Μαρμελάδα κεράσι (του Θανάση)

Τη συνταγή αυτή την ανέβασε ο (Θανα)Σάκης στο φέισμπουκ. Βασικά ξεκίνησε με φωτογραφίες (που δεν τις έχει για όλους και δεν ξέρω πώς θα φαίνεται και η φωτογραφία που διάλεξα, γιατί κι αυτή δική του είναι). Ζήτησαν τη συνταγή κι ο Θανάσης περιέγραψε τη διαδικασία και μ' άρεσε. Του ζήτησα λοιπόν την άδεια να την μεταφέρω εδώ και το κάνω. Την φέρνω στο στιλ που βάζω εγώ συνταγές με υλικά και εκτέλεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Έχω βέβαια τις διαφοροποιήσεις μου, εγώ θέλω η μαρμελάδα να είναι αλοιφή κι όχι κομμάτια φρούτων αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Παρατήρηση. Αν κάνω τη διαδικασία με το μαχαίρι, καλό είναι να βάλω κάνα γάντι να μην βάψουν τα χέρια μου. Ο Θανάσης δεν τόκανε και δεν ξέρω πότε θα καθαρίσουν τα χέρια του :)

Αυτοματοποιημένες συναλλαγές

Πολλές συναλλαγές που ξέρουμε να γίνονται με τη μεσολάβηση ανθρώπων σε άλλες χώρες γίνονται αυτοματοποιημένα. Αυτό που καθορίζει το αν θα χρησιμοποιούνται κάπου άνθρωποι ή μηχανήματα έχει να κάνει με το ποιος κοστίζει περισσότερο. Πάνε 20 χρόνια αλλ' ακόμα θυμάμαι πως μας είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη φορά που πήγαμε στην Τουρκία πως σε όλα τα μαγαζιά δούλευε πολύς κόσμος. Εκεί που στην Ελλάδα θα είχαμε ένα, άντε δυο άτομα να κάνουν μια δουλειά, εκεί υπήρχαν 4 - 5 ή και περισσότερα. Ρωτώντας μάθαμε πως αυτό συνέβαινε γιατί τα μεροκάματα ήταν πολύ φτηνά κι έτσι οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούσαν παραπάνω άτομα για να μπορούν να πουλάνε μούρη πως έχουν καλύτερη εξυπηρέτηση από ανταγωνιστικά.

Φακοκεφτέδες

Κεφτέδες υπάρχουν λογιώ λογιώ. Κι εδώ έχω περιγράψει διάφορους. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα σε μαγαζί αγκιναροκεφτέδες (που δεν μ' εντυπωσιάσανε). Και λίγο μετά βλέπει η Μαρία σ' ένα σάιτ κεφτέδες από φακές και μου το στέλνει. Μ' άρεσε η ιδέα κι είπα να την πραγματοποιήσω, μόνο που δεν μ' άρεσε η σύνθεσή τους. Έτσι τους προσάρμοσα στα δικά μου (και τους άλλαξα τελείως) βάζοντας υλικά που μου ταιριάζουνε αλλά και που μ' αρέσουν. Κι η Ειρήνη που τους δοκίμασε να διαμαρτύρεται πως δεν έχουν αρκετό ξύδι (που στην αρχική συνταγή δεν υπήρχε).

Αναχώρηση για Γερμανία.

Το πήραμε απόφαση πως φεύγουμε. 1η Σεπτέμβρη 2009, ημέρα Τρίτη. Όλα είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Το πρωί πάω στην τράπεζα να βγάλω λεφτά μιας και η εγκατάσταση έχει ανάγκες. 4,5 χιλιάρικα έβγαλα, μου τα δώσανε σε δεκάρικα και εικοσάρικα κυρίως, λίγα τα πενηντάρια, ένα μάτσο τεράστιο. Πού να το κουβαλάς τέτοιο πράγμα. Μου λένε να περάσω το μεσημέρι μπας και τους έχουν πάει τίποτα πιο χοντρά. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο μέχρι τα μπούνια. Ένα Ζαφίρα με μπόλικο χώρο πίσω, αφού είχαμε ρίξει και τα καθίσματα, μας έδινε 1,5 κυβικό μέτρο περίπου αλλά πάλι λίγο μας φαινότανε. Είχαμε μια λαΐνα λάδι (γύρω στα 50 κιλά), ούζο και άλλα ευγενή ποτά και λοιπά τρόφιμα αλλά και σεντόνια, μαξιλάρια, πιάτα εκτός από τα ρούχα (που αφού θα μέναμε καιρό ήταν πολλά και διάφορα, άλλα για χειμώνα κι άλλα για καλοκαίρι). Τα τελευταία πράγματα για να μπούνε είχα κατεβάζει τα παράθυρα και τα στοίβαζα από κει.

Γερμανία: ετοιμασίες για αναχώρηση

Το 2009 ήταν χρονιά με πολλά γεγονότα (για μας). Η Ειρήνη έδινε πανελλαδικές. Εμείς είχαμε κάνει μαθήματα Γερμανικών (κάποια μόνοι μας και αργότερα ιδιαίτερο) και δώσαμε κι εμείς εξετάσεις. Αρχές Απρίλη. Εκτός από Γερμανικά δώσαμε κι Αγγλικά χωρίς να κάνουμε ούτε καν επανάληψη. Μ' ό,τι ξέραμε. Περίμενα καλύτερη βαθμολογία στ' Αγγλικά απ' ότι στα Γερμανικά αλλά ατύχησα. 54% στα πρώτα (από ορθογραφία δεν πήγα καθόλου καλά, είχα πάψει να γράφω χρόνια πριν), 63% στα δεύτερα (που έχοντας κάνει και παρόμοια θέματα ήξερα να τα χειριστώ), άρα για τις μη αγγλόφωνες εκτός Γερμανίας χώρες (π.χ. Τουρκία ή Αίγυπτο που είχαμε δηλώσει) τα Αγγλικά που εξετάστηκαν δεν χρειάζονταν, πήγαινα με τον καλύτερο βαθμό. Για τη Μαρία τα πράγματα ήταν ανάποδα, τα Αγγλικά πήγαν καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς στην αίτηση είχαμε ζητήσει συναπόσπαση: ή και οι δυο ή κανένας.

Απόσπαση στη Γερμανία

Όταν άρχισα να δουλεύω σαν αναπληρωτής, άλλαξα διάφορα σχολεία στην Πελοπόννησο. Εκεί, είτε γιατί αναπληρωτής ήμουνα, τα των μονίμων δεν μ' ενδιέφεραν (σιγά, για όλα έψαχνα) είτε γιατί στο νότο δεν το πολυσυνηθίζουνε, δεν έμαθα, δεν άκουσα, δεν είδα, για αποσπάσεις στο εξωτερικό. Όταν όμως διορίστηκα στο Διδυμότειχο, είχα έναν μαθητή που μόλις είχε επιστρέψει απ' το Λύκειο του Βούπερταλ όπου ήταν με τον πατέρα του που ήταν δάσκαλος και τώρα που γύρισε θα έδινε ειδικές εξετάσεις. Αλλά ενώ λέω παραπάνω πως για όλα έψαχνα, για το συγκεκριμένο δεν γύρεψα παραπάνω πληροφορίες.

Ιστορίες εξετάσεων

Η σημερινή ιστορία ανάγεται στην περίοδο των εξετάσεων για τα πανεπιστήμια του 1977. Την θυμήθηκα πριν λίγο καιρό σε άρθρο του Σαραντάκου κι είπα να την μεταφέρω κι εδώ. Εισαγωγικές τις λέγαμε τότε τις εξετάσεις αυτές. Θυμίζω πως ήταν χωριστές για τα ΑΕΙ και άλλες για τα ΚΑΤΕΕ (τους προγόνους των σημερινών ΤΕΙ). Τότε δίναμε σε πέντε μαθήματα που βαθμολογούσαν (όπως και σήμερα) δυο βαθμολογητές από το 1 μέχρι το 20 (άρα μπορούσες να πάρεις από 2 μέχρι 40 σε κάθε μάθημα). Πέντε μαθήματα πάει να πει 200 μόρια το μεγαλύτερο, πρόσθεσε και το βαθμό του απολυτηρίου 220, μια βαθμολογία που κανένας δεν πλησίαζα μιας και τότε δεν υπήρχε σαφώς καθορισμένη ύλη αλλά μόνο τίτλοι κι αυτοί γενικοί κι άντε να δεις αν αυτό που θέλεις να χρησιμοποιήσεις ο βαθμολογητής θα το δεχτεί σαν θεώρημα ή θα έπρεπε να το αποδείξεις (ειδικά για τα μαθηματικά). Κι ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες σχολών που δίναμε σε διαφορετικές μέρες παρόλο που τα μαθήματα ήταν παρόμοια. Έτσι μπορούσαν να έχουν τελειώσει οι υποψήφιοι μιας ομάδας ενώ της άλλης να μην έχουν καν αρχίσει.