Λιμοντσέλο

Έφτιαξε η Μαρία το γκραν μαρνιέ, μας άρεσε το αποτέλεσμα και θυμήθηκα πως πριν μερικά χρόνια είχε φτιάξει η Ειρήνη λιμοντσέλο. Το τσίπουρο που είχαμε πάρει ήταν ένα λίτρο, στο γκραν μαρνιέ χρησιμοποίησε το μισό, κι είπαμε να φτιάξουμε και λίγο απ' το άλλο. Το λιμοντσέλο είναι ιταλικό ποτό (το δείχνει και το όνομά του) και πίνεται παγωμένο.

Απεργία και στη Γερμανία

Τις μέρες αυτές δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα απεργία. Και στη Γερμανία απεργεί ο δημόσιο τομέας διεκδικώντας αυξήσεις.

Χαλβάς με πετιμέζι

Για χαλβάδες μιλάγαμε προχθές, δεν πρόλαβα ν' αποσώσω κι η πηγή μου:) έβαλε πάλι χαλβά. Αυτή τη φορά με πετιμέζι. Ενδιαφέρον μου φάνηκε, οπότε είπα να τον δοκιμάσω. Αμ έπος αμ έργον. Το φτιάξαμε κι ήταν εξαιρετικά καλός, οπότε τον παρουσιάζω κι εδώ. Σειρά τώρα μάλλον πρέπει να πάρει ο σιμιγδαλένιος για να ολοκληρώσουμε (εκτός κι αν μου στείλει η Μαίρη τον ταχινένιο που βρήκε και είπε πως θα τον δοκιμάσει).

Χαλβάς Φαρσάλων

Ο χαλβάς (γενικά) είναι ένα γλυκό πράγμα, σχετικά μαλακό, γι' αυτό κι έναν μαλακό άνθρωπο πολλές φορές τον αποκαλούμε χαλβά. Ως προς το φτιάξιμο του χαλβά όμως υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Ο πρώτος χαλβάς που γνώρισα ήταν ο πανηγυριώτικος, που πουλάνε στα πανηγύρια στη Μυτιλήνη. Είναι ένα μαστιχωτό μείγμα καλυμμένο με σουσάμι. Το πουλάνε είτε σε μικρά πιτάκια - μπουκιές είτε σε πιο μεγάλες πλάκες στολισμένες και με χρωματιστά κουφετάκια που δίνανε ένα αν αγόραζες αρκετό χαλβά. Παράλληλα, γνώρισα και τον ταχινένιο (ή μακεδονικό), που τρώγαμε τις μέρες της νηστείας, αλλά όταν άκουγα τη λέξη χαλβάς, ο πρώτος μου ερχόταν στο νου. Κάποια χρόνια αργότερα, έμαθα και τον σιμιγδαλένιο, του τηγανιού. Τον έμαθα σαν γεύση, τον έμαθα και να τον φτιάχνω (και πρέπει να βάλω κάποτε κι αυτή τη συνταγή). Ήταν ο πρώτος χαλβάς που δεν ήταν έτοιμος, αλλά μπορούσε να φτιαχτεί στο σπίτι. Όμως, η αποκάλυψη του χαλβά ήταν όταν δοκίμασα τον λεγόμενο Φαρσάλων ή σαπουνέ.

Μπράουνις

Το μπράουνις δεν το ήξερα. Ίσως το είχα ακουστά από την Ειρήνη, αλλά δεν το πρότεινε να το φτιάξουμε κι έτσι δεν το είχα υπόψη μου. Στο σχολείο μου φέτος έχω αναλάβει μεταξύ άλλων το μάθημα του πρότζεκτ και αυτό το τετράμηνο σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς μπαίνει το φαγητό στη ζωή μας. Σε κάθε μάθημα (που γίνεται δίωρο μαζεμένο) φτιάχνουμε ένα φαγητό (ή γλυκό) και το τρώμε. Αυτό που θέλουμε, είναι να βγαίνει σε μια ώρα και κάτι από τη στιγμή που θα μπούμε στην αίθουσα (και οι μαθητές έρχονται και νωρίτερα) μέχρι την  στιγμή που θα το καταναλώσουμε. Στα πλαίσια αυτά η Νάγια πρότεινε να φτιάξουμε μπράουνις και μας έφερε τη συνταγή. Την τροποποίησα και την παρουσιάζω εδώ.

Παντζαροσαλάτα

Μια πολύ όμορφη σαλάτα που τη φτιάχνω όταν έχω τραπέζι αλλά και όταν θέλω κάτι ξεχωριστό. Παντζάρια βραστά σε σαλάτα αλλά όχι σκέτα. Με λίγο γιαουρτάκι που προσθέτει δροσιά και δίνει άλλη γεύση. Πού τη βρήκα; Δεν έχω ιδέα. Απίθανο να είναι πρωτότυπη, ίσως της έφαγα κάπου και την έφτιαξα κι εγώ. Και τη καθιέρωσα. Κι αν δεν έχω προγραμματίσει έγκαιρα να αγοράσω παντζάρια, έχω μερικά από τα βρασμένα και σε αεροστεγή συσκευασία που κυκλοφορούν στα σουπερμάρκετ και κρατάνε αρκετό καιρό (ειδικά αν τα βάλει κανείς και σε ψυγείο). Πάντως πάντα μ' αρέσει.

Η φωτογραφία κι εγώ

Μια απ' τις φωτογραφίες που τράβηξα με το πρώτο μου φιλμ

Η σχέση μου με τη φωτογραφία αρχίζει το 1977. Πάντα με γοήτευε η φωτογραφία αλλά μέχρι τότε δεν είχα φωτογραφική μηχανή. Αγόρασα μια σ' ένα πανηγύρι γύρο στο 1974 με 50 δραχμές, αλλά όλοι μου έλεγαν πως είναι μάλλον για παιχνίδι και δεν θα έβγαζε φωτογραφίες της προκοπής κι έτσι κι εγώ δεν το δοκίμασα. Μέχρι την άνοιξη του 1977. Μέχρι τότε, ό,τι φωτογραφίες έχω, είναι αγορασμένες απ' το φωτογράφο του χωριού (ή μάλλον τους φωτογράφους, δυο ήτανε). Τη χρονιά εκείνη ήμουν στην Γ' Λυκείου κι είχε γίνει μια μεγάλη απεργία των καθηγητών που κράτησε ένα μήνα (το Μάρτη). (Παρεμπιπτόντως, κάθε δέκα χρόνια περίπου, είχαμε μια τέτοια απεργία. Από τον Μάρτη του 77 στον Μάη του 88 κι από κει στο Φλεβάρη - Μάρτη του 1997, ενώ τη δεκαετία του 2000 τη σκυτάλη την πήραν οι δάσκαλοι με την απεργία που έκαναν τον Οκτώβρη του 2007). Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μεγάλη κι έτσι δεν πηγαίναμε καθόλου στο σχολείο. Ευκαιρία για να βοηθήσω στο μάζεμα των ελιών (και πράγματι τις τελειώσαμε δυο - τρεις μέρες πριν λήξει η απεργία).

Κουκιά

Τα κουκιά είναι ένα φαγητό που κάποτε δεν έλειπε ποτέ από το τραπέζι στο χωριό, Θυμάμαι πως στης θειας μου της Αμερισούδας, με το που θα σηκωνόντουσαν το πρωί, πρώτα θα "έστηναν" (όπως ήταν η έκφραση για τη συγκεκριμένη διαδικασία) ένα τσουκάλι κουκιά και μετά θα συζήταγαν τι θα μαγειρέψουν για το μεσημέρι. Τα κουκιά ήταν αυτονόητα. Στο χωριό βράζονται πάντα σε τσουκάλι και συνήθως στη φωτιά που μπαίνει με τα ξύλα, κι έτσι, πολλές φορές, όταν θα μπει φωτιά για κάποιο άλλο λόγο (από τραχανό μέχρι ψήσιμο κρέατος), θα υπάρχει και συμπλήρωμα ένα τσουκάλι κουκιά. ΚΑι βρασμένα σε σιγανή φωτιά ώστε να μην βγαίνει το υλικό τους από το ντύμα τους. Κι η μάνα μου πάντα επιμένει πως τα κουκιά δεν γίνονται στη χύτρα, αλλά εγώ έτσι τα μαγειρεύω.