Μέσα στα διάφορα μαστ που υπάρχουν στην Τουρκία είναι μερικές ατραξιόν που πρέπει κανείς να δει ή να κάνει. Για παράδειγμα "πρέπει" να καπνίσει έναν ναργιλέ (όχι, δεν ενέδωσα αυτή το φορά, αλλά μια παλιότερη είπα να το δοκιμάσω) ή να παρακολουθήσει ανατολίτικους χορούς (χορό της κοιλιά δηλαδή) που ούτ' απ' αυτό είδα αυτή τη φορά. Δεν έπεσα και σε κάναν κράχτη, αλλά είχα πάρει μια γεύση πριν από καμιά 15αριά χρόνια, δεν χρειαζόταν ξανά. Άσε που τέτοιες ατραξιόν κοστίζουν αρκετά μιας και απευθύνονται βασικά και κυρίως σε τουρίστες.
Μια άλλη ατραξιόν είναι ο χορός των περιστρεφόμενων δερβίσηδων. Πολλές φορές είχα δει στην τηλεόραση τέτοιες παρουσιάσεις, που ήταν κάμποσοι δερβίσηδες που στριφογύριζαν γύρω απ' τον άξονά τους. Δεν είχα στο νου μου να επισκεφτώ κάποιο σχετικό μαγαζί, μιας και θεωρούσα πως κι εκεί το κόστος θα ήταν σημαντικό και η εκδρομή ήταν με χαμηλό προϋπολογισμό.
Όσο χαμηλός όμως κι αν ήταν ο προϋπολογισμός, ε, έναν καφέ τον επέτρεπε. Ή μάλλον ένα τσάι, αφού στην Τουρκία το παραδοσιακό πιώμα είναι το τσάι κι όχι ο καφές. Κι έτσι υπάρχουν τσαγερίες κι όχι καφετέριες. Τέλος πάντων, την πρώτη μα βραδιά ακόμα στην Κωνσταντινούπολη, είπαμε να κάτσουμε για ένα ξεκούρασμα σ' ένα τέτοιο μαγαζί που λεγόταν ο Δερβίσης. Παίρνουμε τον κατάλογο στα χέρια μας να παραγγείλουμε και διαβάζουμε πως το όνομα δεν ήταν τυχαίο, αφού έκανε ένα πέρασμα από κει κάποιος που χόρευε δερβίσικα (και το λέω έτσι γιατί δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως αυτός που χόρευε ήταν δερβίσης ή ήταν επαγγελματίας που απλά χόρευε το σχετικό χορό).
Μας καλάρεσε η ιδέα αν και η ώρα ήταν περασμένοι και δεν ήμασταν σίγουροι, δεν έγραφε πότε εμφανίζεται. Αλλά δυστυχώς μας πληροφόρησαν πως το σέρβις είχε πια σταματήσει. Τι να κάνουμε, άντε να πάμε προς το ξενοδοχείο. Λίγα μέτρα παρακάτω βρίσκουμε άλλο παρόμοιο μαγαζί, τσάι-ρεστοράν θα το έλεγα (κατά το καφέ-ρεστοράν) και μιας κι είχαμε αποφασίσει να κάτσουμε, ευκαιρία ήταν, την αράζουμε σ' ένα τραπέζι. Γύρω κόσμος πολύς, δεν το είχαν σκοπό να κλείσουν σύντομα, μια χαρά. Είχε και ζωντανή μουσική, ακόμα καλύτερα.
Κι εκεί που καθόμαστε κι απολαμβάνουμε το τσάι μας, βλέπω να περνάει ένας με μαύρη κάπα. Ψιλιασμένος απ' το προηγούμενο μαγαζί που έλεγε πως έχει εμφάνιση ντερβίση, παίρνω στο χέρι τη μηχανή και σηκώνομαι. Και πράγματι. Πάει στο πάλκο, μπροστά στην ορχήστρα, βγάζει την μαύρη κάπα του και μένει με το άσπρο αντερί (ή όπως αλλιώς λέγεται). Οι μουσικοί γρατζουνάνε τα όργανά τους κι αρχίζουν οι στροφές. Ήταν κάτι το ιδιαίτερο, χόρεψε για κάνα δεκάλεπτο, μάζεψε την κάπα του κι αποχώρησε και μείναμ' εμείς να το συζητάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.