Μονοήμερη για Βουλγαρία

Στ' αριστερά το ελληνικό συνοριακό γραφείο (διαβατήρια, τελωνείο).

Αστεία εκδρομή, αλλά ήταν η τελευταία μας εκδρομή στο εξωτερικό για τον 20ο αιώνα (και τη δεύτερη χιλιετία) οπότε έχει ιστορική αξία 😀. Από το Διδυμότειχο είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το τρένο. Συνήθως για ή από Αθήνα. Σπάνια πιο κοντά. Αλλά ξέραμε πως κάποιοι συρμοί πάνε προς εξωτερικό: Δίπλα απ' το Διδυμότειχο, στο Πύθειο, σταματούσε όποιος ήθελε να πάει σιδηροδρομικώς προς Τουρκία. Εκεί ερχόταν το μεσημέρι μια μηχανή μ' ένα δυο βαγόνια, καθόταν καμιά ώρα κι έφευγε πίσω. Έτσι το να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έξοδο ήταν λίγο δύσκολο, έπρεπε να κανονίσουμε να διανυκτερεύσουμε στην Τουρκία.

Βουλγαρία

Φλεβάρης του 99. Τριήμερο της αποκριάς. Πάλι ανακοινώνονται εκδρομές στο εξωτερικό από τα γραφεία στο Διδυμότειχο. Η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν, η θ' ακυρωθούν κι αυτές οι εξαγγελίες. Όχι, μου λένε, θα γίνουν σίγουρα και μάλιστα θα υπάρχουν δυο λεωφορεία, ένα που θα φύγει πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου κι ένα που θα φύγει κατά το μεσημέρι (τελικά πρέπει να ήταν 4 λεωφορεία ή και περισσότερα). Δηλώνουμε εμείς οι τέσσερεις, ενδιαφέρεται κι η Κρυσταλλία μ' έναν άλλο συνάδελφο και ξεκινάμε. Τόσο νωρίς που κατά τις 7:30 είμαστε ήδη στο ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα προέβλεπε για μας τους πρωινούς ξενάγηση στην πόλη. Εγώ έκρινα πως η Φιλιππούπολη (σημερινό Πλόβντιβ) δεν είχε τόσο ενδιαφέρον κι έτσι πρότεινα να φύγουμε για Σόφια (που δεν ήταν στο πρόγραμμά μας). Κι έτσι κι έγινε. Με το τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πάμε στο σιδηροδρομικό σταθμό και δρόμο για τη Σόφια.

Νεκροταφείο Σουλινά

Έγραψα προχτές για την Ρουμανία και το έκλεισα. Κι άρχισα να γράφω για το επόμενο στη Βουλγαρία. Και ξαφνικά θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε το νεκροταφείο στο οποίο βρέθηκα από σπόντα. Έψαξα καμιά φωτογραφία αλλά δεν βρήκα. Κι έβαλα να δω το βίντεο που είχα τραβήξει (τόχω ξαναπεί πως τις εποχές εκείνες που η φωτογραφία ήταν ακριβή την είχα καταβρεί τραβώντας ώρες βίντεο). Και βλέποντάς το ξανά αποφάσισα να αφιερώσω ολόκληρο σημείωμα για τ ο νεκροταφείο του Σουλινά (ή Σουλίνα, ο τόνος παίζει). Θυμόμουνα πού βρισκόταν κι έτσι άνοιξα το χάρτη της Γκουγκλ να εντοπίσω το στίγμα του. Και βλέπω να λέει πως Το συγκεκριμένο νεκροταφείο έχει χαρακτηριστεί ανοιχτό μουσείο (κι έτσι είναι). Ψάχνοντας παραπέρα βρήκα κι ένα βίντεο στο γιουτιούμπ που έχει στην αρχή την πλαζ και στη συνέχεια το νεκροταφείο.

Στη Ρουμανία

Για την εκδρομή αυτή έχω γράψει ήδη ένα μεγάλο κομμάτι. Εκεί γράφω για το πώς κι αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη βόλτα και περιγράφω τα του πηγαιμού (μόνο για τον άλλον που έτρωγε κοτόπουλο και σκούπιζε τα χέρια του στις κουρτίνες δεν έγραψα 😀). Άρα για το τρένο, το πέρασμα απ' τα Βουλγάρικα χωριά, πάνω απ' τον Δούναβη, την είσοδο στη Ρουμανία και της διέλευσης δεν θα τα επαναλάβω, αλλά να γράψω τι έγινε το πρωί στην Τούλτσα (ή Τουλσέα - Tulcea) και να βάλω και φωτογραφίες που δεν έχω στο παλιό.

Τουρκία και πάλι, συνέχεια

Είμαστε στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά, την έχουμε δει κάπως (τόσο μεγάλη πόλη που είναι η Πόλη, δεν μπορώ να πω πως την έχω δει ούτε και τώρα που πήγα και ξαναπήγα) και την Κυριακή το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στην Αρετσού, το χωριό απ' το οποίο έφυγε πρόσφυγας ο παππούς της Μαρίας και μετά να προσπαθήσουμε να πάμε προς την Προύσα, μπας και βρούμε τον Ριζά. Έχουμε μάθει πως η Αρετσού σήμερα λέγεται Ντάριτζα (Darıca), έχουμε δει πού βρίσκεται (ξέραμε πως είναι κοντά σχετικά κι απ' την ασιατική μεριά, αυτά που μάθαμε ταίριαζαν), κοντά στο Γκέμπτζε (Gebze). Παίρνουμε το δρόμο, ανεβαίνουμε στη γέφυρα του Βόσπορου και κολλάμε για κάμποση ώρα εκεί, το απέναντι ρεύμα ήταν κλειστό, κάποιοι πέρναγαν σαν σε πορεία. Κάποια στιγμή καταφέρνουμε να περάσουμε, πληρώνουμε τα διόδια και βρισκόμαστε σε ασιατικό έδαφος!

Τουρκία και πάλι

Μετά από κάνα μήνα, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος κάποιο τουριστικό γραφείο στο Διδυμότειχο διοργανώνει εκδρομή στη Βουλγαρία. Μας αρέσει η ιδέα και δηλώνουμε αλλά παράλληλα (αφού την είχαμε πάθει την προηγούμενη φορά) ετοιμάζουμε εναλλακτική και μια Κωνσταντινούπολη. Παίρνουμε πληροφορίες για το πού και το τι υπάρχει, αγοράζω χάρτες, ρωτάμε περαδώθε κι όταν την Τετάρτη μας λέει το πρακτορείο πως δεν μαζεύτηκε κόσμος, εμείς δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου. Απλά ξέραμε πως θ' ακολουθήσουμε το δικό μας πρόγραμμα: με το που τελειώναμε το σχολείο θα ξεκινούσαμε για Κήπους κι από κει για τη Πόλη. Καθώς θα γύριζε η Μαρία απ' την Ορεστιάδα θάπαιρνε και την Κρυσταλλία που θα ερχόταν μαζί μας και σ' αυτήν την εκδρομή.

Τουρκία 2

Το προηγούμενο αποτυχημένο ταξίδι στην Τουρκία, όπως έλεγα, μας άνοιξε την όρεξη να ξαναπάμε. Με τον συνάδερφο Νίκο συζητάγαμε να πάμε παρέα με τ' αυτοκίνητά μας. Έτσι είχαμε ψάξει ιντερνετικά να δούμε τι χρειάζεται. Διεθνές δίπλωμα οδήγησης από την ΕΛΠΑ και πράσινη κάρτα ασφάλισης. Μιας κι είχαμε ήδη τα ροζ διπλώματα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήμασταν καλυμμένοι για το διεθνές, δεν χρειαζόταν να τρέχουμε (και να πληρώνουμε) στην ΕΛΠΑ. Όμως αυτός ήθελε το ταξίδι να γίνει μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Εγώ δεν μπορούσα τότε. Έτσι κανόνισε και πήγε μόνος του: Διδυμότειχο - Καστανιές - Αδριανούπολη - Κιρκλαρελί (Σαράντα Εκκλησιές - το μέρος απ' όπου καταγόταν η γυναίκα του) - Ραιδεστός (Τεκίρνταγκ) - Κήπου - Διδυμότειχο. Σε μια μέρα. Εγώ είχα κόσμο εκείνο το Πάσχα (του 1998) και δεν μούβγαινε.