Σούνιο

Το Σούνιο είναι ένα απ' τα μέρη που είναι ξακουστά για το ηλιοβασίλεμά τους. Ο ήλιος χάνεται πίσω απ' τα βουνά της Ερμιονίδας, που δεν είναι ψηλά, είναι και πολύ μακρυά οπότε χάνεται αργά δίνοντας υπέροχα χρώματα. Αυτό το ξέρει η αρχαιολογική υπηρεσία κι ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι ακριβώς τη δύση του ήλιου. Αμέσως μετά αρχίζει η εκκένωση του χώρου κι όλοι φεύγουν με το ζόρι, θα θέλανε να κάτσουν κάνα τέταρτο - μισάωρο ακόμα. Κκαλά, αν έχει και φεγγάρι, που να ξεκολλήσεις. Η εναλλακτική λύση είναι όταν βγεις απ' τον αρχαιολογικό χώρο να πας απ' την άλλη μεριά, πέρα απ' την καφετέρια-μουσείο, Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα πόση ώρα θα κάτσεις. Στο Σούνιο είπα ν' απολαύσω για άλλη μια φορά το ηλιοβασίλεμα και βρέθηκα πριν μερικές μέρες. Κι επειδή αν καθυστερήσω να βάλω φωτογραφίες και να γράψω τις εντυπώσεις μου, θα τα ξεχάσω, ας το κάνω τώρα που τα έχω φρέσκα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα απ' την αρχή.

Το Σούνιο είναι γνωστό ως καβο-Κολώνες. Κι αυτό γιατί εκεί υπάρχουν τα ερείπια του ναού του Ποσειδώνα. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για τον θαλασσινό αυτόν θεό. Το τοπίο είναι επιβλητικό, η στεριά σταματάει απότομα και δίνει τη θέση της στη θάλασσα (ή αντίστροφα).

Κάποτε μπορούσες να κατέβεις κι αρκετά χαμηλά προς τη θάλασσα, αλλά τελευταία έχει μπει ατσαλόσυρμα που αποτρέπει τέτοιες ενέργειες (και είναι επικίνδυνες αν δεν είσαι καλά εξοικειωμένος να σκαρφαλώνεις σε γκρεμνά).

Ατσαλόσυρμα υπάρχει και γύρω απ' το μνημείο κι έτσι δεν είναι εύκολο ν' αφήσει σήμερα κάποιος το αποτύπωμά του στις κολώνες, όπως έκανε ο λόρδος Βύρωνας (έτσι λέγεται, δεν την είδα) ή όπως έκανε ο Καλλίνικος πριν από εκατόν τόσα χρόνια.

Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Όμως έκανε μια τρύπα στον ουρανό ώστε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Και πράγματι, σχεδόν όλοι όσοι ήμασταν εκεί εκείνη την ώρα, ασχοληθήκαμε με το να δούμε και να φωτογραφήσουμε τον ήλιο που μας αποχαιρετούσε για κείνη τη μέρα.

Από πάνω μας πέρασε κι ένα αεροπλάνο απ' αυτά που μας ψεκάζουνε :)

Ένα καραβάκι με πανί που πέρναγε από κάτω μας, έδινε ένα ποιητικό τόνο στο ηλιοβασίλεμα που χαρήκαμε. Πίσω του είναι η νησίδα του Πατρόκλου, ενώ στο βάθος, εκεί που χάνεται ο ήλιος, μόλις και διακρίνεται ο Πόρος.

Η ώρα όμως περνάει. Ο χώρος έκλεισε και μετά απ' την τέρψη της ψυχής, είπαμε να τέρψουμε και το σώμα μας. Καταλήξαμε στο Λαύριο, σ' ένα ωραίο ουζερί στο λιμάνι. Ήπιαμε τα ούζα μας, προσπαθήσαμε να φάμε μια μεγάλη ποικιλία, αλλά τέσσερα άτομα δεν τα καταφέραμε, παραήταν μεγάλη κι επιστρέψαμε ανανεωμένοι.