Ποινές κατά τη θητεία

Η φωτογραφία είν' απ' το πέιμπουκ το βιβλιάριο στρατιωτικών μεταβολών, δηλαδή απ' τις πρώτες μέρες στο στρατό. Στο βιβλιάριο δεν υπάρχουν καταγραμμένες ποινές

Τα πάντα στον στρατό γίνονται με βάση κανόνες Γραπτούς. Κι ο βασικός κανονισμός είναι (ήταν) ο 20-1. Εκεί λέει τι πρέπει να γίνεται. Όχι βέβαια την ώρα της μάχης αλλά τον καιρό της ειρήνης. Και για τον πόλεμο πρέπει νάχει, αλλά αυτά δεν μας απασχόλησαν ποτέ (όχι πως είχα διαβάσει τον 20-1 ποτέ). Αν κάτι δεν γίνει σωστά, προβλέπονται ποινές. Κατά σειρά Σ = στέρηση εξόδου, Κ = κράτηση, Φ - φυλάκιση. Αυτές επιβάλλονται απ' τους ανώτερους (δηλαδή για τους φαντάρους από μόνιμους υπαξιωματικούς και αξιωματικούς). Ανάλογα με το βαθμό είναι και το ποια και πόση θα η ποινή. Ας πούμε ο διοικητής του λόχου μπορεί να "ρίξει" (όπως είναι η ορολογία) μέχρι 5 μέρες ενώ ο διοικητής της μονάδας 15 (τα νούμερα για παράδειγμα, το πόσο ακριβώς. Ένας αξιωματικός που δεν είναι άμεσος προϊστάμενός σου μπορεί να σε αναφέρει στον δικό σου και αυτός θα πάρει τη σχετική απόφαση. Αν ο διοικητής σου κρίνει πως πρέπει να τιμωρηθείς με μεγαλύτερη ποινή απ' αυτήν που σου επέβαλε, μπορεί να σε παραπέμψει στον παραπάνω, αλλά αυτό μπορεί να γίνει και αυτόματα αφού οι ποινές αναφέρονται στην πρωινή αναφορά. Οπότε όταν ο στρατιώτης πει πως τιμωρήθηκε με 5 Φ για τον άλφα βήτα λόγο, ο διοικητής μπορεί να πει πως ήτανλίγες, πάρε άλλες 3 ή άλλες 5 κι από μένα (δηλ. σύνολο 8, 10 κλπ).. Από και πέρα, για πιο σοβαρά ζητήματα όπως π.χ. εγκατάλειψη σκοπιάς είναι το στρατοδικείο που αποφασίζει.

Αλλαγή ηγεσίας στη μονάδα

Το καλοκαίρι του 84 άλλαξε σχεδόν όλη η ηγεσία της μονάδας. Διοικητής και αξιωματικοί. Μόνο ο υποδιοικητής έμεινε (που είχε έρθει τον προηγούμενο χρόνο) κι οι (μόνιμοι) υπαξιωματικοί. Δεν θυμάμαι αν έμεινε κάποιος απ' τους υπόλοιπους. Γενικά, στο στρατό οι αξιωματικοί μένουν σε μια μονάδα μέχρι δυο χρόνια, οι ανώτατοι συνήθως έναν και τη χρονιά εκείνη έπρεπε να φύγει ο διοικητής του νησιού Ματαφιάς κι έγινε ειδική πατέντα για πάρτη του (το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία, για)! Εν πάση περιπτώσει, στη μονάδα που ήμουνα θ' άλλαζαν πολλοί μεταξύ των οποίων κι ο διοικητής.

Γιορτές και πανηγύρια στη μονάδα

Οι γιορτινές μέρες στο στρατό είναι απ' τις πιο δύσκολες. Σε κάθε υπηρεσία όταν δουλεύεις γιορτή είναι δύσκολα, αλλά στο στρατό ένα παραπάνω μιας και ζορίζεσαι τις απλές μέρες, άρα τις γιορτές ένα παραπάνω. Τις περιόδους με τις πολλές γιορτές (Χριστούγεννα - Πάσχα) δίνονται άδειες όσο πιο πολλές γίνεται για να απαλυνθεί κάπως η κατάσταση ενώ αυτοί που μένουν παρηγοριούνται με το ότι σε λίγες μέρες θα πάρουν κι αυτοί μια άδεια να πάνε σπίτια τους (καλά αυτοί που πήγαν και γύρισαν έχουν ακόμα τη γλύκα της άδειας και τη βολεύουν). Βέβαια, επειδή δίνονται μπόλικες άδειες, αυτοί που μένουν πίσω είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πολλές υπηρεσίες (σκοπιές, αγγαρείες κλπ) κι ουσιαστικά δεν υπάρχουν εξοδούχοι (εκτός κι αν γίνουν κάποιες πατέντες, το ίδιο άτομο να έχει δυο τρεις υπηρεσίες ώστε να περισσέψουν κάνα δυο).

Έν' αστείο (ευτυχώς) επεισόδιο

Το στρατόπεδο της Παγανής φιλοξενούσε δυο μονάδες (ας πούμε το αντίστοιχο των ταγμάτων) η μια τεθωρακισμένων κι η άλλη η δική μας. Η κεντρική πύλη ήταν στη μεριά των τεθωρακισμένων, πάνω στο δρόμο που ενώνει τη Μυτιλήνη με το υπόλοιπο νησί. Από κει μπενοβγαίναμε και για να πάμε στη δικιά μας μεριά έπρεπε να διασχίσουμε τη δική τους και να περάσουμε από μια άτυπη πύλη που ένωνε τις δυο μονάδες (και που γενικά δεν είχε φύλαξη, αφού ήταν εσωτερική, μεταξύ μας τώρα θα κλεβόμασταν; αν και κάποτε μπήκε κάποιος σκοπός για να ταλαιπωρείται αυτός εκεί και να τρέχουνε οι υπόλοιποι που δεν προλάβαιναν με τις σκοπιές. Αλλ' ας τ' αφήσω αυτό). Επίσης κάπου στο χώρισμα ήταν Πειθαρχείο, το κρατητήριο του στρατοπέδου, κι αυτό κοινό. Ούτ' εκεί υπήρχε γενικά σκοπός όταν ήταν άδειο (συνήθως) αλλά αν είχε κρατούμενους κάποιος έπρεπε να είν' απέξω να τους φυλάει αλλά και για να μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο αν π.χ. παρουσιαζόταν κάτι.

Δίπλωμα αυτοκινήτου

Όπως έλεγα όχι μόνο το αυτοκίνητο το απέκτησα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας και με αφορμή τις δυσκολίες στη μετακίνηση προς και από το χωριό (κι ας μην το χρησιμοποίησα γι' αυτές) αλλά και το δίπλωμα. Και να πώς:
Αυτοκίνητο είχαμε, αλλά άδεια να το οδηγούμε (κοινώς δίπλωμα) όχι. Άρα έπρεπε ν' αποκτήσουμε κι απ' αυτό. Για τη Μαρία η διαδικασία ήταν μονόδρομος. Δάσκαλος, μαθήματα, εξετάσεις. Εγώ όμως φαντάρος άνθρωπος είχα την δυνατότητα να πάρω το (πολιτικό) δίπλωμα μέσω του στρατού. Σε τακτά διαστήματα γίνονταν εξετάσεις κι όποιοι ξέρανε παίρνανε στρατιωτικό δίπλωμα και πριν απολυθούν μπορούσαν να το μετατρέψουν σε πολιτικό (και μάλιστα και Γ' κατηγορίας αν θέλανε - για φορτηγό δηλαδή).

Το πρώτο μου αυτοκίνητο

Τι σχέση έχει ο στρατός με το αυτοκίνητο; Έλα που έχει και μάλιστα διπλή. Γιατί το αυτοκίνητο το απέκτησα όταν ήμουν φαντάρος (και με αφορμή αυτό) αλλά και γιατί το δίπλωμα το πήρα στο στρατό. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Πρόγραμμα φαγητού

Κι αφού ξεκίνησα με το πρόγραμμα στο στρατό ν' ασχοληθώ και με το πρόγραμμα φαγητού. Που ήταν δική μου ευθύνη ως σιτιστή. Κάθε βδομάδα έφτιαχνα το πρόγραμμα, το υπέγραφε ο αξιωματικός συσσιτίου και το ενέκρινε ο διοικητής. Βέβαια τα περιθώρια που είχα για το τι θα φάμε ήταν περιορισμένα αφού κάποια πράγματα ήταν δεδομένα. Ας πούμε κάθε Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο είχαμε κοτόπουλο υπηρεσίας. Εντάξει, κάθε δεύτερο Σάββατο είχε χοιρινό που αγοράζαμε απ' την αγορά. Αυτά ήταν δεδομένα. Το αν θα γινόταν με πατάτες αγοράς ή με ρύζι υπηρεσίας αυτό ήταν θέμα δικό μου. Υπήρχε συγκεκριμένο δοσολόγιο και με βάση το πόσες μερίδες είχαμε κάθε μέρα κανονιζόταν και το πόσα υλικά χρειάζονται. Τότε έμαθα και το πόσα γραμμάρια είναι η κάθε μερίδα που έβαλα τις πρώτες μέρες του αυτού ιστολογίου.