Κεφτέδες στη σχάρα

Δημοσιεύσεων αρχείου συνέχεια αλλά και κεφτέδων συνέχεια. Άλλη εκδοχή η σημερινή, πιο ελαφριά αφού είναι στη σχάρα κι όχι στο τηγάνι κι ας λέει για τόσο βοδινό πάχος. Θα λυώσει στη σχάρα και θα πέσει (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε) αλλά θα κάνει τον κιμά να μην στεγνώσει.

Κεφτέδες 2

Ο μπακάλης σαν φτωχύνει τα παλιά τεφτέρια πιάνει, ξεκίναγε το (ημερήσιο) άρθρο του ο Νίκος ο Σαραντάκος πριν μερικές μέρες. Την παροιμία δεν την ήξερα αλλά μου άρεσε. Ο Νίκος, το έγραφε αυτό γιατί παρουσίαζε ξανά ένα παλιό άρθρο του, που όμως όπως συνήθως κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις το παρουσίαζε ξαναδουλεμένο. Εγώ ούτε κάθε μέρα ανεβάζω (το πρώτο πεντάμηνο της χρονιάς ανέβηκε μονοψήφιος αριθμός δημοσιεύσεων) ούτε έχω υλικό που να το ξαναδουλέψω και να το παρουσιάσω (σε "νέα έκδοση ανανεωμένη - επηυξημένη" όπως έλεγαν κάποια βιβλία παλιά όταν κάναν επανέκδοση). Τότε πώς κολλάει η παροιμία; Ε, να. Αφού από τον Ιούνη άρχισα και γράφω κάθε δεύτερη μέρα κάτι είπα να μην χαλάσω τη συνήθεια. Όμως δεν προλαβαίνω να γράψω αυτά που θέλω. Απ' την άλλη έχω κάποιες "συνταγές για δημοσίευση" από τη συλλογή συνταγών που είχα μαζέψει. Συνταγές που δεν φτιάχνω καθόλου ή φτιάχνω πολύ σπάνια. Ε, ας βάλω καμιά απ' αυτές! Για αρχή κεφτέδες σε νέα παραλλαγή απ' αυτούς που ήδη υπάρχουν.

Φυματικά πρωταξέλια

Πρωταξέλια λέγονταν τα παιδιά που πήγαιναν στην πρώτη δημοτικού. Αν λέγονται ακόμα, δεν ξέρω. Αλλά η πρώτη η δική μας ήταν περιπετειώδης. Όχι η αρχή της (που εγώ έτρεχα χαρά χαρούμενος να πάω στο σχολειό επιτέλους ενώ άλλους τους έφερνε η μάνα τους σέρνοντας και κλαίγοντας) αλλά η συνέχειά της. Γιατί ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους τους μαθητές του δημοτικού σχολειό Πλαγιάς (και για όλο το χωριό κατά συνέπεια). Το σχολείο ήταν τριθέσιο πράγμα που σημαίνει πως υπάρχουν τρεις θέσεις δασκάλων και τα μαθήματα γίνονται με συνδιδασκαλία των τάξεων. Η Α' και Β' ήμασταν όλοι μαζί στην ίδια αίθουσα, η Γ' και Δ' μαζί και άλλη μια η Ε' και ΣΤ'.

Αυγουστιάτικη πανσέληνος

Αλλαγή σκηνικού. Αντί ιστορίες απ΄το παρελθόν, φωτογραφίες απ' το παρόν (δηλ. κι αυτές χτεσινές - προχτεσινές είναι, παρελθόν κι αυτό, αλλά πολύ πρόσφατο). Τραβηγμένες απ' την καρέκλα μου στον Άγιο Ισίδωρο.

Συγκοινωνίες πριν 50 χρόνια

Όταν φτιάχτηκε με άσφαλτο ο δρόμος Μυτιλήνης - Πλωμαρίου τα λεωφορεία έγιναν τακτικά και αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες τις περιοχής. Τις δεκαετίες του 60 και του 70 (αλλά κι αργότερα) η σύνδεση του Πλωμαριού με την πρωτεύουσα του νομού γινόταν 5 φορές τη μέρα. Επίσης υπήρχαν άλλα πεντέξι δρομολόγια, τοπικές συνδέσεις του Πλωμαριού με την Πλαγιά και τον Τρύγονα. Στο Πλωμάρι είχαν την έδρα τους 4 λεωφορεία μεγάλα (για την εποχή εκείνη - 32άρια) που μπορούσαν να εξυπηρετήσουν άνετα (ή σχεδόν - υπήρχαν κάποια που παραγέμιζαν) αλλά κι ένα πιο μικρό (24άρι).

Στις Αθήνες

Ναι, έτσι το λέγαμε. Άντε να κόβαμε το "ι" απ' το στις, να αλλάζαμε την κατάληξη αλλά τότε αν κάποιος πήγαινε απ' το χωριό μου, θα πήγαινε "στ'ς Αθήνις" κι όχι στην Αθήνα που πάνε σήμερα.
Μιλάω για το κοσμογονικό 1965. Γιατί κοσμογονικό; Πέρα απ' το ότι ήταν η χρονιά που πήγα (επιτέλους) σχολείο, πάρα απ' τα Ιουλιανά που πρόσφατα ήταν η επέτειός τους (αν και προσωπικά δεν τα θυμάμαι. Θυμάμαι μια διαδήλωση στο χωριό μου, με πανό και συνθήματα που κατέληξε σ' ένα καφενείο όπου και έγινε μετά ομιλία, αλλά για ποιο λόγο ήτανε δεν έχω ιδέα. Την εικόνα της διαδήλωσης έχω μόνο, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο). Ήταν κοσμογονικό για μένα το γεγονός πως για καμιά δεκαριά μέρες έφυγα απ' το χωριό και βρέθηκα στην Αθήνα. Το πρώτο μου ταξίδι, δεν είναι μικρό πράγμα.

Η Γέρα

Είπα πως θ' ανεβάζω ένα καινούριο άρθρο κάθε δυο μέρες, αλλά δεν με βλέπω να προλαβαίνω. Οπότε είπα να βάλω σήμερα ένα φωτογραφικό, όμως όχι για το χωριό μου αλλά από μια κοντινή περιοχή που αρκετές φορές έχω αναφερθεί σ' αυτήν (δυο φορές τελευταία): στα χωριά της Γέρας. Είναι μια περιοχή που είχε έξι κοινότητες προ Καποδίστρια (στη φωτογραφία φαίνονται τα πέντε - υπάρχει όμως κι ένα καλοκαιρινό χωριό που δεν ήταν κοινότητα!) που όμως δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους για να ενωθούν εθελοντικά κι ήρθε ο Καποδίστριας και τους έκανε έναν δήμο. Όμως όχι για πολύ αφού με τον Καλλικράτη και το δόγμα "ένα νησί - ένας δήμος" εντάχθηκαν στον ενιαίο δήμο Λέσβου κι όταν έγινε κατανοητό πως αυτό το δόγμα δεν ήταν λογικό πήγαν στο δήμο Μυτιλήνης (αφού η Λέσβος έγινε ένα νησί με δυο δήμους, τη στιγμή που αρκετά μικρότερα, όπως π.χ. η Κεφαλλονιά έγιναν τρεις - αλλ' αυτό είναι άλλο θέμα).