Σος μαγιονέζας

Αυτή την έχω για ψάρι, άρα λίγη η μουστάρδα, πολύ η μαγιονέζα. Αριστερά πριν, δεξιά μετά.

Αλήθεια, σος ή σως; Πολλού προτιμούν την δεύτερη εκδοχή που όμως δεν βλέπω το λόγο. Αν και μ' ένα ψάξιμο σε τρία λεξικά δεν βρήκα να την αναφέρουν ούτε με τη μια ούτε με την άλλη μορφή (α, να: μούρθε ιδέα να ψάξω στο χρηστικό της Ακαδημίας Αθηνών κι αυτό την έχει σος ουσ. (θηλ.) {άκλ.} & σως: ΜΑΓΕΙΡ. σάλτσα που σερβίρεται κυρ. με φαγητά: γλυκόξινη ~. ~ βινεγκρέτ/γιαουρτιού/κρασιού/λεμονιού/μαγιονέζας/ροκφόρ. Πβ. ντρέσινγκ.|| (κατ' επέκτ.) ~ σοκολάτας/φράουλας. Βλ. γαρνίρισμα, επικάλυψη, σιρόπι. ● ΣΥΜΠΛ.: σος/σάλτσα ταρτάρ βλ. ταρτάρ [< γαλλ. sauce]) άρα εγώ έχω δίκιο. Πάμε και στην ουσία. Γενικά οι σάλτσες μ' αρέσουν στα φαγητά. Κι αν γίνονται κι εύκολα αυτό μ' αρέσει ακόμα παραπάνω. Αρκετά παλιά είχα ανεβάσει μια εύκολη εκδοχή για εύκολη σάλτσα, παρόμοια είναι κι αυτή που θα βάλω σήμερα, αυτή είχε κέτσαπ και ταίριαζε πιο πολύ σε λαχανοσαλάτα.

Τσίζκεϊκ -άλλη εκδοχή

Που μπορεί να το δούμε και τσιζκέικ (άλλο τονισμό δεν βρίσκω, cheesecake στ' αγγλικά). Έχω ξαναγράψει συνταγή γι' αυτό. Απλά με το ζαχαρούχο που έχω περιλάβει εκεί είχα θέμα τώρα τελευταία που άρχισα να το φτιάχνω σε μικρή ποσότητα (είτε στα ποτηράκια είτε σε μικροταψάκι). Θυμίζω πως το τσίζκεϊκ είναι ένα κέικ τυριού. Εύκολο και ευπαρουσίαστο γλυκό. Με πολλές παραλλαγές, αυτή που παρουσιάζεται εδώ είναι εύκολη. Είναι παρόμοια με την άλλη, για βάση έχει κι εδώ τριμμένο μπισκότο, άρα το ψήσιμο έχει γίνει πιο μπροστά και όταν το φτιάχνω εγώ δεν χρειάζεται να το ψήσω εγώ.

Αυστηρά πρόστιμα

Η Γερμανία είναι ομόσπονδο κράτος. Κάθε μια απ' τις ομόσπονδες οντότητες που συνήθως στα Ελληνικά τις λέμε κρατίδια άσχετα απ' την έκτασή τους (μπορεί να είναι μια πόλη όπως η Βρέμη ή μια τεράστια περιοχή όπως η Βαυαρία), κάθε μία λοιπόν αποφασίζει τα του οίκου της. Στην κεντρική (ομοσπονδιακή) κυβέρνηση έχουν μείνει οι γενικές κατευθύνσεις περισσότερο παρά τα κανονιστικά. Για παράδειγμα η εκπαίδευση αποφασίζεται τοπικά. Ο ομοσπονδιακός υπουργός παιδείας μόνο στο γενικό πλαίσιο παρεμβαίνει. Οι μέρες αργίας διαφέρουν από κρατίδιο σε κρατίδιο. Ας πούμε τα Φώτα αλλού είναι αργία κι αλλού όχι. Αλλά εκεί δεν έχουν πρόβλημα να τρώγονται μεταξύ τους και να ζητάνε να μειωθούν οι μέρες των άλλων για να έχουν όλοι τις ίδιες (έτσι κι αλλιώς να πληθύνουν δεν πρόκειται).

Κολοκυθοκεφτέδες με κίτρινη (ή κόκκινη) κολοκύθα

Συνταγή για κολοκυθοκεφτέδες με τα καλοκαιρινά κολοκύθια είχα. Επειδή γενικά προτιμώ τα λαχανικά στην εποχή τους, δεν τους φτιάχνω χειμώνα (χώρια που είναι πανάκριβα). Όμως το χειμώνα έχουμε χειμωνιάτικα κολοκύθια -για την ακρίβεια κολοκύθες). Οπότε έψαξα για καμιά ιδέα στο ίντερνετ. Τους βρήκα τελικά στην Αργυρώ (από κει και η εικόνα στο τέλος) και βέβαια τους προσάρμοσα. Πρώτα πρώτα η κολοκύθα που χρησιμοποίησα ήταν κόκκινη. Παρόμοιες είναι η κίτρινη με την κόκκινη, η μια είναι απλά λίγο πιο γλυκιά. Δεύτερον εγώ τους έψησα σε φούρνο, στον αέρα, καλύτερα θα ήταν στο ερφράιερ, αλλά η ποσότητα τότε θα είναι μικρή. Και μάλλον τους έψησα λίγο παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε.

Η κρεβατή (=αργαλειός)

Κάποτε όλα τα υφάσματα ήταν φτιαγμένα τοπικά, σε αργαλειό ενώ τα πλεχτά ήταν πλεγμένα κι αυτά επιτόπου με βελόνες. Κάποια στιγμή άρχισε η βιομηχανοποίηση κι έτσι όλο και περισσότερα έτοιμα υφάσματα στην αρχή αλλά και τελικά προϊόντα αργότερα άρχισαν να εμφανίζονται κι έτσι σήμερα ο παραδοσιακός αργαλειός είναι μουσειακό είδος κι αυτοί που ξέρουν να υφάνουν κάτι σ' αυτόν είναι ελάχιστοι (κι εγώ θυμάμαι αρκετά). Στο χωριό μου ο αργαλειός λεγόταν κρεβατή κι ήταν καθιστός, σαν αυτόν της φωτογραφίας, κάπου άκουσα και για όρθιους αλλά δεν έχω δει (σε χρήση).

Γλυκιά πατσαβουρόπιτα με κόκκινη κολοκύθα

Την κολοκύθα την ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. Κάποτε την ήξερα μόνο για τα κολοκυθοπιτάκια. Γλυκά κι αυτά. Μετά έμαθα να φτιάχνω σούπα ή πίτες αρμυρές. Μέχρι που έπεσα κατά τύχη πάνω σε μια συνταγή που την έκρινα ενδιαφέρουσα. Ήταν από τον Άκη οπότε μιας και την προηγούμενη την είχα πάρει απ' την Αργυρώ, ταίριαξε για να υπάρχει ισορροπία. Εννοείται, βέβαια, πως την προσάρμοσα.

Φουλάρισμα στην Ευρώπη

Όταν φεύγω από την Ελλάδα με βαπόρι ξέρω πως το τελευταίο φουλάρισμα που θα κάνω είναι και το τελευταίο για πολύν καιρό που θα έχω κάποιον να βάζει καύσιμο. Αν πάω από στεριά τότε αυτό συμβαίνει όταν εγκαταλείπω τα Βαλκάνια. Στην κεντρική και δυτική Ευρώπη το φουλάρισμα γίνεται κατά κανόνα από τον ίδιο τον οδηγό (για υγρά καύσιμα, για αέριο δεν έτυχε να χρειαστώ οπότε δεν ξέρω, μιας και στη διαδικασία γεμίσματος με αέριο χρειάζεται και κάποια μέτρα ασφαλείας). Κάποιες φορές για να μην λερώνεις τα χέρια σου (βασικά για να μην μυρίσουν) σου έχουν γάντια μιας χρήσεις, αλλά αυτό δεν είναι κανόνας.