Συνήθως κάτι το δημοσιεύω στο εδώ μπλογκ και μετά τη δημοσίευση αυτή την ανεβάζω και στο φέισμπουκ. Μ' αυτήν την φωτογραφία γίνεται το ανάποδο. Την δημοσίευσα στο φέισμπουκ την επόμενη μέρα που την τράβηξα και άρεσε σε πολλούς. Και σκέφτηκα κάποια στιγμή να την βάλω κι εδώ μαζί με άλλες που τραβήχτηκαν την ίδια μέρα και θα είχαν κι αυτές κάποια περιγραφή. Και το κάνω σήμερα, 10 μέρες μετά! Αλλά πρώτα τα στοιχεία και οι συνθήκες της φωτογράφησης.
Σαν βγεις στον γυρισμό απ' το νησί σου (για να παραφράσω και λίγο τον Καβάφη) και βγεις απ' το βαπόρι (εντάξει, όχι από όλα, από κάποια δεν θα περάσεις από κει) θα βρεθείς σ' ένα σημείο που συνήθιζες να στρίβεις απ' το λιμάνι να πας στον τελικό σου προορισμό. Κι εκεί θα δεις αυτή τη σήμανση (από κάτω προς τα πάνω):
1) Απαγορεύεται η στροφή αριστερά
2) Απαγορεύεται η αναστροφή
3) Υποχρεούσαι να πας ευθεία ή αριστερά
4) Επιπλέον έχεις φανάρι για να στρίψεις αριστερά.
Εσύ τι κάνεις; Στρίβεις σύμφωνα με το 2 (κι όταν το επιτρέπει το 4) σήμα ή όχι σύμφωνα με το 1;
Καλό καλοκαίρι!
Όχι, δεν ήταν η τεμπελιά που μ' έκανε να φτιάξω αυτή την εκδοχή από κολοκυθολούλουδα κι ας τα ονόμασα τεμπέλικα. Πρακτικοί ήταν οι λόγοι. Άκουσαν πως μ' αρέσουν τα λουλουδάκια και κάποιος σκέφτηκε να μου φέρει. Όμως ήταν μικρά γιατί ήταν από κολοκυθιές που κάνουν τα καλοκαιρινά κολοκυθάκια (τα μακρόστενα τα πράσινα - το πόσο έντονα πράσινα, ε, έχει πολλές παραλλαγές). Εν τω μεταξύ, τις μέρες εκείνες συζητούσα με τη θεία μου που μου είπε πως βαριέται να κάθεται να γεμίζει κι έτσι τα λουλούδια τα κόβει κι αυτά μέσα στο μείγμα και τα φτιάχνει κάπως έτσι. Αυτό μου τόχε ξαναπεί, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Αλλά τώρα μου φάνηκε ενδιαφέρον κι έτσι την ρώτησα λεπτομέρειες και ιδού.
Στα αγγλικά οι τηγανητές πατάτες λέγονται french fries δηλαδή γαλλικές τηγανητές αλλά ο Βέλγοι διαφωνούν. Διεκδικούν τις τηγανητές πατάτες για πάρτι τους. Και συνηθίζεται να τις πουλάνε στο δρόμο σε χωνάκια συνοδευόμενες με μια γενναία δόση μαγιονέζας (οι Γερμανοί τις τρώνε το ίδιο αλλά δεν μπλέκουνε με καταγωγές, τις λένε πόμες φρίτες - Pommes frites - και καθαρίζουνε). Αλλά οι Βέλγοι διεκδικούν και τη σοκολάτα απ' τους Ελβετούς. Και πολύ συνηθίζεται κι η βάφλα!
Σειρά σήμερα στις αγκινάρες. Οι αλά πολίτα συνήθως είναι σκέτες, χωρίς αρακά και χωρίς αυγολέμονο. Εμένα μ' αρέσει να έχει παραπάνω υλικά.
Ένα λαδερό που τόχω φτιάξει πολλές φορές αλλά δεν βρίσκω να τόχω βάλει στο μπλογκ. Περίεργο. Τόφτιαξα και προχτές οπότε ευκαιρία να επανορθώσω. Γίνεται σε δυο παραλλαγές, η μια με αγκινάρες η άλλη σκέτο. Να μην αφήσουμε καμιά παραπονεμένη, θα της βάλω και τις δυο.
Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Τελευταία στάση (και τελευταίο Β - αν και περάσαμε κι από έν' ακόμα, το Βελιγράδι, αλλά δεν σταματήσαμε). Την επόμενη μέρα είχαμε στόχο να βραδιαστούμε στη Σαλονίκη - και το πετύχαμε.
