έπρεπε να καταθέσω την γνώση μου αυτή κι εδώ πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.