Γιορτές και πανηγύρια στη μονάδα

Οι γιορτινές μέρες στο στρατό είναι απ' τις πιο δύσκολες. Σε κάθε υπηρεσία όταν δουλεύεις γιορτή είναι δύσκολα, αλλά στο στρατό ένα παραπάνω μιας και ζορίζεσαι τις απλές μέρες, άρα τις γιορτές ένα παραπάνω. Τις περιόδους με τις πολλές γιορτές (Χριστούγεννα - Πάσχα) δίνονται άδειες όσο πιο πολλές γίνεται για να απαλυνθεί κάπως η κατάσταση ενώ αυτοί που μένουν παρηγοριούνται με το ότι σε λίγες μέρες θα πάρουν κι αυτοί μια άδεια να πάνε σπίτια τους (καλά αυτοί που πήγαν και γύρισαν έχουν ακόμα τη γλύκα της άδειας και τη βολεύουν). Βέβαια, επειδή δίνονται μπόλικες άδειες, αυτοί που μένουν πίσω είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πολλές υπηρεσίες (σκοπιές, αγγαρείες κλπ) κι ουσιαστικά δεν υπάρχουν εξοδούχοι (εκτός κι αν γίνουν κάποιες πατέντες, το ίδιο άτομο να έχει δυο τρεις υπηρεσίες ώστε να περισσέψουν κάνα δυο).

Έν' αστείο (ευτυχώς) επεισόδιο

Το στρατόπεδο της Παγανής φιλοξενούσε δυο μονάδες (ας πούμε το αντίστοιχο των ταγμάτων) η μια τεθωρακισμένων κι η άλλη η δική μας. Η κεντρική πύλη ήταν στη μεριά των τεθωρακισμένων, πάνω στο δρόμο που ενώνει τη Μυτιλήνη με το υπόλοιπο νησί. Από κει μπενοβγαίναμε και για να πάμε στη δικιά μας μεριά έπρεπε να διασχίσουμε τη δική τους και να περάσουμε από μια άτυπη πύλη που ένωνε τις δυο μονάδες (και που γενικά δεν είχε φύλαξη, αφού ήταν εσωτερική, μεταξύ μας τώρα θα κλεβόμασταν; αν και κάποτε μπήκε κάποιος σκοπός για να ταλαιπωρείται αυτός εκεί και να τρέχουνε οι υπόλοιποι που δεν προλάβαιναν με τις σκοπιές. Αλλ' ας τ' αφήσω αυτό). Επίσης κάπου στο χώρισμα ήταν Πειθαρχείο, το κρατητήριο του στρατοπέδου, κι αυτό κοινό. Ούτ' εκεί υπήρχε γενικά σκοπός όταν ήταν άδειο (συνήθως) αλλά αν είχε κρατούμενους κάποιος έπρεπε να είν' απέξω να τους φυλάει αλλά και για να μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο αν π.χ. παρουσιαζόταν κάτι.

Δίπλωμα αυτοκινήτου

Όπως έλεγα όχι μόνο το αυτοκίνητο το απέκτησα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας και με αφορμή τις δυσκολίες στη μετακίνηση προς και από το χωριό (κι ας μην το χρησιμοποίησα γι' αυτές) αλλά και το δίπλωμα. Και να πώς:
Αυτοκίνητο είχαμε, αλλά άδεια να το οδηγούμε (κοινώς δίπλωμα) όχι. Άρα έπρεπε ν' αποκτήσουμε κι απ' αυτό. Για τη Μαρία η διαδικασία ήταν μονόδρομος. Δάσκαλος, μαθήματα, εξετάσεις. Εγώ όμως φαντάρος άνθρωπος είχα την δυνατότητα να πάρω το (πολιτικό) δίπλωμα μέσω του στρατού. Σε τακτά διαστήματα γίνονταν εξετάσεις κι όποιοι ξέρανε παίρνανε στρατιωτικό δίπλωμα και πριν απολυθούν μπορούσαν να το μετατρέψουν σε πολιτικό (και μάλιστα και Γ' κατηγορίας αν θέλανε - για φορτηγό δηλαδή).

Το πρώτο μου αυτοκίνητο

Τι σχέση έχει ο στρατός με το αυτοκίνητο; Έλα που έχει και μάλιστα διπλή. Γιατί το αυτοκίνητο το απέκτησα όταν ήμουν φαντάρος (και με αφορμή αυτό) αλλά και γιατί το δίπλωμα το πήρα στο στρατό. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Πρόγραμμα φαγητού

Κι αφού ξεκίνησα με το πρόγραμμα στο στρατό ν' ασχοληθώ και με το πρόγραμμα φαγητού. Που ήταν δική μου ευθύνη ως σιτιστή. Κάθε βδομάδα έφτιαχνα το πρόγραμμα, το υπέγραφε ο αξιωματικός συσσιτίου και το ενέκρινε ο διοικητής. Βέβαια τα περιθώρια που είχα για το τι θα φάμε ήταν περιορισμένα αφού κάποια πράγματα ήταν δεδομένα. Ας πούμε κάθε Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο είχαμε κοτόπουλο υπηρεσίας. Εντάξει, κάθε δεύτερο Σάββατο είχε χοιρινό που αγοράζαμε απ' την αγορά. Αυτά ήταν δεδομένα. Το αν θα γινόταν με πατάτες αγοράς ή με ρύζι υπηρεσίας αυτό ήταν θέμα δικό μου. Υπήρχε συγκεκριμένο δοσολόγιο και με βάση το πόσες μερίδες είχαμε κάθε μέρα κανονιζόταν και το πόσα υλικά χρειάζονται. Τότε έμαθα και το πόσα γραμμάρια είναι η κάθε μερίδα που έβαλα τις πρώτες μέρες του αυτού ιστολογίου.

Ημερήσιο πρόγραμμα στρατού

Για να θυμούνται οι παλιοί (δηλαδή αυτοί που υπηρέτησαν στον στρατό) και να μαθαίνουν οι υπόλοιποι να γράψω τι κάναμε κάθε μέρα στο στρατόπεδο. Χρησιμοποιείται ενεστώτας αν και αναφέρομαι στο μακρινό 83 - 85:
06:15 εγερτήριο κι αμέσως μετά ατομική υγιεινή (τουαλέτα, νίψιμο, πλύσιμο δοντιών - τότε καθιέρωσα να πλένω τα δόντια μου κάθε πρωί στο πλαίσιο αυτής της ρουτίνας).
06:30 Πρωινή γυμναστική (με αθλητική περιβολή)
06:45 Λήξη γυμναστικής, να βάλουμε τα κανονικά στρατιωτικά ρούχα του στρατοπέδου
06:50 Πρωινό ρόφημα (τσάι ή γάλα εβαπορέ και ψωμί με μαργαρίνη και μαρμελάδα)
07:10 Στους θαλάμους για στρώσιμο κρεβατιών και όποια άλλη ετοιμασία. Αρχίζουν και μπαίνουν οι αξιωματικοί στο στρατόπεδο (που εκτός περιόδων επιφυλακής, διανυκτερεύουν όλοι στο σπίτι τους εκτός από έναν, τον αξιωματικό υπηρεσίας).
07:30 Πρωινή αναφορά λόχουπυροβολαρχίας. Παρατάσσεται όλη η πυροβολαρχία, ο επιλοχίας (ο βαθμοφόρος στρατιώτης που είναι βοηθός του διοικητή της πυροβολαρχίας) λέει τι έγινε - αν έγινε - κατά το προηγούμενο διάστημα κι όποιος στρατιώτης έχει να πει (ν' αναφέρει) κάτι (π.χ. θέλει άδεια ή πως έκανε κάποιο παράπτωμα οπότε επιβάλονται και ποινές σε τοπικό επίπεδο). Πολλές φορές η διαδικασία αυτή παραλειπόταν, όλα λέγονταν στο πόδι χωρίς επισημότητες κι απλά μαζευόμασταν ώστε να πάμε
07:40 Αναφορά μοίρας. Παρόμοια με την προηγούμενη διαδικασία μόνο που τώρα είναι μαζεμένη όλη η μοίρα (το τάγμα για πυροβολικό). Συνήθως με παρουσία του διοικητή. Αν κάποιος έχει τιμωρηθεί αλλά ο διοικητής της πυροβολαρχίας κρίνει πως η ποινή που του επέβαλε είναι μικρή (υπάρχει όριο στο τι ποινή βάζει ο καθένας) μπορεί να βγει μπροστά για να πει τι έγινε ώστε να επιβληθεί μεγαλύτερη ποινή (ή πιο σπάνια να χαριστεί, ναι μπορεί να συμβεί κι αυτό).

Στην Παγανή

Από τη Θήβα, λοιπόν, βρέθηκα στη Μυτιλήνη. Ήδη είχα μάθει πως η μονάδα είναι στην Παγανή και Παγανή είναι ο λόφος με του βγαίνει ο δρόμος απ' την πόλη για το εσωτερικό του νησιού. Καλό σημείο, στην έξοδο άνετα κατεβαίναμε με τα πόδια (ειδικά τα Σαββατοκύριακα που βγαίναμε από τη μία) αλλά στην επιστροφή ήταν λίγο ζόρικα, πότε ξηγιόμασταν ταξί πότε πόδι. Εγώ είχα το μηχανάκι, αλλά τότε απαγορευόταν να κυκλοφορεί φαντάρος με μηχανάκι (σήμερα αντίθετα δίνουν και χώρο μέσα στο στρατόπεδο για να τα βάλουν - απαραίτητο βέβαια το κράνος όταν μπαινοβγαίνουν). Πότε το άφηνα σε κάτι θάμνους ψευτοκρυμμένο, αλλά συνήθως τόχα στη Μυτιλήνη. Ένας θείος μου είχε κάτω απ' το ΚΤΕΛ κατάστημα που έφτιαχνε σίδερα κι αλουμίνια και κανόνισα μαζί του, μούδωσε κλειδί και τ' άφηνα εκεί. Όταν κατέβαινα κυκλοφορούσα στην πόλη μ' αυτό ή πήγαινα στο χωριό, αλλά η επιστροφή ήταν ζήτημα (χώρια τον επιπλέον χρόνο που χρειαζόταν Παγανή - Μυτιλήνη - Παγανή χωριό).